Η ηθοποιός Βίκυ Παπαδοπούλου ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων, που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει “ήρεμη δύναμη”.

Σπάνια συναντάς ανθρώπους που βάζουν σαν προτεραιότητα την ίδια τη ζωή, τη χαρά που κρύβεται στα απλά πράγματα, στις μικρές κουβέντες. Η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι μία ηθοποιός που από το ξεκίνημά της κατάφερε κάνοντας τα πιο σταθερά. βήματα να οδηγηθεί σε σπουδαίες θεατρικές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές δουλειές, διαγράφοντας μια πορεία μέσα στην οποία εξελίχθηκε συνολικά, έχοντας πάντα σαν προτεραιότητα τις ανθρώπινες σχέσεις. Κι αν αρχικά το νεανικό της όνειρο ήταν να γίνει κριτικός κινηματογράφου,.τελικά ο δρόμος της υποκριτικής φωτίστηκε πολύ γρήγορα και οδήγησε σε ευτυχή εγχειρήματα. Με αφορμή τη θεατρική παράσταση “Closer”, την οποία πρόσφατα είχε την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό της Θεσσαλονίκης, μιλήσαμε με την ταλαντούχα ηθοποιό για τη νέα εποχή,.τις προκλήσεις, τα ρίσκα, αλλά και την επιλογή της να προσπαθεί πάντα για μία ζωή, στην οποία αξίζει κάθε λεπτό.

 

Είναι σπάνιο ένας ηθοποιός να έχει οδηγηθεί σε μία δραματική σχολή με όχι αμιγώς υποκριτικά κίνητρα,. όπως εσύ που είχες ως αρχικό στόχο να ασχοληθείς με την κριτική κινηματογράφου. Όταν τελικά μπήκες σε αυτήν τη νέα συνθήκη, ήρθε πολύ γρήγορα η αλλαγή πλεύσης; Τι συνετέλεσε σημαντικά σε αυτό;

Αρχικά, όντως, το κίνητρό μου ήταν άλλο, γιατί εγώ από μικρό παιδί έβλεπα πολλές ταινίες. Ήμουν πολύ ντροπαλή και δεν επιζητούσα καθόλου την έκθεση. Οπότε προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο,.ώστε να μπω σε αυτόν τον κόσμο και να μπορέσω να υπάρξω, χωρίς όμως να εκτίθεμαι. Η σκέψη να γίνω κριτικός κινηματογράφου ήταν στις αρχές του Λυκείου. Στην τελευταία τάξη του Λυκείου, όμως, κατάλαβα ότι για να κάνω οτιδήποτε σχετίζεται με το σινεμά που τόσο. αγαπούσα, έπρεπε πρώτα να σπουδάσω κάτι που να σχετίζεται άμεσα με αυτό. Ήθελα να ξεκινήσω με το πώς δουλεύουν οι ηθοποιοί, και μετά ίσως συνέχιζα με μια σχολή σκηνοθεσίας.

 

Όμως, στη δραματική σχολή διδάσκεσαι  θέατρο και μπαίνεις στον κόσμο του. Εκεί λάτρεψα όντως το θέατρο,. παρακολουθούσα παραστάσεις και πριν τη σχολή, αλλά όχι τόσο φανατικά. Η μετάβαση ήταν  εύκολη γιατί κάπως με οδήγησε η ίδια η διαδικασία σε αυτό που αποφάσισα να ασχοληθώ. Τότε ήμουν ακόμα 17,5 και η αλλαγή πλεύσης έγινε χωρίς κανένα κόστος. Κάπως σαν να “φωτίστηκε” κάτι και εγώ ακολούθησα το φως. Ευτυχώς, γιατί ο χώρος που ακλούθησα είναι κάτι που αγαπώ πολύ στη ζωή μου και μου δίνει τεράστια χαρά. Mε μόρφωσε, με προχώρησε σαν άνθρωπο… Έχω κερδίσει πάρα πολλά από αυτή μου την επιλογή, που έγινε σχεδόν ασυνείδητα.

