Η Κατερίνα Αγγελίτσα ξέρει να κυνηγάει τα όνειρά της, έστω κι αν αυτά στην αρχή μπορεί να έμοιαζαν άπιαστα…
Για την Κατερίνα Αγγελίτσα η υποκριτική φάνταζε κάποτε σαν μια υπερ-δύναμη, όπως ακριβώς συμβαίνει στα μικρά παιδιά με τους σούπερ ήρωες. Συχνά, αυτά που αγαπάμε και θαυμάζουμε τα θεωρούμε άπιαστα. Επειδή, όμως, τελικά πάντα η αγάπη αποδεικνύεται πιο δυνατή, η Κατερίνα κυνήγησε το τότε “όνειρο”, μεταρέποντάς το στην πιο όμορφη πραγματικότητα. Φέτος, συμπρωγωνιστεί με την Ελένη Φιλίνη στην παράσταση “Η Κοριτσιέρα των Βούρλων”,.ένα έργο που η ίδια έχει γράψει, με σκοπό να αφυπνίσει πάνω σε αμφιλεγόμενα κοινωνικά θέματα. Η Θεσσαλονικιά ηθοποιός μάς μίλησε για το θεατρικό της εγχείρημα, τις αγάπες της, αλλά και το επιχειρηματικό της “παιδί”, το “Mrs Dalloway’s” concept store.
Πότε και πώς μπήκε στη ζωή σου η υποκριτική; Είναι οικογενειακό το “μικρόβιο”, καθώς και η αδερφή σου πρωταγωνιστεί σε παράσταση του ΚΘΒΕ;
Η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου αργά, σταδιακά. Χτιζόταν η σχέση μας λίγο λίγο κι ασυναίσθητα. Στη δραματική σχολή μπήκα στα 25. Δεν το λες πως ήταν και πολύ νωρίς. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδούσα. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, για να συνειδητοποιήσω τη δημιουργική διέξοδο που μου προσφέρει η υποκριτική. Ούτε πολύ θέατρο βλέπαμε με την οικογένειά μου, για να σου απαντήσω παράλληλα για το αν υπάρχει κάποιο οικογενειακό “μικρόβιο”.
Πραγματικά δεν ξέρω πώς εγώ και η αδερφή μου μαγευτήκαμε τόσο από τον χώρο της τέχνης. Δεν μπορώ να πω ότι μας το καλλιέργησε κάποιος. Βέβαια, δε μας απέτρεψε και ποτέ. Είχαμε άπλετη φαντασία, εφευρίσκαμε παιχνίδια και ξεφεύγαμε συνεχώς μέσα από αυτή. Ούτε κάποιος συγγενής μας ήταν ήδη στον καλλιτεχνικό χώρο. Οι γονείς μας μάς έμαθαν να αγαπάμε τον κινηματογράφο, βέβαια, πηγαίναμε πολύ και συνεχώς θυμάμαι τη μητέρα μας να μιλάει με λαχτάρα για μια όμορφη ερμηνεία, για μια βραβευμένη ταινία ή να ξέρει τα ονόματα όλων των ηθοποιών απ΄έξω κι ανακατωτά. Μάλλον όλα αυτά διαδραμάτισαν τον ρόλο τους τελικά.
Ένα όνειρο πραγματοποιείται…
Για μένα, απλώς, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω ως επάγγελμα. Δεν πίστευα ότι είναι για μένα, το αγαπούσα σιωπηλά, από μακριά. Φαντασιωνόμουν να παίζω ρόλους, να μπαίνω σε διαφορετικούς κόσμους, αλλά ταυτόχρονα έβλεπα τους ηθοποιούς σαν σούπερ ήρωες, σαν κάτι που δεν μπορούν να γίνουν πολλοί άνθρωποι. Άρχισα, όμως, με τον καιρό να νιώθω λιγότερη συστολή, μόλις ξεκίνησα να πηγαίνω σε ερασιτεχνικές ομάδες.
