Δύο φωτεινά και ταλαντούχα πλάσματα, η Τζωρτζίνα Λιώση και η Νάνσυ Μπούκλη σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν στην παράσταση “Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα”. Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή του θεάτρου Αυλαία, στη Θεσσαλονίκη, μας μιλούν για την ανθρώπινη επικοινωνία και για το ότι η Τέχνη αποτελεί ένα χάδι στην ψυχή…
Στην παράσταση “Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα” υπάρχει μια αίσθηση παραλόγου, ότι η επικοινωνία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών “χάνεται”. Αυτό είναι κάτι που παρατηρούμε να συμβαίνει συχνά και στην καθημερινότητά μας. Τι θέλει να τονίσει η παράστασή σας σε σχέση με την επικοινωνία των ανθρώπων σήμερα;
Και οι δύο συμφωνούμε ότι οι διάλογοι στην παράσταση είναι φαινομενικά παράλογοι και αταίριαστοι. Ωστόσο, αν προσέξεις τις κουβέντες που ανταλλάσσονται σε ένα τραπέζι με τους κοντινούς ανθρώπους σου, υπάρχει αυτή η ροή στη συνομιλία που σε “πηγαίνει” από το ένα θέμα στο επόμενο, μία συνομιλία που για τους ανθρώπους που γνωρίζονται πάντα βγάζει νόημα. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχουν έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας, γιατί έχουν μοιραστεί και έχουν δημιουργήσει εμπειρίες. Αυτές, λοιπόν, οι “διακλαδώσεις” που γίνονται στη συζήτησή τους, μπορεί να φαίνονται παράλογες, αλλά είναι απόλυτα ανθρώπινες. ποτήρια γάλα.
Κατά τη γνώμη μας αυτό έχει αποτυπωθεί πολύ ρεαλιστικά στο κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου. Συνεπώς, δεν πιστεύουμε ότι η παράσταση δείχνει κάτι φαινομενικά παράλογο, αλλά φωτίζει την επικοινωνία δύο ανθρώπων που γνωρίζονται.
Βλέποντας στο έργο ότι προσπαθείτε να επικοινωνήσετε, αλλά ταυτόχρονα προβάλλετε η καθεμία το εγώ της, έρχεται στο μυαλό μου η κοινή άποψη ότι σήμερα οι άνθρωποι τείνουμε περισσότερο να μιλάμε παρά να ακούμε. Πιστεύετε ότι ισχύει αυτό; Και αν ναι, πού οφείλεται; ποτήρι γάλα
Σίγουρα υπάρχει ένα τέτοιο φαινόμενο στην εποχή μας, το οποίο διογκώνεται και δημιουργεί ένα επικοινωνιακό υβρίδιο, λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που μας έχουν αναγκάσει να δημιουργήσουμε νέους τρόπους επικοινωνίας. Το παλιό και το σύγχρονο συναντιούνται και δημιουργούν νέες διαδρομές, που πολλές ήταν άγνωστες σε εμάς. Είναι και κάτι που παρατηρούμε στην παράσταση, αλλά -στη συγκεκριμένη περίπτωση- αυτό το κάτι δεν αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει επικοινωνία. Υπάρχει σε μία έντονη μορφή, αλλά είναι ουσιαστική.
Αν όντως θέλουμε να μιλήσουμε για την εποχή, είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει και αυτό πρόεκυψε γιατί η επικοινωνία μας έχει αλλάξει. Δε γνωριζόμαστε με τον ίδιο τρόπο και μπορούμε να ακούσουμε ένα όνομα, να ψάξουμε αυτό το άτομο και να ανακαλύψουμε online κάποιες από τις πληροφορίες της ζωής του. Συνεπώς, αυτό μας κάνει και να μην ακούμε τόσο ενεργητικά.
Το χιούμορ πολλές φορές λειτουργεί σαν αντίδοτο σε οτιδήποτε μας δυσκολεύει. Είναι απαραίτητο στοιχείο για μία πετυχημένη παράσταση, αλλά και για τη ζωή μας;
Για εμάς το χιούμορ είναι απαραίτητο, ακόμα και στα πιο σκοτεινά, αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους. Φυσικά, υπάρχουν παραστάσεις που δε στηρίζονται στο χιούμορ και είναι πολύ ισχυρές. Εμείς, επειδή και οι δύο είμαστε άνθρωποι που αγαπάμε το χιούμορ και στη ζωή μας, αλλά και στη μεταξύ μας επικοινωνία, του έχουμε δώσει σημαντική θέση.
