Κάθε καλοκαίρι ο δρόμος θα σε οδηγεί στα θερινά. Στις σπαστές καρέκλες, στις παγωμένες μπύρες και το βουτυράτο ποπ-κορν…

Το καλοκαίρι ξέρει βαθιά μέσα του γιατί πάντα θα κερδίζει τον χειμώνα και χαμογελάει αυτάρεσκα, παίζοντας ένα από τα πιο δυνατά του “χαρτιά”. Γιατί  ο δρόμος θα σε βγάζει πάντα στα θερινά. 

 

Αν το καλοσκεφτείς είναι λίγα τα μέρη που μπορείς να νιώσεις ο εαυτός σου. Εκεί που νιώθεις ότι δε σε κρίνουν για το τι φοράς, πώς τρως, πώς γελάς, πώς δακρύζεις ή πώς αγκαλιάζεις… 

 

Αν το καλοσκεφτείς είναι λίγα τα μέρη που η μπύρα έχει τη σωστή θερμοκρασία και το ποπ-κορν είναι ιδανικά βουτυράτο. Είναι λίγα τα μέρη που το φεγγάρι σού χαρίζεται ολόκληρο -για τα μάτια σου μόνο- και το φως του αρκεί για να δεις στο σκοτάδι μόνο όσα χρειάζεται να δεις. 

 

 

Εκεί που για πρώτη φορά σου άγγιξε το χέρι και η καρδιά σου μάλλον ακούστηκε Dolby.

 

https://www.instagram.com/p/CsqOf9RoGLQ/?hl=el

 

Εκεί που έκλαψες για έναν χαμένο έρωτα κι ας μην ήταν δικός σου.

 

 

Εκεί που ένα “Σσσσ” εξελίχθηκε σε δυνατή φιλία, γιατί η μία μπύρα έφερε τη δεύτερη…

 

 

Εκεί που η μυρωδιά του Autan μπλέκεται με το γιασεμί τόσο παράξενα ωραία…

 

 

Εκεί που ένιωσες για πρώτη φορά πως το καλοκαίρι σού ανήκει, κι ας μην είχες κάνει σχέδια για καράβια και νησιά.

 

 

 

Εκεί. Στα θερινά που ξέρουν να μετατρέπουν τη ζέστη σε δροσιά, το “βαριέμαι στην πόλη” σε ” τι μαγικά που ήταν”, το λευκό πανί σε όνειρα… θερινής νυκτός.

 

Απόψε παίζει βουβό κινηματογράφο. Θα έρθεις;

 

 

https://www.instagram.com/p/CtYxOZOIWMa/?hl=el

 

“Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι

μες τα θερινά τα σινεμά

νύχτες που περνούν

που δε θα ξαναρθούν

μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…”