Όταν η αδερφή μου πέρασε στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ -αν και δυο χρόνια μικρότερη από εμένα- ήταν σα να μου είπε με τον τρόπο της “μπορείς κι εσύ, δεν είναι κάτι άπιαστο!” Μέχρι που κάποια στιγμή έγινε τόσο αναγκαίο για μένα να το τολμήσω, που μέσα σε λίγο καιρό τα παράτησα όλα -δούλευα ως δασκάλα, αναπληρώτρια τότε- για να κατέβω στην Αθήνα και να μπω σε κάποια δραματική σχολή. Άργησε να συμβεί, αλλά όταν συνέβη ήταν οργανικό, τελεσίδικο, πολύ συνειδητό για μένα.
Μπορείς μέσα σε λίγες λέξεις να περιγράψεις τα συναισθήματά σου, όταν βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή;
Πριν βγω στη σκηνή, συνήθως αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην ανυπομονησία και το άγχος. Με το που βρίσκομαι πάνω στο σανίδι τα συναισθήματά μου αρχίζουν να γίνονται ανάλογα με της ηρωίδας που υποδύομαι. Κατά συνέπεια, τα συναισθήματά μου δεν είναι ίδια. Κάθε έργο στο οποίο συμμετέχω και κάθε διαφορετικός ρόλος που αναλαμβάνω, μου αποκαλύπτουν και μία διαφορετική συναισθηματική διαδρομή.
Συμπρωταγωνιστείς με την Ελένη Φιλίνη στη θεατρική παράσταση “Η Κοριτσιέρα των Βούρλων”, σε κείμενα δικά σου και σκηνοθεσία της Έφης Ρευματά, που θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε για ακόμα έναν μήνα στο Studio Μαυρομιχάλη. Μίλησέ μας για την ιδέα σύλληψής του και τον τρόπο που αποδίδεται στη σκηνή.
“Η κοριτσιέρα των Βούρλων” είναι ένα έργο που έχει προκύψει από ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ της Λιλίκας Νάκου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ακρόπολις” το 1936. Στην παράσταση ζωντανεύουν επί σκηνής οι αληθινές ιστορίες τεσσάρων πορνών που έζησαν κι εργάστηκαν έγκλειστες στα Βούρλα, ένα δημόσιο πορνείο, στον Πειραιά. Τις γυναίκες αυτές υποδυόμαστε η Ελένη Φιλίνη κι εγώ.
Η παράσταση είναι μουσικοθεατρική, οπότε υπάρχουν και δυο εξαιρετικοί μουσικοί επί σκηνής. Ανέκαθεν με συγκινούσαν βαθιά και με “αναστάτωναν” έντονα θέματα, που άπτονται των δικαιωμάτων των γυναικών, της χειραφέτησής τους, της εξέλιξης τους κοινωνικού τους φύλου μέσα στην ιστορία, της εκμετάλλευσης, κακοποίησης και του σεξισμού που υφίστανται.
Το κομμάτι της εκπόρνευσης, επίσης, πάντα με κέντριζε, ήθελα να διερευνήσω και να καταλάβω γιατί και με ποιους τρόπους μία γυναίκα μπορεί να διαθέτει το σώμα της σε διαφορετικούς άνδρες επί πληρωμή. Πώς μπορεί να αισθάνεται, τι διεργασίες συμβαίνουν μέσα της και πώς λειτουργεί κι όλο αυτό φυσικά μέσα σε μία κοινωνία. Τι εξυπηρετεί, γιατί εξακολουθεί να υπάρχει…
Ονειρευόμουν χρόνια όλα αυτά τα θέματα να τεθούν κάποια στιγμή μέσα από μια παράσταση. Όταν έπεσε στα χέρια μας αυτό το υλικό, ήταν μια μαγική και καθοριστική στιγμή. Δε γινόταν να μην κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με αυτό. Μάλιστα, η παράστασή μας -ανεξαρτήτως του Studio Μαυρομιχάλη, που έχουμε την τύχη να μας φιλοξενεί στην Αθήνα- θα ταξιδέψει και στη Θεσσαλονίκη για δύο μέρες μόνο (20/2 και 21/2) στο θέατρο “Αμαλία” κι έχουμε μεγάλη χαρά γι’ αυτό! Θα σας περιμένουμε!