Μαζί στη σκηνή, μαζί και στη σκηνοθεσία της παράστασης. Για να σκηνοθετήσετε από κοινού την παράσταση, προφανώς έπρεπε να έχετε άψογη επικοινωνία μεταξύ σας. Ωστόσο, το θέμα της παράστασης είναι η έλλειψη επικοινωνίας. Πώς καταφέρατε να “ισορροπήσετε” μέσα σε αυτή την αντίφαση;
Η συνθήκη της συν-σκηνοθεσίας λειτούργησε για εμάς πάρα πολύ ωραία. Δεν ξέρω αν είναι συχνό αυτό -μπορεί και όχι-, αλλά εμείς καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με τέτοιον τρόπο που δεν υπήρχαν εκπτώσεις σε όσα επιθυμούσε ή υποστήριζε η καθεμία. Ταίριαξαν οι αδυναμίες και οι δυνάμεις μας, “κουμπώσαμε” και αυτό μας πήγε μόνο μπροστά -όντας και πολύ παραγωγικό.
Μια ενδιαφέρουσα οπτική, που διάβασα σχετικά με τις απόψεις του κοινού για την παράσταση, είναι ότι πολλοί πίστευαν ότι οι δυο σας είστε επί σκηνής ένας άνθρωπος, που συνομιλεί με τον εαυτό του. Σας ευχαριστεί το γεγονός ότι κάθε θεατής προσλαμβάνει και κάτι διαφορετικό, βλέποντας την παράστασή σας;
Ναι, αυτό μας αρέσει πάρα πολύ. Αυτό που είναι να λάβει ο θεατής, φαίνεται. Ωστόσο, ο καθένας -ανάλογα με τα βιώματά του- θυμάται κάποιες από τις φράσεις του έργου και τις συνδέει με αυτά. Ακόμα και αν μας ρωτούν πολλοί πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς το κείμενο, απαντάμε ότι εν τέλει δεν έχει σημασία, γιατί ο καθένας έχει μία διαφορετική αίσθηση, φεύγοντας από την παράσταση, και αυτό είναι που μετράει.
Πολλά είναι τα κείμενα που μιλούν για την επικοινωνία και όσα μας συμβαίνουν, αλλά ο κάθε συγγραφέας έχει τον δικό του ειρμό, κάτι διαφορετικό που τον πυροδότησε. Εμείς δίνουμε το συμβάν, αλλά θέλουμε ο καθένας να δώσει μία εξήγηση σε αυτόν τον ειρμό.
Βλέπουμε ότι οι παραστάσεις που “σοκάρουν”, που προκαλούν πολύ έντονα συναισθήματα, γεμίζουν θέατρα, έχουν την αποδοχή του κοινού. Πιστεύετε ότι η κοινωνική κρίση που βιώνουμε μάς έκανε να στραφούμε περισσότερο στην τέχνη; Ποτήρι γάλα
Σίγουρα… Για όλους τους ανθρώπους -και ειδικά για τους νεώτερους- η στροφή στην Τέχνη είναι μία απάντηση σε όλο αυτό που συμβαίνει. Όντας σε μία πόλη “διαλυμένη”, με ένα μέλλον ήδη φορτωμένο με βαρίδια, έχεις την ανάγκη να δημιουργήσεις κάτι για να κάνεις αυτήν την κατάσταση πιο όμορφη. Για να βγάλεις από μέσα σου όλα τα σκοτεινά. Για πολλούς ανθρώπους το να φτιάξουν ή να παρακολουθήσουν μία μορφή της Τέχνης είναι κάτι που τους βοηθάει να μαλακώσουν το μέσα τους. Συνειδητά ή ασυνείδητα, η Τέχνη αποτελεί γι’ αυτούς ένα χάδι στην ψυχή.
Ως θεατής, πιστεύω πως είναι υπέροχο το πώς ένας ηθοποιός -άγνωστος για εμένα στην προσωπική μου ζωή- μπορεί να με ταρακουνήσει και να με κάνει να νιώσω τόσο γεμάτη, μέσα από την ερμηνεία του. Πώς βιώνετε εσείς το γεγονός ότι μπορεί να επηρεάσετε την οπτική κάποιου ανθρώπου; Νιώθετε πως υπάρχει κάποιου είδους “ηθικό” βάρος σε αυτό;
Ν.Μ.: Εγώ μπορώ να θυμηθώ ότι όταν ερχόμουν στην Αθήνα να δω θέατρο, μου άρεσε πολύ να ακούω κάτι που πιθανόν έχω διαβάσει ή να βλέπω έναν ηθοποιό επί σκηνής με τόσο πάθος για αυτό που παρουσιάζει. Άσχετα με το αν θες να μπεις στη δουλειά, αυτό είναι κάτι που σε εμπνέει για τη ζωή και σου δίνει όρεξη. Οπότε είναι κάτι όμορφο να προκύπτει τώρα από εμάς.
