Ο Αλέξανδρος Piechowiak κάνει τη δική του αναδρομή στο παρελθόν, μιλά για όσα δίνουν αξία στη ζωή του, αλλά και για τον φετινό του ρόλο-στοίχημα.

Είναι σημαντικό σε αυτήν τη ζωή να βρίσκεις, τελικά, αυτό που σε εξελίσσει, σε κινητοποιεί και σε ολοκληρώνει. Ο Αλέξανδρος Piechowiak εμπιστεύεται τη ροή των πραγμάτων και της αφήνεται. Με καταγωγή από την Πολωνία, βρέθηκε στη Λάρισα κι έπειτα στη Θεσσαλονίκη, μέχρι να μετοικήσει τελικά στην πρωτεύουσα. Τα τελευταία δύο χρόνια, η μικρή οθόνη του άνοιξε την “αγκαλιά” της, δίνοντάς του την ευκαιρία να επιβεβαιώσει ότι στην υποκριτική βρίσκει την ανάσα του. Φέτος, τον απολαμβάνουμε σε μία από τις πλέον αναμενόμενες τηλεοπτικές δουλειές της ΕΡΤ, το “Κάνε ότι κοιμάσαι”, σε έναν ρόλο, που αποτελεί για εκείνον προσωπικό στοίχημα. 

 

Μίλησέ μας για το μέχρι σήμερα “ταξίδι” σου στην υποκριτική. Πώς και πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το αντικείμενο και πότε κατάλαβες ότι είχες πια κατασταλάξει;

Θαρρώ πως το ταξίδι αυτό της υποκριτικής είχε ξεκινήσει ήδη από το Λύκειο. Είχαν γίνει κάποιες φιλόδοξες προσπάθειες να ανεβάσουμε με κάποια παιδιά το “Όνειρο Θερινής Νυκτός”, αλλά το εγχείρημα δεν καρποφόρησε ποτέ. Είχα την ανάγκη να δοκιμαστώ στον συγκεκριμένο τομέα. Έτσι, ως φοιτητής της Αρχιτεκτονικής, συμμετείχα σε φοιτητικές θεατρικές ομάδες και σε ένα θεατρικό εργαστήρι, μέχρι που πήρα την απόφαση να δώσω στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Κάπου εκεί, νομίζω, ότι το ταξίδι αυτό πήρε πιο σοβαρή ρότα. Γενικά, είμαι άνθρωπος που πηγαίνω με τη ροή των πραγμάτων. Είπα στον εαυτό μου “ας δώσω και στο Κρατικό και βλέπουμε”. Η ροή αυτή με έφερε στο σήμερα.

 

Πότε καταστάλαξα; Χμμ… Νομίζω ότι η στιγμή αυτή ήρθε με το πέρας της βαριάς καραντίνας, όταν συνειδητοποίησα πως με τη δουλειά αυτή νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Ότι βρίσκω την ανάσα μου.

 

 

Από τη Λάρισα στη Θεσσαλονίκη και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Είσαι άνθρωπος που εγκλιματίζεται εύκολα στις νέες καταστάσεις; Πώς σε εξέλιξαν συνολικά αυτές οι αλλαγές;

Από τις ωραίες ερωτήσεις, που σε βοηθούν να κάνεις μία αναδρομή και να σκεφτείς πού και ποιος είσαι σήμερα. Είμαι άνθρωπος πολύ προσαρμοστικός, που δύσκολα λέει “όχι” και εύκολα εναρμονίζεται με τους άλλους. Καμιά φορά, όμως, σε βαθμό παρεμβατικό για εμένα τον ίδιο.

 

Τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, που ήταν και τα φοιτητικά, ήταν καθοριστικά για να αναγνωρίσω τις κλίσεις μου, να διαμορφώσω την αισθητική μου, αλλά και να γνωρίσω ανθρώπους, που κουβαλάω μέσα μου μέχρι και σήμερα. Η πρόσφατη, ωστόσο, μετοίκηση στην Αθήνα ήταν ζωτικής σημασίας για εμένα, ειδικά μετά την απελπιστική κατάσταση, που βιώσαμε όλοι μέσα στην καραντίνα.

 

Κάπως, τώρα στην πρωτεύουσα, κάνω επανεκκίνηση συστήματος και συνεχίζω με καλύτερο “λογισμικό”, κρατώντας, όμως, τους ανθρώπους μου. Θεωρώ ότι οι άνθρωποί μας είναι ο χώρος μας, το σπίτι μας. Αυτοί φέρουν τις αλλαγές και την εξέλιξή μας.

 

 

Την περσινή σεζόν πρωταγωνιστούσες σε μία από τις πιο δημοφιλείς κωμωδίες του Alpha, το “Άσε μας ρε μαμά”. Φέτος, θα σε βλέπουμε στο πολυαναμενόμενο “Κάνε ότι κοιμάσαι” στην ΕΡΤ, μια ψυχολογική σειρά μυστηρίου. Αν σου έλεγα να επιλέξεις ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, τι θα διάλεγες και γιατί;

Κωμωδία ή δράμα, ε; Έχει ενδιαφέρον, διότι, βλέποντας το “Άσε μας ρε μαμά” πέρυσι, υπήρχαν πολλά σημεία που ένιωθα συγκίνηση. Και φέτος, βλέποντας το “Κάνε ότι κοιμάσαι”, υπάρχουν πολλά σημεία που γελάω. Πολύ “χοντροκομμένα” λέω πως η καλή κωμωδία οφείλει να φέρει το δράμα, αλλά και το δράμα την κωμωδία. Άλλωστε, αυτή είναι και η ζωή. Νομίζω ότι τα καλύτερα γέλια δακρύων τα έχω ρίξει μετά από κηδείες! Άρα, για εμένα, δεν υπάρχει ο διαχωρισμός αυτός και καταντάει προβληματικός, όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις το κάθε είδος. Σίγουρα, το κάθε ένα φέρει τους κανόνες του και τον ρυθμό του. Ωστόσο, τα προβλήματα ξεκινούν, όταν λες “τώρα θα παίξω δράμα”. Αυτό στη ζωή δεν το λες ποτέ. Απλώς υπάρχεις με όλες τις δυσκολίες της και τις αστείες στιγμές…