Δεδομένων των παραπάνω κοινωνικών φαινομένων που, δυστυχώς, ακόμα καλά κρατούν στο σύγχρονο παρόν, θα έλεγες ότι είναι ένα έργο που έχει ως σκοπό να αφυπνίσει; Τι είναι αυτό που θέλεις να επικοινωνήσεις στο κοινό;
Ναι, βέβαια. Όσο κι αν οι ιστορίες αυτές αναφέρονται σε γυναίκες του περιθωρίου, που έζησαν πολλές δεκαετίες νωρίτερα από εμάς, πολύ εύκολα συνειδητοποιεί.κανείς ότι είναι απίστευτα διαχρονικές και πως στη βάση τους συνδέονται με πολλά και διαφορετικά φαινόμενα, που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και σήμερα. Αυτό που θέλω πολύ να επικοινωνηθεί μέσω της δουλειάς αυτής, θα στο πω με τα λόγια που μου είπε μία κυρία ένα βράδυ μετά την παράσταση: “Σας ευχαριστούμε πολύ, γιατί μας κάνατε να βλέπουμε αυτές τις γυναίκες με άλλα μάτια”.
Εκτός, όμως, από την ενασχόλησή σου με την υποκριτική είσαι και ιδιοκτήτρια ενός από τα πιο όμορφα καταστήματα των Εξαρχείων, του concept store “Mrs Dalloway’s”. Nα υποθέσω ότι η έμπνευσή σου ήταν το ομότιτλο μυθιστόρημα της Virginia Woolf; Πες μας λίγα λόγια για τη φιλοσοφία του καταστήματος.
Ακριβώς! Η έμπνευση ήρθε από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Virginia Woolf και από την ταινία “Οι ώρες”, που αρκετά χρόνια πριν μου σύστησε το συγκεκριμένο βιβλίο, καθώς και την ίδια τη Woolf. Στο κατάστημα μπορεί να βρει κανείς μεγάλη ποικιλία αποξηραμένων λουλουδιών και μπουκέτων, φυτά Kokedama, βάζα, καλάθια, καθώς και προϊόντα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη χαλάρωσή μας τις λίγες ώρες πια που διαθέτουμε γι’αυτό, όπως αρωματικά χώρου, αρωματικά κεριά σόγιας και αρωματικές δεσμίδες λουλουδιών, κεριά κηροπηγίων, σαπουνάκια, βρώσιμα άνθη, ακόμη και βιβλία. Μικρές λεπτομέρειες, δηλαδή, που μπορεί να προσθέσει κανείς στον χώρο του και να τον “γλυκάνει”.
Το βασικό μου μέλημα είναι η επίσκεψη στο ίδιο το κατάστημα να αποτελεί μια ξεχωριστή και χαλαρωτική εμπειρία. Όμορφες μυρωδιές, νοσταλγική μουσική, χρώματα, ευγενική εξυπηρέτηση… Μια μικρή όαση, μέσα στην οποία μπορείς να ξεχαστείς για λίγο, να χαζέψεις, ακόμη και να ταξιδέψεις!
“Μrs Dalloway said she would buy the flowers herself” είναι ένα διαχρονικό πια quote από το μυθιστόρημα της Woolf, βασικό κομμάτι της διακόσμησης του concept store. Τι σημαίνει για εσένα η συγκεκριμένη φράση;
Για μένα σημαίνει τη στιγμή εκείνη που αποφασίζουμε ότι πρέπει να σηκωθούμε και να πατήσουμε μόνοι στα πόδια μας,.να κάνουμε εμείς οι ίδιοι δώρα στον εαυτό μας, να τον φροντίσουμε,.χωρίς να περιμένουμε ή να εξαρτόμαστε από άλλους. Είναι η στιγμή που αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι δραστικό για εμάς. Να αλλάξουμε πορεία από μια διαδρομή που δεν μας έβγαζε πουθενά. Εμπεριέχει κόπο και πόνο βέβαια όλο αυτό, αλλά νομίζω πως τελικά μας κάνει καλό “να παίρνουμε τα λουλούδια μας μόνοι μας” κάποιες φορές!