 

 

Παραμένεις στην αγαπημένη γειτονιά στην οποία μεγάλωσες, το Χαλάνδρι, μέχρι και σήμερα. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι είναι στοιχείο που υποδηλώνει μια αναζήτησης σταθερών, ασφάλειας… Είσαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι αλλαγές; Τι σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια;

Είναι κάτι που και εγώ η ίδια το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Γιατί επιλέγω να πηγαίνω στα ίδια μέρη διακοπές, αλλά και γιατί παρέμεινα στο Χαλάνδρι… Νομίζω τελικά ότι, όντως, η απάντηση κρύβεται στην επιθυμία μου να μένω σε έναν τόπο.στον οποίο νιώθω ασφάλεια και γνωρίζω τους ανθρώπους, γιατί η επαφή παίζει για μένα πολύ σημαντικό ρόλο. Το Χαλάνδρι παραμένει ακόμα μια ατόφια γειτονιά. Το ίδιο συμβαίνει και με την Πάτμο, από την οποία ναι μεν κατάγομαι,. αλλά την επιλέγω κάθε χρόνο γιατί γνωρίζω τους ανθρώπους. Μ’ αρέσει να μοιράζομαι πράγματα όχι μόνο με τα πολύ δικά μου άτομα,.αλλά και με αυτούς που τυγχάνει να συναντώ κάθε μέρα εξαιτίας μίας συνθήκης. Ναι, την επιζητώ την ασφάλεια, αλλά μου αρέσει να παίρνω και ρίσκα γιατί νιώθω ότι έτσι διευρύνονται οι ορίζοντές μου.

 

Η προσπάθεια προσαρμογής είναι μία διαδικασία που προσωπικά με βελτιώνει. Όποτε έχω ρισκάρει στη ζωή μου, δεν το έχω μετανιώσει. Ακόμα κι αν δεν έχουν πάει καλά τα πράγματα, πάντα κάτι αποκομίζω. Συνήθως, βέβαια, μου βγαίνει σε καλό και τελικά ενθουσιάζομαι με ό,τι νέο τελικά προκύπτει. Η ζωή μπορεί να γίνει βαρετή και χρειάζεται να προκαλούμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε όλα τα επίπεδα,.από το πιο απλό, όπως το να ακολουθείς κάθε φορά διαφορετικό δρόμο για να φτάσεις στο θέατρο… Κάτι τέτοιες μικρές και μεγαλύτερες αλλαγές μάς ανανεώνουν και διευρύνουν την ψυχή και το μυαλό μας.

 

Σε έχω ακούσει σε συνεντεύξεις να λες ότι έχει τύχει σε πρώτη “ανάγνωση” κάποιοι να σε θεωρήσουν σνομπ. Εγώ θα έλεγα ότι εκπέμπεις μια ηρεμία από τον τρόπο που μιλάς μέχρι το πώς κινείσαι. Αλήθεια, σε αφορά η εικόνα που πιθανόν σχηματίζουν οι άλλοι για σένα; Είσαι ο άνθρωπος που θα επηρεαστεί από μία πιθανή αρνητική κριτική;

Ναι, αυτό συνέβαινε κάποτε. Η αλήθεια είναι ότι δεν επηρεάζομαι πυρηνικά. Μπορεί να με στενοχωρήσει για μία στιγμή κάτι, αλλά δεν θα το κουβαλήσω και την επόμενη μέρα,.και αυτό το έχω καταφέρει με δουλειά. Από μικρή το είχα, αλλά μεγαλώνοντας αποφάσισα ότι ναι, φυσικά με ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος,.αλλά σε τελική ανάλυση θέλω απλώς να είμαι ένας καλός άνθρωπος,.να μην προσβάλλω, να μην πληγώνω, να είμαι ευγενική,.να προσπαθώ να κάνω τον κόσμο καλύτερο.

