Πόσο ανοιχτοί είμαστε στο διαφορετικό; Πόσο γενναία ή δειλά κοιταζόμαστε στον καθρέφτη; Και, τελικά, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αλλάξουμε τη ζωή μας; Ποτέ δεν είναι αργά
Βράδυ Παρασκευής, σε μια Θεσσαλονίκη που πέρασε απότομα από το καλοκαίρι στον χειμώνα. Στέκομαι έξω από την είσοδο του Radio City και χαζεύω την επιβλητική ταμπέλα: “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην”. Η εξαιρετική παράσταση, που ανηφόρισε στα μέρη μας έπειτα από μια απόλυτα επιτυχημένη πορεία στην Αθήνα, είναι έτοιμη να ξεκινήσει… Ποτέ δεν είναι αργά
Και ξεκινάει! Και βγαίνει στη σκηνή ο αγέραστος Γιώργος Κωνσταντίνου, που συνεχίζει ακάθεκτος να παραδίδει μαθήματα ερμηνευτικής δεινότητας. Αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς, αναλογιζόμενος τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει στο θεατρικό σανίδι. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, όμως, ο σπουδαίος ηθοποιός μάς διδάσκει και σε ανθρώπινο επίπεδο… Η συγκίνησή του μετά το τέλος της παράστασης και ο τρόπος με τον οποίο υποκλίθηκε μπροστά στο κοινό δείχνουν έναν άνθρωπο που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του και σίγουρα δε θεωρεί δεδομένο τίποτα από όσα με το σπαθί του έχει κατακτήσει!
Πλάι στον τεράστιο Κωνσταντίνου στάθηκε παραπάνω από άξια ο Αποστόλης Τότσικας, που – ειδικά στο δεύτερο μέρος της παράστασης – αποτέλεσε μια ερμηνευτική αποκάλυψη! Του αξίζουν συγχαρητήρια για τον τρόπο που προσέγγισε τον ρόλο του νεαρού Ρος. Με άφησε με την αίσθηση πως αυτή η θεατρική συνεύρεση δίδαξε και σε εκείνον πολλά – και όχι μόνο για την τέχνη του.
Η παράσταση ήταν απολαυστική και σε επίπεδο μουσικής, σκηνικών, φωτισμών, αλλά και σκηνοθεσίας. Ο Κώστας Γάκης κατόρθωσε να μας παρασύρει σε έναν κόσμο τρυφερότητας, αποδοχής και αγάπης.
Και πάμε τώρα στο… ζουμί.
Το πολυβραβευμένο έργο του Jeff Baron δε θεωρείται τυχαία ένα αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας. Δύο – εκ πρώτης – διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται τυχαία. Ένα τεράστιο ηλικιακό χάσμα τους χωρίζει, δεν έχουν κάποιο εμφανές σημείο σύνδεσης. Κι όμως, βρίσκουν τον τρόπο να γίνουν φίλοι, οικογένεια. Μοιράζονται στιγμές από τις ζωές τους, καλά κρυμμένα μυστικά, συναισθήματα βαθιά και μύχιες σκέψεις τους… Και κάπως μαγικά θαρρείς, μέσα από αυτό το – απρόσμενο και για τους δύο – μοίρασμα, ανακαλύπτουν ξανά τους εαυτούς τους, διεκδικούν εκ νέου τις ζωές τους, γιατρεύουν τις πληγές τους.
Έτσι δε συμβαίνει και στην πραγματική ζωή; Τυχαίες ή άτυχες στιγμές και άνθρωποι μπαίνουν αναπάντεχα στη ζωή μας και γίνονται άθελά τους αφορμές για να δούμε τα γύρω μας με άλλο μάτι. Για να δούμε τους εαυτούς μας με άλλο μάτι!
Αν κάποιος μου ζητούσε να κλείσω την ουσία αυτής της παράστασης σε μία φράση, θα επέλεγα την – ομολογουμένως χιλιοειπωμένη, αλλά τόσο βαθιά ουσιαστική και ελπιδοφόρα – “Ποτέ δεν είναι αργά”.
Ποτέ δεν είναι αργά να ανοίξεις το μυαλό και την ψυχή σου σε κάτι ή κάποιον διαφορετικό. Ίσως και να εκπλαγείς από το πόσα κοινά έχετε τελικά…
Ποτέ δεν είναι αργά να συγχωρέσεις. Τους γύρω σου, αλλά πρωτίστως τον εαυτό σου.
Ποτέ δεν είναι αργά να διεκδικήσεις τον χώρο και τη θέση σου. Να πάρεις τα ηνία της ζωής σου και να οδηγήσεις τον εαυτό σου στο φως.
Ποτέ δεν είναι αργά! Αρκεί να το πιστέψεις και να παλέψεις…
Αν θέλετε να δείτε την παράσταση στη Θεσσαλονίκη, έχετε τρεις ακόμα ευκαιρίες. Παρασκευή 26, Σάββατο 27 και Κυριακή 28 Απριλίου. Εισιτήρια μπορείτε να κλείσετε εδώ.
Φωτογραφίες: ©Patroklos Skafidas
