Η Γεωργία Καλτσή ένα ξημέρωμα του 2015 είχε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Έκτοτε, δεν άφησε ούτε μία μέρα να πάει χαμένη…

 

Είναι ξιφομάχος, εκπαιδεύτρια ΑμεΑ, παίζει μπάσκετ, κάνει καταδύσεις, ενώ πρόσφατα δοκιμάστηκε και στην υποκριτική με επιτυχία. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι αυτός ο άνθρωπος που έχεις πολλούς λόγους να θαυμάζεις και να έχεις ως αληθινό πρότυπο ζωής. Η Γεωργία Καλτσή είναι ο ορισμός του “fighter”. Η αναπηρία της δε στάθηκε ποτέ εμπόδιο σε οτιδήποτε επιθυμούσε. Αντιθέτως, κατάφερε να τη μετατρέψει στο δικό της ατού. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί και πώς. Δε δηλώνει ατρόμητη, αλλά “στρατιώτης”. Έχει χιούμορ, κότσια και κινείται σαν σίφουνας με το αμαξίδιό της. Ποζάρει για καμπάνιες ρούχων και περιοδικά μόδας, σπάει ταμπού και απομυθοποιεί την αναπηρία. Η Γεωργία είναι η φίλη που θα θέλαμε όλοι να έχουμε. Μία φίλη που δε θα μας άφηνε ποτέ να “πέσουμε”, γιατί ξέρει καλά πως τα πράγματα σε αφήνουν, αν τα αφήσεις. Κι εκείνη δεν έχει σκοπό να κάνει εκπτώσεις στη ζωή…

 

 

Πόσο διαφορετικά βλέπει τη ζωή ένας άνθρωπος, που κάποτε του έδιναν 1% πιθανότητα να ζήσει και ξυπνά μετά από 24 ημέρες σε κώμα; Μπορείς να ανασύρεις εκείνες τις πρώτες σκέψεις στο νοσοκομείο;

Αρχικά, όταν ξύπνησα δεν ήξερα ότι κοιμόμουν τόσες μέρες. Μου έκανε εντύπωση, όταν μπήκαν στο δωμάτιο ο μπαμπάς και ο θείος μου, που είχαν γκριζάρει τα μαλλιά τους. Είχε επουλωθεί και η σπονδυλοδεσία μου, οπότε δεν ένιωθα κάποιον πόνο. Ξύπνησα απλά στην εντατική, γνωρίζοντας ότι έχουμε πάθει το τροχαίο, αλλά χωρίς επίγνωση της κατάστασης όλων αυτών των ημερών που κοιμόμουν. Έτσι, οι πρώτες μου σκέψεις δεν ήταν τόσο ρεαλιστικές.

Όταν, τελικά, έμαθα τι ακριβώς είχε συμβεί και με τους φίλους μου, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από το νοσοκομείο, για να ξαναμπώ σε μία ρουτίνα, σε μία καθημερινότητα. Αφού πληροφορήθηκα, λοιπόν, για την κατάσταση της υγείας μου και του σώματός μου, αλλά και τι έπεται μιας κάκωσης νωτιαίου μυελού, δε σκέφτηκα ούτε μία στιγμή εγωιστικά ή αρνητικά. Δεν έπεσα ψυχολογικά. Με ενδιέφερε να βοηθήσω τους γιατρούς, ώστε να με βοηθήσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους να βγω γρήγορα. Στο δικό μου το μυαλό δεν υπήρχε κάτι άλλο σαν επιλογή, παρά μόνο να γίνω όπως πριν, όσο γινόταν φυσικά, αφού είχα υποστεί μία νευρολογική κάκωση, η οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν επανέρχεται. Τουλάχιστον πλήρως…

Τώρα που είμαι 29 και βλέπω τα ξαδέρφια μου να είναι στην ηλικία που εγώ είχα πάθει το ατύχημα, αναλογίζομαι πόσο σκληρή ήταν -κυρίως για τους γονείς μου- μία τέτοια κατάσταση. Πολλοί αναρωτιούνται πώς τόσα χρόνια δε χρειάστηκα κάποια ψυχολογική βοήθεια από ειδικούς, οπότε αρχίζω και αντιλαμβάνομαι ότι, όντως, δεν ήταν κάτι απλό. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι και πλέον ένα από τα μότο μου είναι “Ποτέ μη λες ποτέ”.