 

Πολλές φορές η κριτική είναι εποικοδομητική, αρκεί να μην υπάρχει εμπάθεια. Είναι καλοδεχούμενη. Αλλά αν καταλάβω ότι κάποιος με κριτικάρει αδικαιολόγητα, δεν θα δώσω παραπάνω σημασία. Δεν έχω χρόνο να απασχολώ το μυαλό και. την ψυχή μου με τέτοια πράγματα. Για μένα κάθε λεπτό στη ζωή είναι πολύτιμο.

 

 

Μέχρι και σήμερα έχεις μια πορεία τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο αλλά και την τηλεόραση, που πολλοί συνάδελφοί σου θα επιθυμούσαν, με σημαντικές συνεργασίες, όπως αυτή με τον Γιάννη Οικονομίδη, τον Νίκο Περάκη, τον Νίκο Παναγιωτόπουλο… Πώς λειτουργείς στις επιλογές που κάνεις τελικά; Νιώθεις ότι τα ίδια τα πράγματα έρχονται και σε βρίσκουν;

Και με βρίσκουν και τα βρίσκω… Λειτουργώ μεν με το ένστικτο, αλλά πάντα ένα από τα πιο βασικά κριτήρια για τις επιλογές μου είναι οι συνεργάτες. Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι,.γιατί ξέρω ότι πάντα θα αποκομίσω κάτι καλό και κάτι που, ίσως, δεν γνωρίζω. Επίσης, θέλω να συνεργάζομαι με καλούς ανθρώπους, δηλαδή να περιβάλλομαι από άτομα.που σέβονται τη δουλειά και είναι ευγενείς με τους άλλους. Αυτό ήδη είναι υπέρ αρκετό. Από κει και πέρα κοιτάζω και άλλα στοιχεία, όπως το σενάριο.

 

Βέβαια όλα έχουν να κάνουν και με τις επιλογές που αποφάσισα από μικρή να κάνω. Ήμουν προσεκτική στα βήματά μου. Ενώ έκανα πολλά πράγματα, για να αποκτήσω την εμπειρία η οποία όντως σε κάνει καλύτερο ηθοποιό,.προσπαθούσα πάντα να προκαλώ τον ίδιο μου τον εαυτό μέσα από τις επιλογές μου. Δεν έρχονται πάντα αυτές οι τόσο ενδιαφέρουσες προτάσεις, αλλά όταν έρχονται θα τις κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα αφοσιωθώ. Κάποιες φορές τα πράγματα είναι καρμικά, όπως με τον Γιάννη Οικονομίδη,.που θέλαμε και οι δύο να δουλέψουμε μαζί και συντονιστήκαμε.  Όταν συμβαίνει αυτό, είναι ευτύχημα.

 

 

Φυσικά, δεν θα μπορούσα να μη σταθώ σε έναν σημαντικό σταθμό στην πορεία σου, τη συνεργασία με τον Ρόμπερτ Γουίλσον ως Ναυσικά στην Οδύσσειά του το 2012, με την οποία βρέθηκες στην Κεντρική Σκηνή του Μεγάρου Τσίλερ του Αγίου Κωνσταντίνου αλλά και για δύο σεζόν στο Πίκολο Τεάτρο του Μιλάνου. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Εγώ ήμουν φανατική θαυμάστρια του Γουίλσον. Δεν το είχα καν σαν όνειρο, γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί. Θεωρούσα ότι αυτός ο παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης θα ήταν πολύ δύσκολο να έρθει στην Ελλάδα για κάποια δουλειά του. Πήγα στην οντισιόν και τελικά συνέβη μία από τις μεγαλύτερες χαρές που μου έχει χαρίσει η ζωή.

