Ξεπηδά θαρρείς από άλλη εποχή η ηθοποιός και ερμηνεύτρια Παρασκευή Δουρουκλάκη, σαν ένα αερικό βγαλμένο από… μαγεμένα νερά. 

Η συνέντευξή της δεν δόθηκε με αφορμή τη σημερινή μέρα (Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας), αλλά μοιάζει καθ’ όλα ταιριαστή σε χρόνο και ουσία. Η Παρασκευή Δουρουκλάκη ανήκει στο “νέο αίμα” ταλαντούχων καλλιτεχνών, με έντονο προσωπικό αποτύπωμα σε ό,τι κι αν καταπιαστεί. Ηθοποιός, τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια, μοιάζει να φτάνει στο σήμερα από μια άλλη εποχή. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το πόσο της ταιριάζουν κλασικοί και πάντα διαχρονικοί ρόλοι, όπως αυτός της Σελιμέν στον “Μισάνθρωπο” του Μολιέρου. Η Νομική έδωσε τη θέση της στο Νέο Ελληνικό Θεάτρο του Γιώργου Αρμένη και η αβεβαιότητα στα σταθερά βήματα, συνέχεια που αποδείχθηκε φυσική εξέλιξη ενός ταλέντου που “άνθισε”. Η Παρασκευή Δουρουκλάκη μάς μιλά για τον σταθερό πια βηματισμό της, τις επιλογές και τα σχέδια της, αλλά και για τη μοναδική ερμηνεία της στη διασκευή του “Δίψασα στην πόρτα σου” σε στίχους  Μάνου Ελευθερίου και μουσική Σταύρου Κουγιουμτζή.

 

Ας τα πάρουμε από την αρχή… Ποιες μνήμες έχεις από τα πρώτα χρόνια που κατάλαβες ότι η υποκριτική και το τραγούδι άρχισαν να γίνονται μεγάλες αγάπες; Πώς ήρθε η Νομική κι έπειτα η απόφαση ότι οι μεγάλες αγάπες θα κυριαρχούσαν;

Ήμουν ανέκαθεν καλή μαθήτρια καί επειδή τα έπιανα καί επειδή μου άρεσε το διάβασμα,.κυρίως τα θεωρητικά μαθήματα. Το άγνωστο κείμενο στα αρχαία ήταν το καλύτερό μου, να το συντάσσω και να το λύνω σε μετάφραση. Στο μηχανογραφικό μου έγραψα μόνο τη Νομική Σχολή γιατί,.αφενός δεν με είχα ψάξει ιδιαίτερα, αφετέρου γιατί ήταν κάτι πολύ βατό για μένα που θα πετύχαινε. Δούλευα σε ένα δικηγορικό γραφείο και πριν το πτυχίο μου ως φοιτήτρια και αφού αποφοίτησα για λίγους μήνες.

Νομίζω πως η υποκριτική και το τραγούδι ενυπήρχαν στον τρόπο συμπεριφοράς μου και ζωής,.σε βαθμό που φοβόμουν να τους δώσω τη διάσταση της σπουδής και της κύριας επαγγελματικής μου ενασχόλησης, γιατί με έβλεπα ως τελείως ερασιτέχνη πάνω τους. Ένιωθα λίγη να τα αγγίξω “σοβαρά”. Πλέον, καταλαβαίνω ότι μια τέτοια ιδέα ήταν ένα κόμπλεξ που μου είχε “φορεθεί” ασυνείδητα. Άλλωστε, στην Τέχνη δεν υπάρχει λίγος και πολύς, ούτε σοβαρός και ασόβαρος.

 

 

Ένιωσες ποτέ αβεβαιότητα για την απόφασή σου να ακολουθήσεις το όνειρό σου; Είσαι γενικά άνθρωπος που στηρίζει τις επιλογές του μέχρι τέλους;

Ένιωθα απίστευτη αβεβαιότητα. Επέλεξα να κάνω ένα έτος δοκιμαστικά σε μία σχολή που δεν έδινες εισαγωγικές εξετάσεις,.γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα με έδιωχναν. Ο λόγος που άργησα να πάρω την απόφαση της υποκριτικής είναι γιατί ήξερα πως δεν θα έχει γυρισμό. Ήξερα πώς θα εμπλακώ ολοκληρωτικά σε αυτό και,.αν δεν έβγαινε -ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν έχει “βγει” γιατί αυτό είναι ένας καθημερινός αγώνας- θα είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος. Μέχρι στιγμής όλα ήρθαν καλύτερα απ’ ό,τι φανταζόμουν και είμαι ευγνώμων για αυτό.