Κάποιες φορές, όταν πηγαίνω να δω τους γονείς μου στη Ναύπακτο, η μαμά μου συνεχίζει να δακρύζει, όταν με κοιτάζει. Τώρα, εφτάμισι χρόνια μετά το ατύχημα, καταλαβαίνω πια το γιατί. Μπορώ να πω πως σήμερα, η σκέψη όλου αυτού με σοκάρει περισσότερο.

 

 

Τεράστια σημασία στις δύσκολες στιγμές παίζουν οι άνθρωποί μας. Ποιον ρόλο έπαιξαν και παίζουν οι δικοί σου αγαπημένοι άνθρωποι στη ζωή σου;

Έπαιζαν και παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Έχω μεγαλώσει σε μία οικογένεια με πολλά ξαδέρφια, συγκεκριμένα 21 πρώτα ξαδέρφια, ενώ έχω ήδη 8 ανίψια. Είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας, καθώς μεγαλώσαμε μαζί. Έτυχε στην οικογένειά μου να μην έχουμε καθόλου ιστορικό θανάτου, πέρα από τον θείο μου, που “έφυγε” από ένα τραγικά ατυχές συμβάν. Οπότε, το ατύχημά μου ήταν τεράστιο σοκ για την οικογένειά μου, ένα παραπάνω γιατί ήμουν πάντα ο συνδετικός κρίκος. Ήμουν το πειραχτήρι, πολύ της παρέας και με κάποιον τρόπο τους ένωνα, έχοντας άκρως ενεργητικό ρόλο σε όλα.

Συνήθως, σε τέτοιες καταστάσεις οι φίλοι αλλάζουν τη στάση τους, αλλά αν δεν τους αφήσεις, δε σε αφήνουν. Η οικογένειά μου ήταν εκεί, κάτι που περίμενα, αν και δεν είναι δεδομένο για όλους. Όταν ξύπνησα, ήταν στο πλάι μου και οι φίλοι μου και το τότε αγόρι μου. Συνέχιζα για εκείνους και έπαιρνα θάρρος. Είναι ακόμα όλοι τους εδώ, με τον ίδιο ή με άλλον τρόπο, και τους ευχαριστώ. Πάντως, εξεπλάγην θετικά και με κάποιους ανθρώπους, που δεν ήμασταν τόσο κοντά, αλλά ήταν εκεί δίπλα μου, κάτι που δεν το περίμενα, και ακριβώς γι’ αυτό στην πορεία δεθήκαμε περισσότερο.

 

 

Με κάθε ευκαιρία μιλάς για την επικινδυνότητα του δρόμου, στον οποίο έγινε το δυστύχημα τότε και εξακολουθούν να συμβαίνουν τροχαία. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γίνει κάποιες κινήσεις από την πολιτεία; Πιστεύεις ότι η κατάσταση της οδοποιίας στη χώρα είναι από τους βασικούς παράγοντες πρόκλησης ατυχημάτων;

Φυσικά, όσο χάλια κι αν είναι ένας δρόμος, πάντα υπάρχει ευθύνη και από τους οδηγούς, οι οποίοι πρέπει να τηρούν τους κανόνες οδικής ασφάλειας. Βέβαια, το ζήτημα είναι ότι ακόμη κι αν εσύ τους τηρείς, δεν ξέρεις πόσο προσέχουν οι άλλοι. Υπάρχουν, όντως, σημεία καρμανιόλες, στα οποία έχουν χαθεί άνθρωποι, όπως το σημείο του δικού μας τροχαίου. Δυστυχώς, το κράτος τις περισσότερες φορές εθελοτυφλεί. Θεωρώ ότι έχουμε καλές προοπτικές και προσπαθούμε σε έναν βαθμό, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Στο δικό μας σημείο έχουν γίνει κάποια πράγματα, έχουν μπει κάποιες μπάρες, ενώ έχει γίνει και μία αλλαγή στη χρονική διάρκεια των φαναριών. Όταν ξεκινούσες από την Κηφισιά, από ένα σημείο που έχει πάρει την ονομασία του από ένα τροχαίο δυστύχημα, μέχρι και την επόμενη πεζογέφυρα μετά το Υγεία, δωρεά ενός πατέρα που το παιδί του σκοτώθηκε εκεί, δηλαδή από το ένα “μνήμα” στο επόμενο, ήταν όλα τα φανάρια μόνιμα πράσινα. Οι περισσότεροι σε όλη αυτή την έκταση του δρόμου έτρεχαν πολύ. Πρέπει να έχουμε προσεκτική οδική συμπεριφορά. Συχνά βλέπεις ατυχήματα, που απορείς πώς μπορεί να έγιναν…