 

 

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου στο “Κάνε ότι κοιμάσαι”. Τι απολαμβάνεις περισσότερο σε αυτόν;

Τι να πρωτοπώ για τον Στάθη Βανδώρο! Λοιπόν, είναι ένα δεκαεφτάχρονο παιδί με παραβατική συμπεριφορά, του οποίου η ιστορία εξελίσσεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτό, το οποίο απολαμβάνω, είναι το ταξίδι που έχω ξεκινήσει, προκειμένου να τον αποκωδικοποιήσω, να τον δικαιολογήσω, να τον αγαπήσω και να τον δικαιώσω. Πιστεύω ότι στη ζωή υπάρχουν πολλά παιδιά σαν τον Στάθη, που η ζωή δεν τους έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο και βρίσκονται ανάμεσα στην προσωπική ευθύνη των πράξεών τους, αλλά και στο καταδικασμένο του πράγματος. Είναι ένας καλογραμμένος ρόλος, ο οποίος αποτελεί προσωπικό στοίχημα, αλλά και δώρο για την εξέλιξή μου, ως προς το κομμάτι της υποκριτικής.

 

 

Σε γνωρίσαμε και συνεχίζουμε να σε απολαμβάνουμε μέσα από την τηλεόραση. Το θέατρο είναι μέσα στα πλάνα σου για τη φετινή σεζόν;

Είναι όμορφο που έχουν γίνει τόσες δουλειές, τελευταία, στη μικρή οθόνη, διότι δίνεται η ευκαιρία στην εργασία, όχι μόνο στους ηθοποιούς, αλλά και στους ανθρώπους όλων των κλάδων, τους οποίους απασχολεί αυτή η τέχνη. Μου αρέσει πολύ που εκπαιδεύομαι στο κομμάτι της κάμερας και νιώθω τυχερός. Σίγουρα, το θέατρο είναι στα άμεσα πλάνα μου. Δεν υπάρχει, δυστυχώς, κάτι για τη φετινή σεζόν. Αλλά, ίσως, ξεκινήσει κάποια διαδικασία αυτοδημιουργίας.

 

 

Τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη σε μία δύσκολη μέρα;

Το ότι ξέρω πως έχω μερικούς φίλους, που μόλις τους πάρω τηλέφωνο, θα είναι εκεί για εμένα και εγώ για αυτούς. Για μένα, οι φίλοι είναι ό,τι πιο σημαντικό, η δύναμή μου. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι αγαπάς και σε αγαπούν.

 

 

Έχεις πει σε συνεντεύξεις σου ότι η ιδέα του εξωτερικού είναι πάντα κάτι, με το οποίο “φλερτάρεις”. Πού θα ήθελες να ζήσεις ιδανικά;

Σίγουρα, θα ήθελα να ζήσω για λίγο καιρό στην Πολωνία, με τους συγγενείς μου εκεί. Άλλωστε, εκτιμώ πολύ και την αισθητική της χώρας. Έπειτα, στην Ολλανδία, με τη φοβερή της παράδοση στο design, και γενικά στις σκανδιναβικές χώρες. Φέρουν μια άλλη αισθητική, άλλα τοπία, άλλα παραμύθια. Και χιονίζει, σημαντικό! Ωστόσο, το ιδανικό μου πλάνο θα ήταν η δημιουργία μιας ομάδας, η οποία θα ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο. Μπορεί να το έχω ξαναπεί κάπου, αλλά γεννηθήκαμε σε αυτόν τον κόσμο ως άνθρωποι. Άρα, γιατί να μην ξοδέψουμε τη ζωή μας, για να γνωρίσουμε τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους; Και πόσο ωραίο να το κάνεις αυτό μέσα από το θέατρο!

 

 

Η πιο σπουδαία συμβουλή που έχεις πάρει και δε θα ξεχάσεις ποτέ;

Στόχευε ψηλά, κάπου εκεί γύρω θα βρεθείς.

 

Και η ευχή σου για τη νέα τηλεοπτική σεζόν;

Θα πω για το δικό μας “Κάνε ότι Κοιμάσαι”. Είναι μια πολύ καλή και δυνατή δουλειά, με πολλές προοπτικές και με κάνει χαρούμενο. Να έχει το “ταξίδι” που της αξίζει, με τιμιότητα και σεβασμό. Κι αν μπορέσει να αποτελέσει καθρέφτη για τη σύγχρονη παθογένεια, πιστεύω ότι θα έχουμε κερδίσει ένα μικρό στοίχημα.

 

Brief Q&A

Aγαπημένη φράση από ταινία: If there’s any kind of magic in this world it must be in the attempt of understanding someone sharing something. I know, it’s almost impossible to succeed but who cares really? The answer must be in the attempt. (Before sunrise)

Βιβλίο που με “στιγμάτισε”:  “Εκατό χρόνια μοναξιάς”.

Aγαπημένα μέρη στην Αθήνα: Όπου έχει καλό παγωτό.

Η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας: Ο πρωινός καφές, όπου κι αν είναι.

Ένα μήνυμα σε κρυφό παραλήπτη: Καμιά φορά το να πεις συγγνώμη, ακόμα κι αν δεν την εννοείς, μπορεί να βοηθήσει.

Η ζωή μου με μία λέξη: Εφηβεία.