Ήταν καλοκαίρι του 2015 όταν ο δεκαοχτάχρονος τότε Στέλιος Μαλακόπουλος έκανε restart στη ζωή του, μετά τον διπλό ακρωτηρισμό του από τροχαίο.

Οι θεωρίες υπάρχουν για να καταρρίπτονται και τα όνειρα για να γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα. Ο Στέλιος Μαλακόπουλος δεν είδε ποτέ τον διπλό ακρωτηρισμό του σαν εμπόδιο για να ζήσει τη ζωή που ονειρευόταν. Άρπαξε τη δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε, για να καταφέρει όσα πολλοί πίστευαν ακατόρθωτα. Ο εικοσιεξάχρονος Παραολυμπιονίκης στο άλμα εις μήκος το 2020 έγινε ο πρώτος αθλητής στην ιστορία με διπλό ακρωτηριασμό που ξεπέρασε τα 7 μέτρα, ενώ πέτυχε Παγκόσμιο ρεκόρ με άλμα στα 7,23μ. στο μίτινγκ JUMP OFF- Das Springermeeting, που διεξήχθη στη Βρέμη της Γερμανίας, καταρρίπτοντας το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ με 7,04μ. που είχε πετύχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Μας μιλά για τη δύναμη, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά του, την πατρότητα που ήρθε για να του διδάξει ακόμα περισσότερα, αλλά και για τους στόχους των Παραολυμπιακών του 2024 στο Παρίσι.

 

Μια στιγμή είναι αρκετή να σου αλλάξει τη ζωή. Γυρνώντας πίσω στο 2015 στην ημέρα του τροχαίου και κάνοντας μια αναδρομή, τι πρόσημο μπαίνει σε αυτά τα χρόνια; Ποιες ήταν οι πιο μεγάλες προκλήσεις μέχρι σήμερα;

Θεωρώ πως η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω αντιμετωπίσει, ήταν οι πρώτες μέρες μετά το ατύχημα. Εκείνες οι στιγμές που συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί. Εκείνες οι στιγμές που πρέπει να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Το γεγονός ότι είχα χάσει τα δυο μου πόδια, δεν με τρόμαξε ποτέ. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν αν θα κατάφερνα να ζήσω μια ζωή, όπως την ονειρευόμουν. Καθώς περνούσε, όμως, ο καιρός αντιλήφθηκα πως τα πόδια μου δεν θα αποτελούσαν ποτέ το εμπόδιο για να πραγματοποιήσω όλα όσα είχα στο μυαλό μου. 

 

 

Ήσουν 18, μια ηλικία κομβική στη ζωή κάποιου, που ξεκινάει με όνειρα και φιλοδοξίες. Από πού άντλησες δύναμη, ώστε αυτές οι φιλοδοξίες να μην πάψουν να υπάρχουν, αλλά αντίθετα να γίνουν ακόμα μεγαλύτερες;

Νομίζω πως ακριβώς αυτό μου έδωσε δύναμη. Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μου. Το θέλω μου, να τα δω να γίνονται πραγματικότητα ήταν αυτό που με έκανε να μη σταματήσω να τα κυνηγάω. Φυσικά, είχα δίπλα μου την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου, καθώς και τους φίλους μου. 

 

Έχεις μιλήσει για το κίνητρο που ένιωσες να σου δίνει ο Αντώνης Τσαπατάκης. Τι είδες μέσα από αυτόν;

Τον Αντώνη τον γνώρισα λίγες μέρες μετά το ατύχημά μου, όταν ακόμα ήμουν καθηλωμένος στο κρεβάτι του σπιτιού μου, περιμένοντας να κλείσουν τα τραύματα στα πόδια μου. Ήταν φίλος με τους κολλητούς μου, αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να γνωριστούμε πριν το ατύχημά μου. Είχε έρθει στο σπίτι μου για να με γνωρίσει. Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα, είδα στα μάτια του την ελπίδα. Είδα έναν άνθρωπο που ενώ καθόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, έμοιαζε δύο μέτρα. Δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά η αύρα του έκανε ολόκληρο το σπίτι να μοιάζει γεμάτο. Γεμάτο αισιοδοξία! Θυμάμαι πως μόλις έφυγε από το σπίτι μου μετά από μια ολόκληρη μέρα που περάσαμε μαζί με τους φίλους μου, τρώγοντας και γελώντας, είπα στους γονείς μου πως μόλις ξαναπερπατήσω θέλω να γίνω σαν αυτόν τον τύπο. Θέλω να γίνω παραολυμπιονίκης. 

Πέντε χρόνια μετά από εκείνο το μεσημέρι, φάγαμε μαζί στο Ολυμπιακό χωριό στο Τόκιο. Ο θαυμασμός και η εκτίμησή μου για τον Αντώνη είναι απεριόριστη. 