 

Είμαι πολύ πειθαρχημένο άτομο, μία “συνεπής μαθήτρια”. Ο Γουίλσον σε έφτανε σε ένα σημείο να ξεπεράσεις τα όριά σου. Ήθελε αφοσίωση, φοβερή υπομονή, ήταν μία σωματική και πνευματική. πρόκληση. Αφού τελικά ξεπερνούσες τα όριά σου, έκανες ένα τεράστιο βήμα… Είναι αυτό το κομβικό σημείο, που αν το περάσεις, μετά έρχεται κάτι μοναδικό. Ήταν μία αξέχαστη εμπειρία, με μία πολύ όμορφη και δεμένη ομάδα ανθρώπων και έναν σκηνοθέτη.μοναδικό στο είδος του, άκρως ευφυή, που έχει φτιάξει έναν δικό του κόσμο, τον οποίο γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά. Έχει καθολική αίσθηση των πραγμάτων και ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα,.το οποίο εσύ καλείσαι να εκτελέσεις, όσο το δυνατόν καλύτερα μπορείς. Αλλά και να μην μπορείς αρχικά, τελικά το καταφέρνεις. Με προχώρησε πολύ σαν ηθοποιό όλη αυτή η εμπειρία. Αυτός ο κόσμος του Γουίλσον για μένα ήταν, είναι και θα είναι πάντα μαγικός. Οπότε, ούσα κομμάτι αυτού του κόσμου, για μένα ήταν σαν να ζω σε παραμύθι.

 

Ήταν ποτέ στις σκέψεις σου μια πιθανή πορεία στο εξωτερικό;

Όχι, δεν ήθελα ποτέ να φύγω από την Ελλάδα. Παρά τα προβλήματα που αντικειμενικά υπάρχουν, εδώ είναι ο τόπος μου και εδώ ήθελα πάντα να “παλέψω”.

 

 

Σε μία λάτρη του κινηματογράφου δεν θα μπορούσα να μη ρωτήσω πώς βλέπει την πορεία του σινεμά στα εγχώρια ύδατα. Με αφορμή τη μοναδική πορεία του Λάνθιμου, θα έλεγες ότι οι Έλληνες σκηνοθέτες έχουν λάβει την αξία που τους πρέπει;

Για να κάνεις στην Ελλάδα ταινία θέλει κόπο, χρόνο, χρήμα… Είναι μια δύσκολη διαδικασία που μπορεί να κρατήσει πολλά χρόνια, παλεύοντας να κάνεις το όραμά σου πραγματικότητα. Έχουμε πολύ ταλαντούχους ανθρώπους στην Ελλάδα, σε όλες τις ειδικότητες που αφορούν το σινεμά. Δυστυχώς, δεν ευνοούν τα πράγματα τον κινηματογράφο στη χώρα μας. Ο Λάνθιμος, που είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης, με το που πήγε στο εξωτερικό ξεχώρισε κατευθείαν. Το σινεμά είναι μια τέχνη που χρειάζεται χρήματα. Μπορεί κανείς να σκηνοθετήσει ταινίες με μικρότερο budget, αλλά δυστυχώς θα χρειαστεί να κάνει εκπτώσεις στο όραμά του, το οποίο αναπόφευκτα θυσιάζει ένα μέρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος.

 

Και πάμε στη θεατρική παράσταση “Closer” , αυτό το διαχρονικά επίκαιρο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ,.στο οποίο υποδύεσαι την Άννα. Τι καθιστά αυτό το έργο τόσο αγαπημένο από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα; Με πόσο διαφορετική ματιά το αντιμετωπίζουμε πια, στην εποχή που κατακλύζεται από την κυριαρχία των social media;

Όταν βγήκε αρχικά η ταινία έκανε μεγάλη αίσθηση γιατί έπαιζαν τέσσερις καταπληκτικοί πρωταγωνιστές, ενώ ήταν η πρώτη φορά που προβλήθηκε ένα ερωτικό τετράγωνο με αυτόν τον τρόπο,.συν του ότι ήταν ο προπομπός για όσα επρόκειτο να συμβούν τελικά με το διαδίκτυο, τα οποία σήμερα είναι μία πραγματικότητα. Οπότε, είναι μία ταινία που εξ αρχής είχε αποτυπωθεί έντονα στο μυαλό των θεατών.

