Μιλώντας στα παιδιά για τις πυρκαγιές που μας συγκλονίζουν εδώ και πολλές μέρες, μπορούμε να τα ενδυναμώσουμε απέναντι στον φόβο.
Μιλώντας στα παιδιά για όσα συμβαίνουν γύρω μας, στην παρούσα φάση για μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές που βιώνει η χώρα μας, μπορούμε να τα ενδυναμώσουμε, να τα υποστηρίξουμε και να τους δώσουμε την ευκαιρία να εκφράσουν φόβους και συναισθήματα.
Συχνά, αναζητούμε ως γονείς τη χρυσή τομή και την ισορροπία ανάμεσα στο πώς αποκαλύπτουμε αλήθειες και πώς προστατεύουμε τον ψυχισμό τους.
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε στα παιδιά για απώλεια, καταστροφή και φόβο, ακριβώς όσα βιώνουμε και εμείς οι ίδιοι;
Όλα ξεκινούν από την ειλικρίνεια και τη διαχείριση της πληροφορίας. Η αλήθεια είναι σίγουρα το “κλειδί”, αλλά η ισορροπία έρχεται από τον τρόπο που θα την εκφράσουμε.
Το πρώτο στοιχείο που λαμβάνουμε υπόψη είναι η ηλικία του παιδιού,.καθώς στις πιο μικρές ηλικίες η πληροφορία είναι σίγουρα φιλτραρισμένη, όπως και το λεξιλόγιο. Εκεί δίνουμε πολύ βασικές πληροφορίες, μόνο τις πολύ απαραίτητες.
Αν μιλάμε για μεγαλύτερες ηλικίες, η συζήτηση μπορεί να έχει ένα ευρύτερο πλαίσιο,.μιλώντας τόσο για το πώς μπορεί να προκύψει μία πυρκαγιά, τις συνέπειες αλλά και τους τρόπους πρόληψης. Είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να μιλήσουμε στα παιδιά για τα ατομικά και συλλογικά μέτρα, που μπορούν να παρθούν για την προστασία του περιβάλλοντος.
Βασικό είναι το παιδί να θέτει τις απορίες του και να λαμβάνει απάντηση, να εκφράζει όσα νιώθει, χωρίς πίεση και άγχος. Ο φόβος “θα συμβει και σε εμάς;” είναι κυρίαρχιο συναίσθημα. Προσπαθούμε να βρούμε δημιουργικούς τρόπους για να εκφραστεί. Σίγουρα, δεν ακυρώνουμε το συναίσθημα του παιδιού, λέγοντας “δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι”.
Δίνουμε στα παιδιά να καταλάβουν ότι είναι λογικό να νιώθουν μέσα τους.πολλά και διαφορετικά συναισθήματα και μοιραζόμαστε -μέχρι έναν βαθμό- και τα δικά μας. Το παιδί νιώθει ότι έχει δίπλα του έναν γονιό που το συναισθάνεται ως άνθρωπος που βιώνει το ίδιο, αλλά και έναν φροντιστή στον οποίο μπορεί να στηριχτεί και να νιώσει ασφάλεια.
Η τηλεόραση και η διαρκής έκθεση σε ενημερωτικά δελτία μπορεί να μεγεθύνουν τον φόβο και την αγωνία ενός παιδιού. Προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε, όταν δεν είναι παρόντα και με μεγάλη διακριτικότητα.
Αν διαπιστώσουμε ότι είναι μία κατάσταση που αγχώνει και επιβαρύνει υπερβολικά ένα παιδί, πάντα απευθυνόμαστε στους ειδικούς ψυχικής υγείας.
