Ο αυτισμός αντιμετωπίζεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως καθετί διαφορετικό στην ελληνική κοινωνία. Με αδικαιολόγητο φόβο και αδιαφορία.
Σήμερα, 2 Απριλίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, η οποία καθιερώθηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ. Σκοπός αυτής της μέρας, η ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τον αυτισμό και την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ομαλή ένταξη των αυτιστικών ατόμων στην κοινωνία. Αλήθεια, μιλώντας για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση, τι θέση έχει ο αυτισμός στην ελληνική κοινωνία;
Πες την αλήθεια. Σου μίλησαν ποτέ στο σχολείο για τον αυτισμό; Ξέρεις τι είναι; Τις δυσκολίες του, τις ιδιαιτερότητές του; Το πιθανότερο είναι όχι.
Τι είναι ο αυτισμός;
Όταν μιλάμε για αυτισμό, χρησιμοποιούμε τη λέξη “φάσμα”, καθώς ο αυτισμός δεν έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, αντιθέτως είναι μία διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή που απαρτίζεται από μια πληθώρα διαφορετικών χαρακτηριστικών και επιπέδων, όπως έλλειψη αμοιβαίας κοινωνικής αλληλεπίδρασης, μειωμένες δεξιότητες επικοινωνίας, επαναλαμβανόμενες και στερεοτυπικές συμπεριφορές και πολλά ακόμα.
Με τη σωστή διδασκαλία και εκπαίδευση όλα τα άτομα με αυτισμό μπορούν να αποκτήσουν κοινωνικές δεξιότητες και να ενταχθούν κανονικά στην κοινωνία. Δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία αυτή η ένταξη συναντά πολλά εμπόδια…
Δεν έχει σημασία αν έχεις στο άμεσο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον κάποιο άτομο με αυτισμό. Η γνώση, η ενσυναίσθηση και το νοιάξιμο δεν έχουν στεγανά. Σκέψου όλους εκείνους τους γονείς παιδιών με αυτισμό, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τα περίεργα βλέμματα, την απουσία εκπαιδευτικών δομών, την έλλειψη φαρμάκων και δημόσιων υποδομών και μια λίστα με αντικειμενικά προβλήματα βιώσιμης καθημερινότητας που διαρκώς μεγαλώνει.
Κλειστές πόρτες
Κάθε γονιός επιθυμεί για το παιδί του ένα καλό σχολείο, φίλους που νοιάζονται, γνώσεις,.ανοιχτές πόρτες σε μία όμορφη ζωή… Πριν λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη οι γονείς των μαθητών του Ειδικού Δημοτικού Σχολείο Αυτισμού, του Ειδικού Νηπιαγωγείου Αυτισμού, αλλά και του 2ου ΕΕΕΕΚ Πυλαίας βρήκαν για μία ακόμη φορά κλειστές πόρτες.
Το κλείσιμο των τριών ειδικών σχολείων για παιδιά με αυτισμό στη Θεσσαλονίκη είναι άκρως ενδεικτικό της αγωνίας και. της απογοήτευσης που βιώνουν, πρωτίστως τα ίδια τα παιδιά με αυτισμό, και κατ’επέκταση οι γονείς τους.
Το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο για παιδιά με Αυτισμό και το 2ο ΕΕΕΕΚ ΠΥΛΑΙΑΣ εδώ και 15 χρόνια.στεγάζονταν μέσα σε ένα βιομηχανικό κτίριο, πάνω από ένα εργοτάξιο, με τις υποδομές του να θεωρούνται άκρως ακατάλληλες. Επί σειρά ετών παιδιά και εκπαιδευτικοί λειτουργούσαν κάτω από επικίνδυνες συνθήκες,.σε μη ασφαλείς αίθουσες και χώρους. Τόσο επικίνδυνους, που φυσικά δεν υπήρχε περιθώριο για τη συνέχιση της στέγασής τους εκεί.
Ένα σχολείο που αντί να είναι καταλλήλως διαμορφωμένο για αυτά τα παιδιά, με εξειδικευμένο προσωπικό, με την ανάλογη ηρεμία που επιζητούν τα άτομα με αυτισμό,.αντ’ αυτού ήταν ο πλέον ακατάλληλος χώρος για τη σωματική και ψυχική τους υγεία.
Φυσικά, οι μαθητές που θα έπρεπε να έχουν το δικό τους κατάλληλο σχολείο, μοιράστηκαν σε άλλα σχολεία, τα οποία. επιβαρύνονται αναλόγως, αφού δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που θα πληρούσε ένα ειδικό σχολείο. Επιλέον, οι δάσκαλοι στα τυπικά σχολεία δεν έχουν όλοι την κατάλληλη εκπαίδευση για το πώς να διαχειριστούν.ένα παιδί που είναι στο φάσμα. Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουν δάσκαλοι ειδικής αγωγής.
Εκτός, όμως, από τα αντικειμενικά προβλήματα έλλειψης των κατάλληλων δομών, ένα αυτιστικό παιδικό έχει διαφορετικές ιδιαιτερότητες, τις οποίες συχνά τα άλλα παιδιά δεν αντιμετωπίζουν με την κατάλληλη. ευαισθησία και κατανόηση. Σε ένα ειδικό σχολείο, όμως, τα παιδιά με αυτισμό δεν αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Φυσικά, η ενημέρωση και η διαπαιδαγώγηση ξεκινούν από το σπίτι, αλλά σε τελική ανάλυση το σχολείο είναι ο χώρος. στον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν να λειτουργούν μέσα σε μια μικρογραφία της αληθινής κοινωνίας των ενηλίκων. Δυστυχώς, το πράγμα πάει κάπως έτσι: παιδική ηλικία χωρίς γνώση και ενημέρωση.ίσον ενήλικη ζωή χωρίς γνώση και ενημέρωση.
Και μεγαλώνοντας, τι γίνεται με την ανάπτυξη επαγγελματικών δεξιοτήτων και, άρα, με την αποκατάσταση αυτών των ανθρώπων; Η ενίσχυση από την Πολιτεία δεν υπάρχει. Η προσπάθεια γίνεται στα ειδικά σχολεία με μέλημα των ίδιων των δασκάλων για εξωσχολικές δραστηριότητες.
Βλέπεις, λοιπόν, πόσα πολλά έχει να σκεφτεί ένας γονιός που έχει παιδί με αυτισμό; Το ερώτημα είναι πού θα βρει κάποιον να σκύψει πάνω από τα προβλήματα αυτά και να τον κάνει να νιώσει ότι όλα θα πάνε καλά.
Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ σε μία μάνα που ακολουθώ καιρό τώρα στα social media και θαυμάζω,.την Άδα Σταματάτου, που μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram και τις ιστορίες καθημερινότητας με τον γιο της, Γιάννη, κάνει αυτό ακριβώς που.προστάζει η σημερινή, αλλά και κάθε μέρα: Μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη γνώση,. την ενσυναίσθηση και την αντίληψη ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει το δικαίωμα σε μία ίση πρόσβαση στην ίδια τη ζωή.
Kι επειδή σήμερα είναι παράλληλα και Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, το βιβλίο της Άδας Σταματάτου,.“Τι έχει ο Γιάννης;”, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσουμε στο παιδί μας για τον αυτισμό!
