Ο DVM Δημήτριος Τσουκαλάς μιλά για τον μύθο της “θαυματουργής” ατροπίνης και αναλύει τη σωστή μέθοδο αντιμετώπισης μιας ενδεχόμενης δηλητηρίασης του κατοικίδιού μας.
Με αφορμή πρόσφατη επικοινωνία με πελάτη του ιατρείου, αλλά και παρατηρώντας να επανακάμπτει στα κοινωνικά δίκτυα μια δημοσίευση περί της “θαυματουργής” ατροπίνης σε περίπτωση κατάποσης φόλας από τον σκύλο μας, ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.
Αρχικά, είναι προφανές πως η ιδανικότερη μέθοδος πρόληψης, καθώς επίσης και ο καλύτερος τρόπος για να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα δηλητηρίασης από φόλα ο σκύλος μας, είναι το να μην έλθει σε επαφή με οποιαδήποτε “κατασκευή” τέτοιου είδους. Επειδή, όμως, δυστυχώς κυκλοφορούν πολλοί καλοθελητές/εγκληματίες εκεί έξω, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εφικτό.
Αυτά που πρέπει να έχει στο μυαλό του κάθε κηδεμόνας σκύλου -αλλά και γάτας- σχετικά με τη δηλητηρίαση από φόλα, είναι τα εξής:
Αρχικά, πρέπει να είμαστε σίγουροι πως ο σκύλος μας έχει όντως φάει κάτι που υποψιαζόμαστε πως είναι φόλα. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, συχνά όμως προσκομίζονται στα κτηνιατρεία σκύλοι με συμπτώματα, που ο κηδεμόνας θεωρεί πως έχουν προκληθεί από φόλα και αποδεικνύεται πως τελικά οφείλονται σε κάποια παθολογική κατάσταση. Ο μόνος, λοιπόν, τρόπος για να είναι κάποιος σίγουρος πως ο σκύλος του έχει φάει φόλα είναι να είναι αυτόπτης μάρτυρας της κατάποσης.
Άπαξ και είμαστε, λοιπόν, σίγουροι πως έχουμε πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας, γιατί περί εγκλήματος πρόκειται, επικοινωνούμε άμεσα με τον κτηνίατρο μας και τον ενημερώνουμε σχετικά. Μέχρι, όμως, να πάμε στο κτηνιατρείο, μπορούμε να έχουμε σπίτι κάποια φαρμακευτικά εργαλεία, που θα βοηθήσουν το ζώο μας, έστω και προσωρινά. Ένα τέτοιο εργαλείο είναι και η ατροπίνη. Η ατροπίνη έχει επικρατήσει να χορηγείται από τους κηδεμόνες σκύλων που υποψιάζονται ή είναι σίγουροι πως ο σκύλος τους έχει φάει φόλα.
Είναι, όμως, αυτό αρκετό για να σώσει τη ζωή του τετράποδου φίλου μας;
Φυσικά και όχι. Η ατροπίνη, την οποία ο καθένας μας μπορεί να προμηθευτεί από το φαρμακείο της γειτονιάς του, μπορεί να βοηθήσει τον σκύλο μας απέναντι σε συγκεκριμένους τύπους φόλας και συνήθως απέναντι στα φυτοφάρμακα. Επειδή, όμως, δυστυχώς οι εγκληματίες που βάζουν φόλες είναι πλέον αρκετά ευρηματικοί, υπάρχει πλήθος άλλων δηλητηρίων που μπορούν να κάνουν κακό στον σκύλο μας και στα οποία η ατροπίνη δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Για αυτό, λοιπόν, μπορεί όντως η ατροπίνη να βοηθήσει σε κάποιες περιπτώσεις τον σκύλο που έχει φάει φόλα, εντούτοις όμως δεν αποτελεί πανάκεια και σίγουρα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί “σωτήρια” και “θαυματουργή”.
Επικοινωνία με τον κτηνίατρο μας, λήψη οδηγιών κι άμεση προσκόμιση στο κτηνιατρείο είναι η διαδικασία που πρέπει να ακολουθείται σε τέτοιες περιπτώσεις, προκειμένου ο σκύλος μας να έχει πιθανότητες να επιβιώσει μιας τόσο δύσκολης κατάστασης.
Κλείνοντας, να σημειώσουμε και κάτι άλλο σημαντικό, όχι μόνο σε περίπτωση φόλας, αλλά και γενικά στην επικοινωνία μας με τον κτηνίατρό μας. Ποτέ -μα ποτέ- δεν αποκρύπτουμε από τον κτηνίατρό μας φάρμακα και ουσίες που έχουμε δώσει με δική μας πρωτοβουλία, είτε επειδή μας το είπε κάποιος γνωστός, είτε επειδή το διαβάσαμε στο διαδίκτυο. Είναι πολύ σημαντικό ο κτηνίατρός μας, με τον οποίο οφείλουμε να μοιραζόμαστε μια αμφίδρομη σχέση εμπιστοσύνης, να γνωρίζει επακριβώς τις συνθήκες τις οποίες έχει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί.