 

 

Μίλησέ μας για τη νέα αρχή σου στην υποκριτική, ως πρωταγωνίστρια στη σειρά του ΑΝΤ1+, “Στα 4”. Ήταν κάτι που το σκεφτόσουν καιρό; Τι αγαπάς περισσότερο σε αυτήν την τηλεοπτική δουλειά, που σύντομα θα απολαύσουμε στις οθόνες μας;

Πιστεύω πραγματικά στο χιούμορ και μου αρέσει να επηρεάζω μέσα από αυτό τους ανθρώπους. Με πήραν ένα τηλέφωνο και στην αρχή νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Τους είπα “είμαι θεατρίνα στη ζωή, αλλά όχι και επαγγελματίας ηθοποιός!” Μου έστειλαν τα σενάρια, τα διάβασα και μου άρεσαν πολύ. Εκτίμησα πολύ το ότι μία παραγωγή βασίστηκε σε έναν άνθρωπο που δεν είχε σχέση με την υποκριτική, αλλά φρόντισαν να κάνω κάποια μαθήματα. Δέχτηκα, γιατί είναι μία ιστορία πάρα πολύ ρεαλιστική, η οποία προσαρμόστηκε πάνω σε εμένα.

Μιλήσαμε με τον υπέροχο Θέμη Γκυρτή, τον σεναριογράφο, και τον Σέργιο Κωνσταντινίδη, τον σκηνοθέτη της σειράς. Ο Θέμης υπήρξε βοηθός τετραπληγικού ατόμου στο εξωτερικό, γνωρίζει καλά καταστάσεις και γι’ αυτό ο ρεαλισμός του “Στα 4” είναι τόσο έντονος. Το στόρι είναι μια μαύρη κωμωδία με πολύ γέλιο, αλλά και συγκίνηση. Πραγματεύεται το πώς ζει ένα άτομο με αναπηρία, τις αντιδράσεις των γονιών του σε καταστάσεις, τις προκαταλήψεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό την πρόσβαση στην εργασία, αλλά και τις παροχές.

Προσωπικά, με γοήτευσε η υποκριτική, όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό που κάνει είναι να “παίζει” με τα συναισθήματά σου, για να καταλάβεις ακόμα περισσότερο τον εαυτό σου, μπαίνοντας σε μία φανταστική συνθήκη. Η σειρά ξεκινάει με το νέο έτος και ανυπομονώ να τη δει ο κόσμος και να την αγαπήσει, όπως την αγάπησα εγώ!

 

 

Μοιάζεις σχεδόν ατρόμητη. Υπάρχει πια τίποτα που σε τρομάζει στη ζωή;

Είμαι “στρατιώτης”, όχι ατρόμητη. Κάποιοι το λένε “δύναμη ψυχής”, εγώ το λέω “δύναμη μυαλού”. Αυτό που ονομάζουμε ψυχή, στην πραγματικότητα είναι το μυαλό μας. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί.

