Παιδαγωγός, απόφοιτη του τμήματος Προσχολικής Αγωγής και Βρεφοκομίας Ιωαννίνων και κάτοχος μεταπτυχιακού στην Ειδική Αγωγή από το Derdy University, η Σοφία Ηλία – Λυμπέρη ήθελε πάντα να δουλεύει με παιδιά, “σαν να μην υπήρχε καμία άλλη δουλειά στον κόσμο, σαν να ήμουν από πάντα φτιαγμένη για αυτό”. Όταν έγινε μαμά, κατάλαβε και τον λόγο και, όπως χαρακτηριστικά θα μου πει, “όταν η δική μου μαμά έγινε γιαγιά, τότε για πρώτη φορά κατάλαβα από πού πήρα το ταλέντο.” Το 2020, όταν ο κορονοϊός μπήκε στις ζωές μας, η Σοφία βρήκε τον τρόπο να συγκεντρώσει τους μαθητές της σε μια νέα τάξη, μέσα από το διαδίκτυο. Και κάπως έτσι, “γεννήθηκε” ο παιδαγωγικός ιστότοπος doitlikeakid…
Ήταν πάντα όνειρό σου να ασχοληθείς με την παιδαγωγική;
Η παιδαγωγική είναι το πάθος μου και πιστεύω πως ο άνθρωπος μπορεί να εκπαιδευτεί.από τις πρώτες μέρες που έρχεται στον κόσμο και για πάντα. Αυτό έκανα κι εγώ και συνεχίζω να κάνω. Ακόμα και σήμερα, 22 χρόνια μετά την πρώτη μέρα που μπήκα στη σχολή, συνεχίζω να επιμορφώνομαι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να βλέπεις χαμόγελα ευτυχίας.και ικανοποίησης στα πρόσωπα των παιδιών.
Έχεις περισσότερα από 15 χρόνια εμπειρίας ως Παιδαγωγός σε βρεφικά, προνηπιακά και νηπιακά τμήματα, ενώ έχεις διδάξει και παιδιά δημοτικού με ελαφρές μαθησιακές δυσκολίες. Πώς και πότε γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας του doitlikeakid και τι μπορούμε να μάθουμε οι γονείς μέσα από τις διαδικτυακές συναντήσεις μαζί σου;
Μετά από 15 χρόνια μέσα στην τάξη, άρχισα να παρατηρώ ότι οι γονείς θέλουν να είναι όλο και πιο ενημερωμένοι.για θέματα που αφορούν στην εκπαίδευση των παιδιών τους. Όταν η καραντίνα δεν μας επέτρεψε να είμαστε πια μέσα στις τάξεις,.βρήκα τρόπο να μαζέψω τους μαθητές μου σε μια νέα τάξη, μέσα από το διαδίκτυο. Συναντιόμασταν μέσα από την οθόνη μαζί με τους γονείς τους και κάναμε παιχνίδια και κατασκευές. Τότε, το doitlikeakid, που είχε δημιουργηθεί λίγο πριν τον κορονοϊό, έφτασε ως την άκρη του κόσμου. Έκτοτε, όλο και περισσότεροι γονείς μού ζητούσαν τρόπους να απασχολήσουν δημιουργικά τα παιδιά τους στο σπίτι. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι νέοι μου μαθητές ήταν πλέον έξω από μια σχολική τάξη.
Ένα αστείο περιστατικό, που δε θα ξεχάσω ποτέ,.ήταν ένα βράδυ που άφησα των τριών μηνών γιο μου με τον άντρα μου για να παίξουν. Ο σύζυγός μου τότε με κοίταξε όλο απορία και μου είπε:.“Δεν ξέρω πώς να παίζω με ένα βρέφος”. Από τότε, το doitlikeakid έγινε σχολή.
Μέσα από τις συνεδρίες, τα ebooks, τα videos και τα webinars, οι γονείς μπορούν να βρουν τρόπους να παίξουν δημιουργικά.με ένα ή περισσότερα παιδιά διαφορετικών ηλικιών μέσα στο σπίτι. Παιχνίδια με βάση το ηλικιακό στάδιο και μυστικά γύρω από την ανάπτυξη και.εκπαίδευση των παιδιών από τη γέννηση έως έξι ετών. Τρόπους που μπορούν να στηρίξουν την ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού, αλλά και την αυτονόμησή του. Ιδέες για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον που θα επιτρέπει στο παιδί.να αυτενεργεί και παράλληλα να αποκτά δεξιότητες. Όλα αυτά με το λιγότερο δυνατό κόπο, χρόνο και κόστος.