 

 

Aπό την ευαίσθητη Πελαγία στη “Νύχτα της Κουκουβάγιας” στη Λεονί του “Η Λεονί εν αναμονή”, κι έπειτα στη Σελιμέν του Μισανθρώπου”… Ποια ήταν η ηρωίδα με την οποία “συνδέθηκες” πιο έντονα και γιατί; Πώς είδες μέσα σε αυτούς τους ρόλους να εξελίσσεται η Παρασκευή σαν ηθοποιός αλλά και σαν άνθρωπος;

Σίγουρα και με τους τρεις χαρακτήρες, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Η Πελαγία είναι πιο κοντά στην αλήθεια μου, η Λεονί είναι πιο κοντά.στα νεύρα μου και η Σελιμέν είναι πιο κοντά στην πρώτη εντύπωση που δίνω στις κοινωνικές συναναστροφές. Συνδέθηκα και με τις τρεις και ήταν απολαυστικό, γιατί είναι τελείως διαφορετικές. Ήμουν εγώ συν κάτι δικό τους που ανακάλυπτα σιγά σιγά, τα άφηνα να με εκπλήξουν και να γίνουν σώμα μου.

Έχω παρατηρήσει πως την περίοδο των παραστάσεων επηρεαζόταν η ψυχοσύνθεσή μου και η συμπεριφορά μου από τον ανάλογο χαρακτήρα.

 

 

 

Ερμηνευτικά, σε πρωτογνωρίσαμε μέσα από την διασκευή του Bengoa στο τραγούδι “Η σωτηρία της ψυχής’ και στη συνέχεια από τα “Μαγεμένα νερά” σε δικούς σου στίχους,.αλλά και ως στιχουργό στο τραγούδι του Bengoa “Planeta”. Σήμερα, σε απολαμβάνουμε στο κομμάτι “Δίψασα στην πόρτα σου” σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου και μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή. Τι νιώθεις όταν ερμηνεύεις και τι σε οδηγεί κάθε φορά στην επιλογή ενός νέου τραγουδιού;

Με το τραγούδι έχω μία πιο αυθόρμητη και “αμελέτητη” σχέση μέχρι στιγμής. Το νιώθω σαν ανάγκη εκπνοής. Θέλω να πω μια ιστορία, κάτι που σε μένα προσωπικά είναι πολύ σημαντικό. Θέλω μέσω της μελωδίας και του προσωπικού μου χρώματος να μπει αρχικά ο ακροατής.στον κόσμο μου και, στη συνέχεια, να μπει πιο βαθιά στον εαυτό του. Η σύνδεση των ψυχών και η μετακίνηση είναι ο στόχος μου σε καθετί που επιχειρώ καλλιτεχνικά.

 

 

Για το τραγούδι “Μαγεμένα νερά” έχεις πει πως ήταν ένας τρόπος να “ξορκίσεις” τις δυσκολίες που πέρασες εσύ η ίδια και η χώρα εκείνο το διάστημα. Το δικό σου καταφύγιο είναι η πάντα η Τέχνη; Πώς αποφορτίζεσαι σε δύσκολες στιγμές;

Στις πολύ δύσκολες στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να κοιμάται πολύ. Προσπαθώ να μηδενίζω και να αρχίζω απ’την  αρχή. Σαν ιδιοσυγκρασία τα πάω καλύτερα με τις νέες σελήνες παρά με τις πανσελήνους. Η αρχή μου όμως μετά το μηδέν είναι αυθόρμητα λόγια, στίχοι, μουρμουρητό μελωδίας, ρυθμού. Έτσι μου προκύπτει η μουσική και γι’ αυτό οι δυσκολίες είναι πηγή έμπνευσης. Η υποκριτική για μένα είναι κάτι πιο σύνθετο. Θέλει έρευνα και μελέτη, θέλω να “βουτάω” με. αποστασιοποίηση από τις προσωπικές δύσκολες και όμορφες στιγμές. Όταν συναντηθεί ο χαρακτήρας που υποστηρίζω με τα προσωπικά μου βιώματα,.σίγουρα θα λάμψει περισσότερο η ειλικρίνειά του. Δεν χρησιμοποιώ την υποκριτική τέχνη ως τρόπο προσωπικής αποφόρτισης. 