 

Το έργο μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, πώς θέλουμε να συνδεθούμε και τελικά δεν τα καταφέρνουμε. Το έργο τονίζει το πώς και γιατί δεν τα καταφέρνουμε, λόγω της ανασφάλειας,.του φόβου να δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, προβάλλοντας  μια πλασματική εικόνα του εαυτού μας, που τελικά καταλήγουμε να την πιστεύουμε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι χαρακτηριστικό στοιχείο των social media να φτιάχνεις μια πλασματική εικόνα,.την οποία θα ήθελες να έχεις και, τελικά, όντως αρχίζεις να πιστεύεις ότι είναι δική σου. Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο κρύβεσαι από την πραγματικότητα και τους άλλους. Άρα, όταν έχεις κρυφά χαρτιά και δεν είσαι ανοιχτός, δεν μπορείς να συνδεθείς. Δεν είναι μία ουσιαστική, αλλά επιφανειακή σύνδεση.

 

Οπότε, ναι, είναι και θα είναι ένα διαχρονικό έργο, που δείχνει την αρχή όλου αυτού που βιώνουμε σήμερα με το swipe left, swipe right. Η ευκολία του να βρω ένα άτομο που δεν θα με καλύψει ποτέ,.ούτε θα γίνει συνοδοιπόρος μου, γιατί δεν ξέρει καν την αληθινή μου εικόνα. Δεν υπάρχει η υπομονή για να γνωρίσεις τον άλλο, να τον ερωτευτείς, να τον αγγίξεις, να τον μυρίσεις…

 

 

Aνήκεις στη γενιά των millennials. Ποιο θα έλεγες ότι είναι το κύριο χαρακτηριστικό της γενιάς μας και πώς βλέπεις αυτό να μεταφράζεται στο πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή, την εργασία, τις προσωπικές σχέσεις;

Εμείς είμαστε η γενιά που μεγαλώσαμε αναλογικά και ενηλικιωθήκαμε ψηφιακά. Αυτό σημαίνει ότι ήμασταν πάνω στην αλλαγή, η οποία μας έχει κάνει να προσπαθούμε διαρκώς να προφτάσουμε κάτι. Μια αγωνία να προλάβουμε οτιδήποτε ψηφιακό,.γιατί όσα έχουν εντυπωθεί μέσα μας από την παιδική μας ηλικία δεν είναι αυτά. Είμαστε διαρκώς σε ένα άγχος να καταλάβουμε, να εξελιχθούμε. Ήμασταν και η γενιά του “λεφτά υπάρχουν” και ξαφνικά βρεθήκαμε στο απόλυτο μηδέν λόγω oικονομικής κρίσης,.μια μεγάλη απογοήτευση που μας δημιούργησε επίσης ένα τρομερό άγχος,.με ανασφάλεια σε όλα τα επίπεδα, για το πώς θα επιβιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχει τεράστιο χάσμα στο πώς λειτουργούσαν οι γονείς μας όταν ήμασταν παιδιά και πώς λειτουργούμε εμείς πια σήμερα ως μεγάλοι.

 

Προσπαθούμε να έχουμε μια άλλη συνείδηση σε ό,τι αφορά τον κόσμο γύρω μας,.το περιβάλλον,.ενώ έχουμε παράλληλα και διαθέσιμη την παγκόσμια πληροφορία λόγω των social media. Αυτή είναι η καλή πλευρά του διαδικτύου, γιατί υπάρχει το κομμάτι της ενημέρωσης. Από την άλλη, είμαστε διαρκώς σε ένα άγχος και μια γκρίνια,.ξεχνώντας ότι η αλληλεγγύη και η αγάπη είναι ό,τι πιο σημαντικό θα υπάρξει ποτέ σε αυτή τη ζωή. Έχουμε και μια τάση να γινόμαστε “ανθρωποφάγοι”,.ακυρώνοντας ανθρώπους σαν μεγάλοι κριτές, δεν ψάχνουμε να δικαιολογήσουμε καταστάσεις, πάντα περιμένουμε τον άλλο στη γωνία. Δεν κοιτάμε τι πρέπει να βελτιώσουμε εμείς στη ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι.