 

 

Και μετά από σκληρή προσπάθεια και αμέτρητες προπονήσεις ήρθαν τα παγκόσμια ρεκόρ και τα μετάλλια, και τελικά οι Παραολυμπιακοί του Τόκιο ως αποκορύφωμα των διακρίσεών σου. Πώς ένιωσες την πρώτη εκείνη φορά που ήξερες πια ότι οι στόχοι σου έγιναν πραγματικότητα;

Μετά τις πρώτες μου διακρίσεις ουσιαστικά συνειδητοποίησα πως θα βρίσκομαι “επαγγελματικά” σε αυτόν τον χώρο για πολλά χρόνια ακόμα. Αγαπούσα, όμως, τον αθλητισμό από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από τον αθλητισμό. 

Ίσως γι’ αυτό δεν είδα ποτέ και τους κόπους μου ως θυσίες. Πάντοτε έβλεπα τις ώρες της προπόνησης, ως το μέσο για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Σε ό,τι αφορά τους στόχους μου, νομίζω πως έχω κατακτήσει κάποιους από αυτούς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν νιώθω ακόμα πλήρης. Θεωρώ πως έχω πολύ δρόμο ακόμα να διανύσω και συνεχίζω να πιστεύω πως είμαι ακόμα στην αρχή.

 

 

 

Εκτός από τις αθλητικές διακρίσεις, έχεις λάβει πια και τη μεγαλύτερη όλων, καθώς έγινες μπαμπάς. Πόσο ακόμα έχει αλλάξει η πατρότητα τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή και το μέλλον;

Η πατρότητα σε κάνει να ανακαλύψεις την απεριόριστη αγάπη που μπορείς να αναπτύξεις για κάποιον άλλον. Μια αγάπη που δεν συγκρίνεται με τίποτα. Μια αγάπη που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

 

 

Ανάμεσα στις αθλητικές σου υποχρεώσεις δεν παραλείπεις ποτέ την επίσκεψή σου σε σχολεία και κοινότητες. Τι διαπιστώνεις μέσα από αυτήν την εμπειρία και πόσο σημαντικό είναι το μοίρασμα όλης αυτής της πορείας σου με τις μικρές ηλικίες;

Όταν συνομιλώ με τα παιδιά και μοιράζομαι την ιστορία μου μαζί τους, ουσιαστικά βρίσκω και ένα νόημα ύπαρξης σε εμένα και τις προσπάθειές μου. Αν και λατρεύω τον πρωταθλητισμό και τις αξίες που αντιπροσωπεύει, αντιλαμβάνομαι πως όλη αυτή η υπερπροσπάθεια ενέχει και μια δόση ματαιοδοξίας. Το αν καταφέρει ο Στέλιος ή ο κάθε Στέλιος να κάνει 8 μέτρα άλμα, δεν θα έχει αντίκτυπο σε κανενός τη ζωή, παρά μόνο στη δικιά του. Αν όμως ένα παιδί δει τον Στέλιο όχι απλά ως έναν αθλητή, αλλά ως έναν άνθρωπο που δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί και εμπνευστεί από την ιστορία του, ώστε να μην σταματήσει ποτέ να κυνηγάει τα δικά του όνειρα, εγώ θα έχω κερδίσει το πολυτιμότερο μετάλλιο.  

 

 

Παρά τον πρόσφατο τραυματισμό σου, προχωράς δυναμικά για τους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι το 2024. Τι ακολουθεί από εδώ και πέρα μέχρι τον τελικό στόχο;

Την επόμενη χρονιά πριν από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, θα αγωνιστώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Κόμπε της Ιαπωνίας. Το 2024 γενικότερα θα είναι μια από τις πιο γεμάτες χρονιές αγωνιστικά, με αρκετά διεθνή μίτινγκ. Όμως ο μεγάλος μου στόχος είναι η κατάκτηση ενός μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, στον αγώνα μεικτών κατηγοριών στο άλμα εις μήκος.

 

 

 

“Όποιος δεν τα παρατάει ποτέ είναι ευτυχισμένος.” Ήταν το κλείσιμο της ομιλίας σου στο TEDx πριν λίγα χρόνια. Τελικά, τι είναι ευτυχία και πόσο μερίδιο μας αναλογεί για την επίτευξή της;

Θεωρώ πως η ευτυχία ορίζεται από τον καθένα μας διαφορετικά. Ο καθένας μας θεωρεί άλλα πράγματα σημαντικά στη ζωή. Εγώ προσωπικά βρίσκω την ευτυχία πρώτα στην οικογένεια μου και έπειτα στην πρόοδο. Νιώθω ευτυχισμένος όταν νιώθω πως εξελίσσομαι. Σε οτιδήποτε κι αν καταφέρνω να βελτιωθώ. Η στασιμότητα με κάνει να πλήττω.

 

Από τη στιγμή που θα ανακαλύψουμε τι μας κάνει ευτυχισμένους, νομίζω πως η ευτυχία είναι καθαρά στα δικά μας χέρια. Σε περίπτωση που δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα υγείας και εφόσον ανακαλύψουμε τι μας κάνει ευτυχισμένους, θεωρώ πως η απραξία μας κάνει δυστυχισμένους.