 

 

Στο video clip του τραγουδιού “Δίψασα στην πόρτα σου” παρακολουθούμε την ηρωίδα να ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο αποφάσεις: να μείνει μαρμαρωμένη,.στην ονειροπόληση των επιθυμιών της ή να βγει στο μπαλκόνι της πόλης και να γιορτάσει τη δίψα για αγάπη. Υπήρξαν φάσεις στη ζωή σου που αμφιταλαντεύτηκες έντονα στο να πάρεις μια απόφαση ; Είσαι άνθρωπος της λογικής ή του συναισθήματος;

Υπάρχουν περιπτώσεις που αμφιταλαντεύομαι αιώνες και άλλες που αποφασίζω κάτι και το στηρίζω για πάντα. Νομίζω ότι το να υπάρχει μέσα μου τόσο έντονη υπαρξιακή ανάγκη για αγάπη και αποδοχή,.είναι ένα ζήτημα που ερευνώ πολύ γιατί το συναντάω καθημερινά στη ζωή μου, με δυσκολεύει και συγκρούομαι μαζί του. Στο βίντεο κλιπ του “Δίψασα στην πόρτα σου”  βλέπουμε ακριβώς αυτή τη σύγκρουση,.την ευκολία του να ζητάς γιορτινά την προσοχή-αγάπη και τη δυσκολία που σου προκαλεί η αποδοχή της στέρησής της.

 

 

Σε τι φάση βρίσκεσαι καλλιτεχνικά, αναφορικά με την υποκριτική και το τραγούδι; Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα επόμενα βήματά σου;

Ετοιμάζω ένα επόμενο κομμάτι σε δικούς μου στίχους και μελωδία, το οποίο έχει μεγάλο ενδιαφέρον για μένα,.γιατί ξεκίνησε θεοσκότεινο και με συνεχείς αλλαγές, πλέον, θα το έλεγα αρκετά αισιόδοξο. Ακόμη, μέσα στον Μάρτιο θα παρευρεθώ στα live του Σπύρου Παρασκευάκου σε έναν ωραίο μουσικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Θα παρουσιάσω πρώτη φορά επί σκηνής τη δουλειά μου, τη σχέση μου με τη μουσική και τον κόσμο που χτίζω μέσω αυτής. Θεατρικά είμαι σε συζητήσεις για ένα μοντέρνο έργο ενός συγγραφέα,.που θα μας σκηνοθετήσει κιόλας. Αν όλα πάνε καλά, ξεκινάμε πολύ άμεσα. Έχω μεγάλο ενθουσιασμό, γιατί το έργο έχει στοιχεία μαύρης κωμωδίας και stand up comedy,.κάτι που μέχρι τώρα δεν έχω επιχειρήσει στο θέατρο.

 

 

Brief Q&A

To πιο αγαπημένο μου τραγούδι ever: Πολλά, αλλά θα πω ένα outsider, το “Λούνα Παρκ” με τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου.

Tαξίδι που θα έκανα ξανά και ξανά: Παρίσι

Όταν είμαι στη σκηνή: Ζω το παρόν, όπως δεν μου συμβαίνει ποτέ άλλοτε στην προσωπική μου ζωή. Αυτή η πληρότητα και ο συντονισμός με το τώρα μου, τους συμπαίκτες μου και τον σκοπό του χαρακτήρα μου, με κάνει να μη θέλω να κατέβω. Λίγο εγωιστικό αλλά ισχύει προς το παρόν.

Ο ρόλος που ονειρεύομαι:  Ονειρεύομαι σκηνοθέτες και ομάδες, αλλά, αν πρέπει να πω χαρακτήρα, θα έλεγα την  Ιφιγένεια εν Αυλίδι  ή την Άλμα από το “Καλοκαίρι και Καταχνιά” του Τένεσι Ουίλιαμς.

Το nickname μου: Δεν έχω, αλλά μου αρέσει να μου βγάζουν πολλά και διαφορετικά.

Δεν ζω χωρίς: Κινητό. Δυστυχώς… Προσωπικά μου κάνει τεράστιο κακό. Το δουλεύω.

To quote που πάντα με εκφράζει: Όποιος θέλει και μπορεί.