Αν δεν τη γνωρίζεις προσωπικά, μπορεί να σταθείς με μια πρώτη ματιά στο πλατύ της χαμόγελο. Αν την έχεις παρακολουθήσει είτε επί σκηνής είτε στην πρώτη της τηλεοπτική δουλειά, μπορεί να σταθείς στο ταλέντο και την αμεσότητά της. Αν, όμως, ανήκεις στους τυχερούς που τη γνωρίζουν από μικρό παιδί, σίγουρα θα σταθείς σε αμέτρητα μικρά και μεγάλα πράγματα, που κρύβονται πίσω από το φωτεινό χαμόγελο και την υποκριτική δεινότητα. Η Μελίνα Πολυζώνη είναι ένας άνθρωπος γοητευτικός, με τη βαθιά έννοια του όρου. Σίγουρη για αυτά που θέλει, συνειδητοποιημένη και γειωμένη μα χωρίς να καταθέτει ποτέ τα όπλα, σταθερή στις απόψεις της μα πάντα ανοιχτή στο να ακούσει αυτόν που έχει απέναντί της, και κυρίως  χωρίς να τον κρίνει, με ισχυρές απόψεις γύρω από τον κοινωνικό στρόβιλο που έχει παρασύρει τη γενιά της, αλλά και με έναν αφοπλιστικό αυθορμητισμό που σπανίζει στη σοβαροφανή ζωή των ενηλίκων, η Μελίνα χαράσσει μια πορεία πολύ δική της. Από το πρώτο εκείνο επιφώνημα ενθουσιασμού μπροστά στη λίστα με τους επιτυχόντες του Εθνικού πέρασαν χρόνια, και τα παρεΐστικα όνειρα στις κουίντες ξεκίνησαν να βγαίνουν αληθινά. Η φετινή τηλεοπτική σεζόν τη βρίσκει στον ρόλο της Νικόλ, στο σήριαλ του Alpha “Άσε μας ρε μαμά”, το οποίο  έχει ήδη αγαπηθεί πολύ από το κοινό. Σε άλλα νέα, η Μελίνα Πολυζώνη συνεχίζει να κάνει τα ίδια τρελά όνειρα, να βάζει στοιχήματα με τον εαυτό της και να μάχεται. Για αυτά και, κυρίως, για αυτούς που αγαπά. Κι εγώ ανήκω στους τυχερούς που το ξέρουν καλά. 

 

Θυμάσαι πάντα να γοητεύεσαι από την υποκριτική; Πότε ήρθες για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο και κατάλαβες ότι αυτό είναι που αγαπάς και θες να ακολουθήσεις;

Παραδόξως θυμάμαι πολύ καθαρά τη στιγμή έναρξης αυτής της σχέσης. Είχαμε κάνει μια σχολική παράσταση στην έκτη δημοτικού. Μόλις τελείωσε, ψύχραιμη, βγήκα έξω να βρω τους γονείς μου να φύγουμε, αλλά βρήκα τον μπαμπά μου -καθόλου ψύχραιμο- να με περιμένει με ανοιχτά τα χέρια, για να μου δώσει τη μεγαλύτερη αγκαλιά του. Είχε πάθει σοκ από την υποκριτική μου δεινότητα. Κάνω πλάκα προφανώς… (γέλια) Ήταν μάλλον μια αθώα αγκαλιά περηφάνιας. Όμως, μέσα μου επικράτησε πανικός! Ένιωσα ότι βρήκα το πιο σωστό παιχνίδι για να παίζω. “Ορίστε το είδε και ο μπαμπάς καθαρά!” Αυτό ήταν. Ακολούθησαν μετά θεατρικά εργαστήρια, ομάδες… Εξετάζοντας συνεχώς, αν ακόμα παραμένει το αγαπημένο μου παιχνίδι, και ανακαλύπτοντας πως δεν είναι απλώς αυτό.

 

 

Από το Πολυτεχνείο του ΑΠΘ στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν μια εύκολη απόφαση, δεδομένου ότι έπρεπε να φύγεις μόνιμα από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα, και να ξεκινήσεις μια εντελώς νέα ζωή από το μηδέν;

Η απόφαση δεν ήταν τόσο δύσκολη. Κάποια στιγμή θα γινόταν. Το ήξερα, και όταν ένιωσα για διάφορους λόγους ότι ήμουν έτοιμη, το τόλμησα. Είχα τόση ανάγκη να το κάνω, που μόνο χαρά υπήρχε όταν το ονειρευόμουν. Ούτως ή άλλως, αυτό το οποίο είχα να αποφασίσω, ήταν το να κάνω την προσπάθεια, όχι το ότι θα πετύχω τον στόχο μου και άρα θα μετακομίσω κλπ…