 

 

Νιώθεις αισιόδοξη για τα πράγματα εν γένει; Τι σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις τυχόν δύσκολες καταστάσεις που προκύπτουν;

Ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει τη διαφορά και να φέρει την αλλαγή. Το πιστεύω. Είναι επιλογή μου να νιώθω αισιόδοξη για τα πράγματα. Να μη βουλιάζω και να πολεμάω συνεχώς για το καλύτερο. Γιατί, αν απλώς αποδεχτώ ότι τα πράγματα δεν είναι εκεί που θα έπρεπε να είναι, θα κάτσω σε έναν καναπέ άπραγη. Δεν επιλέγω αυτό.

 

Σε κάθε δύσκολη στιγμή με βοηθάει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, το θέατρο, το σινεμά. Με ανακουφίζουν. Η επαφή με τους ανθρώπους και οι συζητήσεις που κάνουμε. Όταν είμαι πεσμένη, προτιμώ να κουβεντιάσω με τους ανθρώπους που εκτιμώ, και μαζί βρίσκουμε μια διέξοδο στο μαύρο. Αγαπώ τη φύση, να κάνω βόλτες με τα σκυλιά μου… Απλά και όμορφα πράγματα που με γεμίζουν.

 

 

H σειρά “Στα σύρματα” της ΕΡΤ, στην οποία φέτος πρωταγωνιστούσες, ήταν μια σπαρταριστή κωμωδία. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ισορροπείς ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα; Τι αγαπάς πιο πολύ ή σε τι νιώθεις ότι είσαι καλύτερη;

Όλα είναι θέμα ρυθμού. Υπάρχουν, βέβαια, άνθρωποι που έχουν κωμική φλέβα, όπως λέμε. Απλώς αντιμετωπίζεις τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο στα δύο είδη. Η αλήθεια είναι ότι με έχει επιλέξει περισσότερο το δράμα και νιώθω πιο οικεία σε αυτό, αλλά έχω ανάγκη να κάνω κωμωδία. Είναι ένα είδος που αγαπώ και είναι πάντα στόχος μου. Εγώ στην πραγματική μου ζωή κάνω συνέχεια πλάκες, είμαι “καραγκιόζης” (γέλια). Είναι στο αίμα μου και ο περίγυρός μου το ξέρει. Θα έλεγα, τελικά, ότι αγαπώ εξίσου και τα δύο είδη.

 

 

Κάνεις όνειρα για το μέλλον; Αν ναι, τι περιλαμβάνουν πάντα αυτά;

Δεν κάνω πολύ συγκεκριμένα όνειρα, αλλά γενικά ναι… ονειρεύομαι. Λέω, ας πούμε, ότι θα ήθελα να κάνω κάθε χρόνο ένα ταξίδι ή να συνεργαστώ με ορισμένους ανθρώπους, αλλά δεν τα συγκεκριμενοποιώ απόλυτα. Θέλω να είμαι υγιής και από εκεί.και πέρα όλα τα άλλα είναι και στο χέρι μου να τα βρω ή να με βρουν με έναν τρόπο. Αλλά και να μη συμβεί, από τη στιγμή που έχω την υγεία μου, θα βρω έναν άλλον δρόμο να ακολουθήσω.Προσαρμόζομαι εύκολα.

 

Brief Q&A

Αγαπημένη ταινία: “Νύχτα πρεμιέρας” του Τζον Κασσαβέτη

Θα ταξίδευα ξανά και ξανά: Στη Φλωρεντία

H φράση που λέω πιο συχνά: Σ’ αγαπώ

Δεν ζω χωρίς: Τους δικούς μου ανθρώπους

Αν η ζωή μου ήταν τραγούδι: το “Bohemian Rhapsody” των Queen

 

 

Κεντρική εικόνα: vickypapadopoulou_official / IG