Σκέφτομαι καμιά φορά ότι στη δική μου περίπτωση όλα “κούμπωσαν” για μία ομαλή μετάβαση. Μέχρι και η κάκωση που έπαθα ήταν σε τέτοιον βαθμό, ώστε να ζήσω το κομμάτι της αναπηρίας, ούσα τελικά τελείως αυτόνομη. Κάποτε θα έλεγα ότι με τρομάζει ο θάνατος. Όχι πια… Με τρομάζουν οι καταστάσεις που δεν είναι στο χέρι σου να τις αλλάξεις, όπως οι ανίατες ασθένειες, να ξέρεις ότι θα φύγεις από τη ζωή, χωρίς να μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε. Θέλει τεράστια δύναμη στο μυαλό, για να διαχειριστείς τέτοιες καταστάσεις.

 

 

Εκτός των άλλων είσαι και εκπαιδεύτρια ΑμεΑ. Ποια είναι η βασική φιλοσοφία που ακολουθείς στην επαφή σου με άτομα που αντιμετωπίζουν αναπηρίες;

Έχω δώσει μεγάλη βάση στην εκπαίδευση στα σχολεία. Δε θέλω τα παιδιά που έχουν αναπηρίες να μπουν στο σκεπτικό “τώρα θα χρειάζομαι πάντα βοήθεια σε όλα”. Τους τονίζω ότι το θέμα δεν είναι να βλέπεις εμπόδια, αλλά λύσεις. Δηλαδή, όταν θα βγουν εκεί έξω, να μη σκεφτούν “δεν μπορώ να το κάνω αυτό”, αλλά να πουν “πώς μπορώ να το κάνω;”. Μιλάω για μία αλλαγή ιδιοσυγκρασίας. Κι εγώ δεν έφτασα εδώ χωρίς προσπάθεια.

Καθένας μας επιλέγει πώς θα ζήσει. Εγώ δεν επιλέγω να είμαι ανάπηρη στην πράξη. Πολλοί, μάλιστα, ξεχνούν ότι δεν μπορώ να περπατήσω. Οι ίδιοι μου οι φίλοι. Το αμαξίδιο είναι τα παπούτσια ενός ανθρώπου με αναπηρία. Σε μία εκπαίδευση μαθαίνεις πώς θα κινείσαι πια με αυτό, όντας ασφαλής. Το αμαξίδιο δε σε καθηλώνει, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά το εντελώς αντίθετο. Το σημαντικό είναι να καταλάβεις ότι η κάθε αναπηρία επιτρέπει ένα επίπεδο εξέλιξης. Η πιο λειτουργική αναπηρία είναι αυτή με αμαξίδιο, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.

 

 

Στη χώρα μας η αναπηρία είναι τελικά ταμπού; Ποια είναι τα βασικά σημεία τα οποία θα άλλαζες αν μπορούσες, στον τρόπο που την αντιμετωπίζουμε;

Παραμένει ταμπού, βέβαια, έχω φτάσει σε ένα σημείο που με παραδέχονται ως taboo breaker και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό! Στη χώρα μας υπάρχουν πολλά ταμπού, τα οποία είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Προσωπικά, προκαλώ έκπληξη, όταν κινούμαι σαν “σίφουνας” με το αμαξίδιο. Τραβάω πάντα τα βλέμματα, δίνω μία παρουσία εκεί έξω. Το ότι είμαι άξια παρατήρησης είναι καλό, γιατί μπαίνει σαν εικόνα στο μυαλό των άλλων. Απομυθοποιείται η αναπηρία.

 

 

Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία και θα ήθελα να μου πεις αν πιστεύεις σε τέτοιου είδους παγκόσμιες ημέρες. Θα ήθελες να φωνάξεις κάτι σχετικά με αυτό;

Δεν αρκεί μια μέρα για να θυμηθείς τους ανθρώπους με αναπηρία. Είναι σαν μία “άφεση αμαρτιών”. Το ότι είσαι ανάπηρος δεν είναι κάποια ειδική ανάγκη. Το ότι εγώ θέλω να παίξω δεν είναι κάποια ειδική ανάγκη. Όταν, όμως, για να το κάνω αυτό, πρέπει να ανέβω σε άλλον όροφο και υπάρχει μόνο σκάλα, αυτό δημιουργεί μία ανάγκη. Άρα, κάποιος καθιστά τον άλλον ανάπηρο σε μία ειδική ανάγκη και το βαφτίζει έτσι. Αν, όμως, τα καταστήματα ήταν χτισμένα σε ένα άλλο ύψος, που θα εξυπηρετούσε τους καθιστούς, οι όρθιοι θα έπρεπε να σκύψουν στα τέσσερα, και τότε εκείνοι θα είχαν μια ειδική ανάγκη. Τέτοια παραδείγματα λέω και στα μικρά παιδιά. Εσύ, όταν πας τουαλέτα, δε λες φεύγοντας ευχαριστώ. Εγώ γιατί να πω ευχαριστώ, που υπάρχει τουαλέτα και για εμένα που δεν περπατάω;