Όταν, εν τέλει, συνέβη, εκεί ξεκίνησε ένα διαφορετικό αφήγημα. Θυμάμαι πως είδα το όνομά μου στη λίστα των επιτυχουσών, αμέσως μετά κοίταξα το δωμάτιό μου και έβαλα τα κλάματα. Ήταν βαρύ τελικά. Δεν το περίμενα τόσο. Η Αθήνα με δυσκόλεψε πάρα πολύ, ειδικά υπό συνθήκες σχολής. Πολύ μοναξιά βρε παιδί μου. Τέλος πάντων. Δεν της κρατάω κακία, νομίζω σιγά σιγά τα βρίσκουμε.

 

Τι σου έχει μείνει σαν έντονη ανάμνηση από τα χρόνια στο Εθνικό, που αναπολείς συχνά;

Είναι τόσα πολλά… Μας θυμάμαι να τρέχουμε στου διαδρόμους να βρούμε props για τον αυτοσχεδιασμό μας, που θα ήταν σε πέντε λεπτά, να είναι 10 το πρωί και να κοιτάω 16 άτομα αλλόκοτα ντυμένα -κάτι διαφορετικό ο καθένας- να ακούνε κατά τ’ άλλα σοβαροί κάποιον/α καθηγητή/τρια, να φτιάχνουμε λίστες για την παρουσίαση των αυτοσχεδιασμών και να ψάχνουμε μέχρι τελευταία στιγμή ποιoς θα είναι το νούμερο 1, να περπατάω στην αυλή και να μυρίζει παντού σοκολάτα από το διπλανό εργοστάσιο σοκολάτας, να κλαίω… Nα κλαίω από συγκίνηση, συνέχεια και για τα πάντα.

Θυμάμαι τον κόσμο που ερωτεύτηκα, είτε τα αγόρια είτε τις φίλες, είτε τους φίλους είτε τους/τις καθηγητές/τριες. Να φεύγει το ένα έτος, να έρχεται το άλλο, να λέμε “άντε πότε θα φύγουμε και εμείς;” και τελικά όταν γίνεται, να νομίζω πως, ίσως, να μην το αντέξω. Όλα αυτά, που παραμένουν τόσο λίγα σε σχέση με το χάος των εικόνων που εμφανίζονται στο κεφάλι μου, κάθε φορά που σκέφτομαι τη σχολή.

 

 

Οι τέχνες αντιμετωπίζονταν πάντα στην Ελλάδα σαν ένα γνωστικό αντικείμενο, που δεν μπορεί να σου προσφέρει τη βεβαιότητα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Σκέφτηκες ποτέ τις ενδεχόμενες δυσκολίες της επιλογής σου; Πιστεύεις ότι όντως το επάγγελμα του ηθοποιού ενέχει ρίσκα;

Ναι, πράγματι, έτσι αντιμετωπίζονται και όχι άδικα. Ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις αυτού του πλανήτη  -αναφέρομαι στον κορωνοϊό-  η “αβεβαιότητα” του κλάδου μας ήταν η καλύτερη εκδοχή για να περιγράψεις την κατάσταση. Μας έκανε την τιμή δηλαδή η λέξη που τολμούσε και είχε έστω και μετά από ένα στερητικό -α, τη λέξη βεβαιότητα.

Παρ’ όλα αυτά, εγώ προσωπικά δε θεωρώ πως έχω ακόμα καταλάβει τι επάγγελμα έχω επιλέξει να κάνω. Το γνωρίζω ως πληροφορία πως είναι δύσκολος ο χώρος, αλλά δεν έχω βιώσει ακόμα το τι πραγματικά σημαίνει να ξεκινάς απ’την αρχή κάθε χρόνο. Να αναζητάς να ξεκινήσεις για την ακρίβεια. Δεν έχω ακόμα καταλάβει τι σημαίνει αυτό σε βάθος χρόνου. Να το κάνεις αυτό για πάντα. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρά το σώμα μου σε αυτό.

Αλλά με έναν περίεργο τρόπο είναι κάτι που μου λειτουργεί κιόλας. Το ότι δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά και έχεις την τύχη να αναγκάζεσαι να γίνεσαι καλύτερη, να κάνεις κι άλλα πράγματα, να μαθαίνεις κι άλλες τέχνες, να κάνεις κι άλλες δουλειές. Ας πούμε, τα Χριστούγεννα έχω πει στη μαμά μου να κατεβάσει από το πατάρι τη ραπτομηχανή μας. Για να δούμε πώς θα πάει αυτό… (γέλια)

 

Συμμετέχεις σε μία από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές της σεζόν, το «Άσε μας ρε μαμά» στο Alpha, την πρώτη σου ουσιαστικά τηλεοπτική δουλειά. Μίλησέ μας για τον ρόλο σου ως Νικόλ και τι αγαπάς περισσότερο σε αυτόν.