Πώς μπορεί να συμβάλλει το παιχνίδι στη διαπαιδαγώγηση των μικρών μας και γιατί πρέπει να δώσουμε έμφαση σε αυτό από τη βρεφική ηλικία;
Το παιχνίδι για το παιδί είναι ο τρόπος του να ανακαλύψει και να κατανοήσει τον κόσμο,.αλλά και να εκφραστεί και να αναπτυχθεί. Για εμάς, είναι το καλύτερο μέσο επικοινωνίας μαζί του. Μέσα από το παιχνίδι μπορούμε να δημιουργήσουμε την καλύτερη γέφυρα επικοινωνίας,.να το εκπαιδεύσουμε, να το βοηθήσουμε να αναπτύξει δεξιότητες, να θέσουμε όρια, να συνδεθούμε. Όσο πιο νωρίς αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε αυτό το σπουδαίο επικοινωνιακό εργαλείο,.τόσο πιο εύκολα θα καταφέρουμε να “μιλήσουμε” με το παιδί μας. doitlikeakid
Παρότι μπήκαμε στο 2024, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως το μεγάλωμα των παιδιών αποτελεί αποκλειστικά “δουλειά” της μητέρας. Πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η παρωχημένη αντίληψη και γιατί είναι σημαντική η ενεργή συμμετοχή και των δύο γονιών στην ανατροφή των παιδιών;
Όλες οι καλά εδραιωμένες αντιλήψεις θέλουν χρόνο για να διαφοροποιηθούν. Στα 20 χρόνια μέσα στην εκπαίδευση βλέπω αυτήν την αλλαγή, αλλά είναι πραγματικά πολύ αργή. Δεν μπορώ, όμως, να παραβλέψω το γεγονός της επιθυμίας των μπαμπάδων να συμμετέχουν περισσότερο. Πολλές φορές, όμως, είτε δεν ξέρουν τον τρόπο, είτε δε βρίσκουν τον χώρο, είτε πιστεύουν λανθασμένα ότι χρειάζεται πολύς χρόνος. Ωστόσο, το πιο σημαντικό δεν είναι το πόσο πολύ έχουμε ασχοληθεί με το παιδί μας μέσα στη μέρα, άλλα το πόσο ποιοτική σύνδεση είχαμε. Ένας μπαμπάς έχει πάντα μια τρελή ιδέα για διασκέδαση. Ένας αγώνας ταχύτητας ή δύναμης, λίγο κρυφτό, το να αλλάξουν μαζί τις μπαταρίες από ένα παιχνίδι, να κάνουν μονόζυγο, πάλη ή χορό, ακόμα και το να πετούν μαζί τα σκουπίδια κάθε απόγευμα στον απέναντι δρόμο είναι στιγμές που θα γεμίσουν το συναισθηματικό δοχείο του παιδιού και θα ξεκουράσουν τη μαμά.
Όταν το σύστημα της οικογένειας αποτελείται από δυο γονείς, αυτό που αντιλαμβάνεται το παιδί είναι έναν ζυγό ανάμεσα στους δύο και έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από ισορροπία. Όσο περισσότερο είναι παρόντες και οι δύο γονείς – ποιοτικά κι όχι απαραίτητα ποσοτικά – τόσο πιο ισορροπημένο είναι όλο το σύστημα της οικογένειας.
Προσωπικά, αν και ο σύζυγός μου απουσιάζει πολλές ώρες της ημέρας, ξέρω ότι η σκέψη του είναι συνέχεια δίπλα μου κι αυτό με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη σε αυτόν τον δύσκολο ρόλο της γονεϊκότητας. Σε αυτήν τη σκληρή αλλά συνάμα συναρπαστική “δουλειά” έχω συνέταιρο.
Ως μητέρα τριών παιδιών, φαντάζομαι πως κι εσύ η ίδια έχεις βιώσει το άγχος του να τα κάνεις όλα τέλεια, αλλά και τις τύψεις που συνοδεύουν όλες τις μητέρες, όταν νιώθουμε πως δεν τα καταφέρνουμε. Ποια είναι, λοιπόν, η συμβουλή που θα έδινες στις νέες μητέρες σε σχέση με τη διαχείριση αυτών των συναισθημάτων;
Λίγο πολύ, όταν γινόμαστε γονείς, όλοι παλεύουμε με τους προσωπικούς μας δαίμονες. Εγώ φέρω το βάρος του επαγγελματία και πολλές φορές δε μου συγχωρώ λάθη. Έπειτα προσπαθώ να παίρνω μια απόσταση από τα πράγματα και να τα βλέπω όχι ως επαγγελματίας αλλά ως άνθρωπος, ως μαμά. Κάτω από αυτό το πρίσμα σκέφτομαι πολλές φορές πιο καθαρά. Αυτή είναι και η συμβουλή μου προς όλους τους γονείς. Είμαστε άνθρωποι, όχι μηχανές. Τα λάθη είναι στην ανθρώπινη φύση, αλλά και η ατέλεια έχει την ομορφιά της. Είναι, όμως, σπουδαίο να μη σταματήσουμε ποτέ να προσπαθούμε και – γιατί όχι; – ΜΑΖΙ να τα καταφέρουμε όλα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο “μάθημα” που σε έχουν διδάξει τα παιδάκια σου, ο Ραφαήλ, η Πανωραία και η Λητώ;
Τα παιδιά μου – οι παντοτινοί μαθητές μου, όπως λέω – ήρθαν στη ζωή μου να μου τα μάθουν όλα από την αρχή. Κάθε μέρα είναι σα να γνωρίζω τον κόσμο από το μηδέν. Το πιο σπουδαίο από όλα είναι ότι με έκαναν Μαμά. Ποτέ δεν ξέρεις πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου,.μέχρι να γίνεις μαμά κι ακόμη περισσότερο πόση ανιδιοτελή αγάπη, μέχρι να κοιτάξεις το παιδί σου στα μάτια.
Τελικά, πρέπει να γινόμαστε κι εμείς λίγο παιδιά, για να καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε στον ρόλο μας ως γονείς;
Το motto μου είναι “Μακάρι να μπορούσαμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών”. Να σκεφτόμασταν με την ομορφιά της σκέψης τους, να επιμέναμε.με την επιμονή τους, να μη φοβόμασταν τίποτα, να μην τα παρατούσαμε εύκολα,.να βρίσκαμε πάντα την αστεία πλευρά των πραγμάτων, να πέφταμε 100 φορές.κι άλλες τόσες να σηκωνόμασταν ξανά! Δεν θα ήμασταν μόνο καλύτεροι γονείς, θα ήμασταν πολύ καλύτεροι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
IG: @doitlikeakid
FB: doitlikeakid