Είσαι Θεσσαλονικιά, αλλά η Αθήνα τελικά σε “κέρδισε”. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση; Τι αγαπάς περισσότερο στις δύο πόλεις αντίστοιχα;
Στην αρχή δεν ήταν εύκολο. Η Αθήνα μού φαινόταν αχανής, με φόβιζε. Με τα χρόνια, όμως, οικειοποιήθηκα κάποιες περιοχές της, την ανακάλυψα περισσότερο.και βρήκα ανθρώπους με τους οποίους συνδέθηκα. Από κει και πέρα, νομίζω και τις δυο πόλεις τις αγαπώ για τους ανθρώπους που έχω αντίστοιχα εκεί. Είμαι κι εγώ αυτής της άποψης που λέει πως τα μέρη τα φτιάχνουν οι άνθρωποι και οι εμπειρίες που μοιραζόμαστε μαζί τους. Όταν αυτά έχουν θετικό πρόσημο, τότε αγαπάς και τα μέρη.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον; Τι ονειρεύεσαι σχετικά με την εξέλιξή σου στην υποκριτική;
Αυτήν την περίοδο ξεκίνησα πρόβες για ένα καινούργιο έργο,.που έχουν γράψει η Ειρήνη Γαντερί και η Μαρία Παπουτσή, οπότε ανυπομονώ να προχωρήσουμε και να προκύψει κάτι όμορφο! Επίσης να “τρέξω” ξανά το μουσικό album που είχα ξεκινήσει το 2021 με το ψευδώνυμο Erma Paw.και, προσωρινά, άφησα. Σίγουρα κάνω και πολλά σχέδια για το “Mrs Dalloway’s” και την εξέλιξή του. Ονειρεύομαι να μπορώ να γίνομαι όλο και καλύτερη στην υποκριτική,.να συνεργάζομαι με ανθρώπους που μαθαίνω από αυτούς, να είμαι σε δουλειές που αφηγούνται ξεχωριστές ιστορίες και κάποια στιγμή, ίσως, να μου δοθεί και μένα η ευκαιρία να παίξω σε μια ταινία εποχής!
BRIEF Q&A
Με λένε Κατερίνα και… συχνά νομίζουν ότι με λένε Αγγελίτσα. Αγγελίτσα, όμως, είναι το επίθετό μου!
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς… φρέντο εσπρέσσο μέτριο.
Aγαπημένη ταινία: “Οι ώρες” του Στίβεν Ντάλντρι και “Μικρά Αγγλία” του Παντελή Βούλγαρη.
H μουσική που ακούω: Francoise Hardy και Edith Piaf για να ταξιδεύω κάθε μέρα Γαλλία, Αττίκ για τους χαμένους έρωτες, post rock για ονειροπόληση και γράψιμο, Pan pan για να “χορέψω σαν να είμαι κουφή”.
Aγαπημένο λουλούδι: Τουλίπα.
Όταν θέλω να ηρεμήσω, πίνω λίγο κρασί, ακούω μουσική ή παίρνω μια αγκαλίτσα τον Φιόγκο, τον σκύλο μου.
Aν ήμουν ρόλος… θα ήταν τέλειο, γιατί θα με υποδύονταν κατά καιρούς διαφορετικοί ηθοποιοί.
Εύχομαι το 2023 να μας φέρει αυτά που λαχταρούμε και ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε.
***Η θεατρική παράσταση “Η κοριτσιέρα των Βούρλων” παίζεται στο Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα) κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00.