Η Νικόλ, λοιπόν. Είναι μια κοπέλα 20 χρονών, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, κάνει πρακτική, δουλεύει στην ARM (Αρμέκο), μια αρχιτεκτονική εταιρεία που αναλαμβάνει μεγάλα πρότζεκτ, στην οποία δούλευε παλιότερα και ο πατέρας της. Είναι τρελά ερωτευμένη με τον Λευτέρη, τον μικρότερο γιο της οικογένειας, που έχει την εταιρεία στην οποία δουλεύει, ενώ αυτός όχι. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής… Δηλαδή, εμείς αυτό έχουμε καταλάβει, γιατί δεν έχει δείξει κάτι. Γιατί, αν θέλεις Λευτέρη εδώ είμαστε, έλα να μας πεις πως νιώθεις! Αστειεύομαι και συγγνώμη. (γέλια)

Αυτό που αγαπώ στη Νικόλ είναι πως, ενώ φαινομενικά μοιάζει ντροπαλή και εσωστρεφής, τελικά τολμάει πολλά παραπάνω απ΄αυτά που πίστευες ότι θα έκανε. Μιλάει για όσα νιώθει, τολμάει να τα ονειρεύεται, ζει όσο πιο πολύ μπορεί όλο το φάσμα των συναισθημάτων. Θαυμάζει αυτούς που αγαπάει, το κάνει ολόκληρο. Δεν αποφεύγει τίποτα από φόβο, μήπως πονέσει.

 

 

 

Πόσο εύκολος ήταν ο εγκλιματισμός σου σε κάτι τηλεοπτικό και πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές σε σχέση με το θέατρο;

Ευκολότερος απ΄όσο φανταζόμουν. Η αλήθεια είναι πως είχα αγχωθεί αρκετά στην αρχή. Είναι αρκετά διαφορετική διαδικασία ως προς το στήσιμό της. Το πού θα σταθείς, πόσο δυνατά θα μιλήσεις, πού θα βρίσκεσαι σε σχέση με το φως, σε σχέση με τους άλλους. Όλα αυτά είναι κάπως καινούργια, γιατί η εκπαίδευσή μας ήταν κυρίως θεατρική, θα έλεγε κανείς. Όμως, αυτό που κατάλαβα, τελικά, είναι πως το ζητούμενο παραμένει το ίδιο. Και αυτό είναι η αλήθεια. Το να είναι αληθινό αυτό που συμβαίνει, είτε είναι μπροστά από μια κάμερα είτε είναι πάνω σε μια σκηνή. Αυτό μου πήρε καιρό, ακόμα μου παίρνει. Έχουμε δρόμο μέχρι να πετύχω, έστω και ελάχιστα, αυτόν τον στόχο. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αποκτάω ώρες “πτήσης” μπροστά από μια κάμερα, και μαθαίνω συνέχεια πάρα πολλά.

 

 

Ποια θα χαρακτήριζες ως τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νέα γενιά; Δηλώνεις αισιόδοξη για όσα έρχονται;

Προβλήματα όταν λες; Μιλάς για τον κορωνοϊό, για την οικονομική κρίση, στην οποία εμείς “βουτήξαμε” και δε βγήκαμε ποτέ, για ένα μεταναστευτικό κύμα στο οποίο δε δίνει κανείς σημασία και πεθαίνουν δίπλα μου παιδιά, για την κουλτούρα του scroll down, των social, των φίλτρων ομορφιάς, που το να μιλάς για ταξικές διαφορές είναι πια μπανάλ;

Έχουμε πάρα πολλά να παλέψουμε. Και αυτή η μάχη θα ήταν η αισιοδοξία. Η υποψία μιας κάποιας νίκης. Έχουν περάσει τόσα οι προηγούμενες γενιές, οριακά μια χαρά είμαστε. Οπότε ναι, θα δήλωνα αισιόδοξη… Αν δεν καιγόταν ο πλανήτης μας, θα μπορούσα να το πω. Αλλά καίγεται.