Ακόμα και σήμερα, το 2024, οι γυναίκες νιώθουμε ότι πρέπει να αποδεικνύουμε συνεχώς την αξία μας. Όταν καταπιαστήκατε με αυτήν την παράσταση, νιώσατε ότι έπρεπε κι εσείς να αποδείξετε κάτι παραπάνω;
Είτε είμαστε άνδρες, είτε είμαστε γυναίκες, δημιουργούμε παραστάσεις. Μιλώντας για τις γυναίκες, αυτό το συναίσθημα της απόδειξης ή ότι εμείς θα πρέπει να ακολουθήσουμε μεγαλύτερους και διαφορετικούς δρόμους συμβαίνει όχι μόνο στο θέατρο, αλλά σε όλες τις δουλειές. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει, δεν είναι δική μας γνώμη. Δεν πιστεύουμε ότι σήμερα κάποιος δε θα δει μία παράσταση επειδή τη σκηνοθετεί γυναίκα, ούτε μας έχει τύχει να λάβουμε περίεργα ή αρνητικά σχόλια. Στην Τέχνη δεν υπάρχουν τόσες δυσκολίες, όπως σε άλλους τομείς.
Με όσα συμβαίνουν γύρω μας γίνεται όλο και πιο δύσκολο να χαμογελάμε. Τι είναι αυτό που κρατάει ζωντανό το δικό σας χαμόγελο; Που σας δίνει ελπίδα;
Τ.Λ.: Οι γάτες, για τον τρόπο που έχουν επιλέξει να ζουν. Αν τις παρατηρήσουμε θα δούμε πόσο “πάνω” είναι από τη συνθήκη, από τη δυσκολία. Επικοινωνούν χωρίς να κρίνουν τον εαυτό τους ή κάποια άλλη γάτα. Μπορούν να διατηρήσουν μία ηρεμία, μία ψυχραιμία και μία αυτάρκεια που με κάνει να τις θαυμάζω. Έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτές.
Ν.Μ.: Η αναπνοή και η φύση. Πολλές φορές αγχωνόμαστε, για παράδειγμα, αλλά δίνοντας βάση στην αναπνοή και κάνοντας ασκήσεις, η διαχείριση γίνεται πιο εύκολη. Η ηρεμία της φύσης είναι κάτι μου λείπει.
Q&A
Τζωρτζίνα, η Νάνσυ με μία λέξη: Κίτρινο, Νάνσυ, η Τζωρτζίνα με μία λέξη: Γάτα
Αγαπημένη ταινία: Τζωρτζίνα: Submarine, Νάνσυ: Δεν έχω αγαπημένη είναι πάρα πολλές. Μία που είδα τελευταία και μου άρεσε είναι το Poor Things.
Ένας σκηνοθέτης του εξωτερικού με τον οποίο θα ήθελα να συνεργαστώ: Τζωρτζίνα: Wes Anderson, Νάνσυ: Paul Thomas Anderson
Το θέατρο για μένα: Τζωρτζίνα: Γνωριμία, Νάνσυ: Άσκηση ελευθερίας
Λίγα λόγια για την παράσταση:
Σ’ ένα ζαχαροπλαστείο.
Σε απροσδιόριστο χρόνο.
Στην Αθήνα.
Δυο άνθρωποι μονολογούν κουβεντιάζοντας.
Προσπαθούν να επικοινωνήσουν.
Γελάνε, θυμώνουν, λένε ιστορίες κι όταν πιέζονται, παίζουν. Παραμένουν καθισμένοι εκεί, πολλές φορές σκέφτονται να φύγουν πριν έρθουν οι πάστες τους. Ίσως σ’ αυτή τη σκέψη συμφωνήσουν σε κάτι. Θα προλάβουν, όμως, να αποφασίσουν τι θα κάνουν;
ποτήρι γάλα, ποτήρι γάλα
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Ευθύμης Φιλίππου
Σκηνοθεσία: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη
Σκηνικά – Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Πρωτότυπη μουσική: Ελένη Μπούκλη
Παίζουν: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη
*Για την παραχώρηση των κοστουμιών, ευχαριστούμε πολύ τα κορίτσια πίσω από το «Dear Violet».
Φωτογραφίες: Patroklos Skafidas
Διάρκεια: 70’
Info:
Πέμπτη 8, Παρασκευή 9 και Σάββατο 10 Φεβρουαρίου: 21.00
Κυριακή 11 Φεβρουαρίου: 20.00
Θέατρο Αυλαία, Τσιμισκή 136, Θεσσαλονίκη, (Πλατεία ΧΑΝΘ), Τ. 231 023 0013
Προπώληση εισιτηρίων εδώ.
