To βράδυ του Σαββάτου φύσηξε ένας άλλος Βαρδάρης, όχι σαν αυτόν που άλλοτε καθάριζε το τοπίο της Θεσσαλονίκης. Αυτός έφερε πυκνό σκοτάδι.

“Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε”, λέει το αγαπημένο άσμα, αλλά για τη Θεσσαλονίκη το βράδυ του Σαββάτου γράφτηκε μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες στα χρονικά της.

Η ομοφοβική επίθεση στην πλατεία Αριστοτέλους δεν ήταν ένα ακόμα περιστατικό ωμής και απρόκλητης βίας. Ήταν σαν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε ένα ήδη γεμάτο ποτήρι. ‘Ενα ποτήρι με βαθιές ρωγμές, γεμάτο οργή, θυμό και θλίψη για την πορεία μιας κοινωνίας την οποία ντρέπεσαι να αποκαλείς κομμάτι της ύπαρξής σου. Σε κάνει να αμφιβάλλεις για όσα νομίζεις ότι βελτιώνονται, για τις πληγές που προσπαθείς να κλείσεις χρόνια τώρα με αυτοσχέδια τσιρότα, για την ενσυναίσθηση που την πήρε και τη σήκωσε ο άνεμος του σκοταδισμού.

Για τη -θλιβερή- ιστορία, το βράδυ του Σαββάτου στο πιο κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης, στην Πλατεία Αριστοτέλους, δύο non binary άτομα δέχτηκαν ομαδική επίθεση, σωματική και φραστική, από έναν μαυροντυμένο όχλο, επειδή απλώς οι πρώτοι επέλεξαν να… περπατήσουν όπως κάθε ελεύθερος άνθρωπος στην πόλη. Επειδή επέλεξαν να υπάρχουν, ίσως είναι η πιο σωστή απόδοση.

Η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη 21 ατόμων και, μαντέψτε! Τα περισσότερα από αυτά ήταν έφηβοι, παιδιά. Σκέφτομαι, τι μπορεί να πάει τόσο λάθος στη ζωή ενός παιδιού για να νιώθει μέσα του τόση συσσωρευμένη οργή, τόση ανάγκη για βία, τόση δυστυχία; Γιατί κανείς δεν του έδειξε πόσο όμορφο είναι το φως, πώς η αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα, πόση ευτυχία κρύβεται σε μια ισότιμη κοινωνία αλληλεγγύης;

Μαυροφορεμένα παιδιά, όπως ακριβώς η ψυχή τους, που δε δίνει σπιθαμή χώρου στα χρώματα. Παιδιά που παίρνουν ευχαρίστηση από τον πόνο του άλλου, που έχουν μάθει να εκφράζονται μόνο με βία, με πράξεις και λέξεις που υποδηλώνουν ότι στη ζωή τους δεν έμαθαν με κανέναν δυνατό τρόπο τι σημαίνει αγάπη. 

Αυτό, όμως, στο οποίο πρέπει κανείς να σταθεί δεν είναι μόνο οι θύτες, αλλά και ο ατάραχος κόσμος που περιορίστηκε στο να τραβάει βίντεο για τα social media, σαν θεατές μιας ταινίας τρόμου, που ταράζονται στα επίμαχα σημεία, αλλά συνεχίζουν να τρώνε ποπ-κορν…

Αν ακούσεις τη συνέντευξη ενός από τους δύο ανθρώπους που δέχτηκαν την επίθεση, λέει ότι δεν ένιωσε φόβο αλλά ντροπή. Και σκέφτομαι ότι η ντροπή κάποιες φορές μπορεί να αποδειχθεί όντως πολύ πιο ισχυρή από το αίσθημα του φόβου. Να ντρέπεσαι για την κοινωνία στην οποία ζεις,.το μεγάλο σπίτι που σε περιβάλλει και είναι φτιαγμένο υποτίθεται από δικαιώματα και υποχρεώσεις… Ναι, είναι συναίσθημα που σε καταποντίζει, προσπαθεί να σε εγκλωβίσει μέσα στο οικοδόμημα που μόλις κατέρρευσε.

Ξέρεις, όμως, τι θα είναι πάντα πιο ισχυρό και από τον φόβο και από την ντροπή; Η ελπίδα. Ευτυχώς χθες το βράδυ ο Βαρδάρης έγινε και πάλι ο καλός άνεμος που ξέραμε εμείς οι Θεσσαλονικείς. Αυτή τη φορά φύσηξε και καθάρισε. Η πορεία ενάντια στην τρανσομοφοβία.συγκέντρωσε εκατοντάδες διαδηλωτές με πολύχρωμες ψυχές,.που φώναξαν δυνατά όλοι ενάντια στο σκοτάδι.

Δεν μπορεί… Κάποια στιγμή το μεγάλο μας σπίτι θα είναι όντως ασφαλές,.θα έχει τα πιο γερά θεμέλια, με κάθε του τούβλο καμωμένο από αλληλεγγύη και φως. Οι γερές κατασκευές, όμως, θέλουν ομαδική δουλειά και αφοσίωση. Τι λες, βάζουμε μαζί ένα χεράκι;