Το να είσαι ΑμεΑ σημαίνει άτομο με αναπηρία, δεν είναι μια ειδική ανάγκη. Κάποια άτομα γεννιούνται έτσι. Δεν είναι ούτε αυτό ανάγκη. Επίσης, δε μιλάμε για ειδική ικανότητα. Μία λειτουργική ανικανότητα πώς γίνεται να την πούμε ειδική ικανότητα; Ο άλλος που το ζει αυτό ρεαλιστικά στη ζωή του ως ανάπηρος, το εκλαμβάνει ως λύπηση. Οι περισσότεροι ανάπηροι δε στέκονται, όμως, στο πώς θα τους πεις. Αυτό που μας νοιάζει είναι να μπορούμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα που κάνεις εσύ, που δεν είσαι σε αμαξίδιο. Το να πεις το αμαξίδιο καροτσάκι, δε με νοιάζει. Πες το και τενεκέ με ρόδες, αρκεί να μου δώσεις πρόσβαση! Κάποιοι κοιτούν παράξενα, ή σου λένε περαστικά. Γιατί νιώθεις την ανάγκη να πεις “κρίμα το κορίτσι…”; Εγώ έχω καταφέρει να κάνω την αναπηρία μου ατού! Σε αυτήν τη ζωή δεν έχω χρόνο για ανούσια πράγματα. Νιώθω ότι μία ζωή δε μου φτάνει για όλα όσα θέλω να κάνω!

 

Σε ποια φάση σε πετυχαίνουμε;

Έχω γυρίσει από συνεχόμενους αγώνες ξιφασκίας, για να διεκδικήσουμε μία θέση στην Παραολυμπιάδα.του 2024 στο Παρίσι, ενώ με βρίσκεις και στην αρχή αγωνιστικής μπασκετικής περιόδου. Φέτος, δεν έκανα ούτε καλοκαιρινές διακοπές, αφού είχα μαθήματα υποκριτικής, δεκάωρα γυρίσματα και μετά από αυτά συνεχείς προπονήσεις. Αναμένω την προβολή του “Στα 4” και ελπίζω να συνεχιστεί σε νέο κύκλο επεισοδίων!

 

Γεωργία τι ονειρεύεσαι για το μέλλον, τόσο στα προσωπικά σου όσο και στην αθλητική σου πορεία;

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2024 είναι ο βασικός στόχος μου. Αυτό που πάντα επιθυμώ είναι να βάζω μικρά λιθαράκια, να μπορώ να είμαι η αφορμή.για μία κοινωνία πιο εξελιγμένη, γύρω από το κομμάτι της αναπηρίας και της διαφορετικότητας.

 

 

BRIEF Q & A

Όταν κλείνω τα μάτια: φαντάζομαι έναν κόσμο περιβαλλοντολογικά, κοινωνικά και συναισθηματικά πιο υγιή!

H πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω: είναι αν θα αξιοποιήσω τη μέρα μου όσο πιο δημιουργικά γίνεται για εμένα, μέχρι να ξανακλείσω τα μάτια μου.

Αυτά τα Χριστούγεννα: ας είναι η αρχή του τέλους σε όλα τα κακά γεγονότα, που μας κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια!

Eγώ με 3 λέξεις: υπερκινητική, λαίμαργη, χαζοχαρούμενη.

Guilty pleasures: φαγητό, γυμναστική, ταξίδια.

Mε λένε Γεωργία και θέλω: να αλλάξω τον κόσμο, σπάζοντας ταμπού, όσο περνάει απ’ το χέρι μου!