Home / Family  / H ιστορία της μικρής Lula είναι ό,τι πιο αισιόδοξο είδες σήμερα

H ιστορία της μικρής Lula είναι ό,τι πιο αισιόδοξο είδες σήμερα

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου σήμερα και η ιστορία της μικρής Lula μας γεμίζει αισιοδοξία!

 

Μια γουλιά καφέ. Έχεις ήδη αργήσει για τις δουλειές σου. Κοιτάζεις το ημερολόγιο και το βλέπεις. 15 Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου. Δεν το θυμόσουν. Τα βάζεις με τον εαυτό σου, που το μυαλό σου μοιάζει πια να μη συγκρατεί ημερομηνίες.

 

Νιώθεις άσχημα, όμως, γιατί τη χθεσινή ημέρα τη θυμήθηκες και πήρες λουλούδια. Ξαφνικά σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Έχεις παιδί, φοβάσαι. Τι θα άλλαζε, όμως, κι αν δεν είχες; Παιδικός καρκίνος. Μοιάζει με σχήμα οξύμωρο, ηχεί στα αυτιά σου λάθος.

 

Σκρολάρεις στο Instagram. Πατάς #childhoodcancer με δισταγμό, όμως, πρέπει να ξέρεις. Οφείλεις να γνωρίζεις. Και ξαφνικά, ανάμεσα στα αμέτρητα accounts ενημέρωσης, πέφτεις πάνω σε δύο μεγάλα μάτια, σε ένα βλέμμα που σε διαπερνά.

 

Aυτή είναι η Lula. Είναι σήμερα πέντε. Στα τρία της διαγνώστηκε με παιδικό καρκίνο του νεφρού και έναν όγκο του Wilms. Μετά την επέμβαση, κατά την οποία της αφαίρεσαν τον όγκο και το ένα νεφρό, υποβλήθηκε σε 18 γύρους χημειοθεραπειών σε διάστημα 22 εβδομάδων. Η Lula δύο χρόνια μετά βγήκε νικήτρια. 

 

 

Η μητέρα της, Kristen Bowden, αποτύπωσε φωτογραφικά όλο το “ταξίδι” της μικρής μαχήτριας, μέχρι τη στιγμή που βγήκε νικήτρια. Στόχος της, να δώσει κουράγιο και ελπίδα σε άλλους γονείς, που περνούν το ίδιο.

 

 

Σε όλες τις φωτογραφίες η Lula χαμογελάει. Σου υπενθυμίζει ότι η ελπίδα είναι πάντα εκεί. Κουλουριασμένη πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Χοροπηδάει πάνω σε μια ξυριστική μηχανή. Φωλιάζει μέσα σε μικρά σωληνάκια. Και πάντα βρίσκει τον τρόπο να μένει ζωντανή.

 

Βγαίνεις από το Instagram. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Χαμογελάς. Κυκλώνεις την ημερομηνία στο ημερολόγιο και σημειώνεις: Καλημέρα. Μην πάψεις ποτέ να ελπίζεις…

 

[email protected]

Οne quote, my point of view... “Let me live, love, and say it well in good sentences” Sylvia Plath