 

Δε γίνεται να μη σε ρωτήσω για το κίνημα #metoo και όλα όσα έχουν βγει στην επιφάνεια το τελευταίο διάστημα. Ως νέα ηθοποιός σού γεννήθηκαν προβληματισμοί σχετικά με τον χώρο της υποκριτικής στον οποίο μόλις είχες μπει αλλά και για το πώς μπορούν να αλλάξουν ως προς το καλύτερο κάποιες καταστάσεις;

Οι προβληματισμοί που μου γεννήθηκαν δεν είχαν να κάνουν ούτε στο ελάχιστο με το τι χώρος είναι αυτός, στον οποίο πάω να μπω. Αντιθέτως, σκεφτόμουν πόσο προνομιακή ήταν η θέση αυτού του χώρου. Τα ίδια συμβαίνουν παντού. Και δεν το λέω παθητικά. Έχουμε πολλά να κάνουμε για να σταματήσει να συμβαίνει οπουδήποτε. Αυτό που εννοώ, όμως, είναι πως τουλάχιστον στον χώρο και εξαιτίας της φύσης του χώρου -που απευθύνεται στον κόσμο- δόθηκε ακρόαση, δόθηκε προσοχή, σταθήκαμε σε αυτά.

Ναι, κάτι λίγο άλλαξε, αν και νωρίς ακόμα. Δημιουργήθηκαν τμήματα σε σωματεία που αφορούν το συγκεκριμένο ζήτημα, αναφέρθηκε από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ο όρος γυναικοκτονία (η ορθογραφία του προγράμματος στο οποίο γράφω δεν την αναγνωρίζει τη λέξη, την υπογραμμίζει με κόκκινο). Αλλά κυρίως, προς το παρόν, άλλαξε το ότι επιτέλους άνοιξε η κουβέντα.

Θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πια ότι οφείλουμε να εστιάσουμε στον θύτη και όχι στο θύμα, θα μιλήσουμε για το τι σημαίνει συναίνεση,  τι είναι βιασμός,  τι είναι παραβιαστικό. Δε θα ντρεπόμαστε, δε θα το αφήνουμε να περνάει, δε θα λέμε πως έτσι είναι και έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Άνοιξε η κουβέντα, δεν άλλαξε ακόμα κάτι. Αλλά υπομονή και έρχεται…

 

Ιδανικά πώς φαντάζεσαι την πορεία σου στην υποκριτική; Θέτεις στόχους ή είσαι άνθρωπος του τώρα; Έχεις ονειρευτεί να παίζεις έναν συγκεκριμένο ρόλο;

Έχω τρελά όνειρα, δεν ξέρω καν αν είναι στόχοι δυνητικά εφικτοί. Ντρέπομαι πολύ να τους αποκαλύψω, οπότε δεν θα το κάνω. Τα πιο καθημερινά στοιχήματα, βέβαια, που αποτελούν και στόχους, είναι να μάθω να δουλεύω σωστά, να μην κουράζομαι όταν χρειάζεται να ξαναπροσπαθήσω επειδή κάτι δε λειτούργησε, να μη βαριέμαι, να μη φοβάμαι τόσο. “Σίσυφος” όπως έλεγε και ένας καθηγητής μας.

Νομίζω πως μου αρέσουν ρόλοι, πάνω στους οποίους έχω ήδη δουλέψει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σε ασκήσεις, σε ακροάσεις, σε παραστάσεις. Δεν έχω μέχρι στιγμής ερωτευτεί με κάτι πριν το δω να ζωντανεύει, μέχρι να μπω στη διαδικασία να το καταλάβω. Πιο πολύ ονειρεύομαι το να βρω έναν τρόπο, να μπορώ να ερωτεύομαι κάθε μου ρόλο, παρά κάποιον συγκεκριμένο ρόλο.

 

Η Μελίνα με τρεις λέξεις:

Eυαίσθητη, εγωιστριούλα, χαρούμενη επαγγελματίας. 

 

Mια φράση που σε εκφράζει;

Fight!

 

BRIEF Q&A

Ιδανικός προορισμός: Σαμοθράκη

Αγαπημένη ταινία: Laurence anyways του Xavier Dolan

To δικό μου role model: Αυτή την περίοδο η Zendaya

Aν ήμουν τραγούδι: Party girl, Michelle Gurevich (ναι αλλά είμαι; )

Αν ζούσα σε άλλη δεκαετία: 30s για τους ποιητές της

Όταν θέλω να νιώσω καλύτερα σκέφτομαι: Πως είμαι πολύ δυνατή και θα πατάξουμε την πατριαρχία

To πιο όμορφο πράγμα που μου έχουν πει: Πως είμαι καλό παιδί

Σε δέκα χρόνια από τώρα: Μπορεί να μη μένω εδώ

Δε ζω χωρίς: Τα σκυλιά μου