Η Alexandra Manousakis, ευρηματική καλλιτέχνης και ψυχή του Manousakis Winery, ενώνει στο DNA της δύο κόσμους διαφορετικούς και δημιουργεί έργα φωτεινά, όπως το χαμόγελό της, και πολύχρωμα, όπως η προσωπικότητά της!
Η Αλεξάνδρα γεννήθηκε στην Αμερική και σπούδασε Τέχνη, Ελληνισμό και Επιχειρήσεις στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
“Ήθελα πάντα να είμαι καλλιτέχνης. Οι γονείς μου, όμως, μου έλεγαν “θα κάνεις κάτι πιο σοβαρό, δεν μπορείς να βασίσεις τη ζωή σου μόνο στα έργα σου”.
Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, λοιπόν, άρχισα να δουλεύω στο Real Estate Marketing. Ήταν -ίσως- η πιο σκληρή δουλειά που έχω κάνει…
Λίγους μήνες αφού ξεκίνησα, η manager μου έφυγε λόγω εγκυμοσύνης και μου ανακοίνωσαν ότι θα αναλάμβανα εγώ τη θέση της. Ήμουν πολύ μικρή, μόλις 21 ετών, δεν ήξερα τίποτα, δούλευα συνέχεια και πολύ σκληρά, ένιωθα ότι έδινα την ψυχή μου.
Οι γονείς μου ήταν ενθουσιασμένοι, γιατί δεν περίμεναν τόσο μεγάλη επαγγελματική επιτυχία τόσο σύντομα. Η εργοδότης μου ήταν καλή και πίστευε σε μένα. Εγώ, όμως, ένιωθα ότι ζούσα σε έναν κόσμο… μπεζ”.
Η ιδέα της επιστροφής στον τόπο καταγωγής της, τον Βατόλακκο, στα Χανιά της Κρήτης.
“Ζούσα σε αυτόν τον μπεζ κόσμο, αλλά ήθελα χρώμα στη ζωή μου! Έτσι, αποφάσισα να φύγω!
Το ανακοίνωσα στους γονείς μου, λέγοντάς τους πως θα ερχόμουν στην Ελλάδα για 1-2 χρόνια, για να σκεφτώ τι θέλω να κάνω. Σκόπευα να ασχοληθώ με την ανακατασκευή παλιών κτιρίων στο λιμάνι των Χανίων.
Στην αρχή ο πατέρας μου ήταν αρνητικός. Όταν, όμως, κατάλαβε πως ήμουν αποφασισμένη, μου πρότεινε να αναλάβω το μικρό οινοποιείο που είχε στον Βατόλακκο, όπου περνούσαμε τα καλοκαίρια μας. Αποφάσισα, λοιπόν, να έρθω για λίγο.
Τελικά, είμαι εδώ 13 χρόνια τώρα και έχω δημιουργήσει εδώ την οικογένειά μου!”.
Οι δυσκολίες της προσαρμογής
“Το οινοποιείο το ερωτεύτηκα! Ωστόσο, όλα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ό,τι φανταζόμουν. Ήμουν ένα κορίτσι 23 χρονών, στην Κρήτη. Το χειρότερο που είχα να αντιμετωπίσω ήταν η νοοτροπία. Ακόμα και σήμερα, μπορεί να κάνω μια ερώτηση και να απαντήσουν στον άντρα μου! Κάποιες μέρες ένιωθα πως ήταν ακατόρθωτο να συνεχίσω.
Επειδή χαμογελάω όταν μπαίνω σε ένα χώρο, πολλοί με χαρακτήριζαν “χαζοχαρούμενη”. Άλλοι πάλι, λόγω της προφοράς που είχα, μου έλεγαν “είσαι σαν την Καλομοίρα”. Το οποίο δεν το κατάλαβα ποτέ, ούτε χορεύω, ούτε τραγουδάω!
Δούλεψα πολύ σκληρά, όμως, πείσμωσα! Ήθελα να αποδείξω σε όλους όσοι μου έλεγαν το αντίθετο πως μπορώ να τα καταφέρω. Νομίζω, τελικά, πως πρέπει να βάζεις τον εγωισμό στην άκρη και να μένεις προσηλωμένος στον στόχο σου. Γι’ αυτό προσπαθώ ακόμα”.
Η επαφή με την ελληνική πραγματικότητα
“Στα 23 μου ήθελα να κατακτήσω όλο τον κόσμο. Διψούσα για να αφήσω το σημάδι μου! Ρωτούσα, λοιπόν, τα παιδιά στην ηλικία μου με τι ήθελαν να ασχοληθούν και μου απαντούσαν “με το δημόσιο”! Χωρίς να ξέρω τι σημαίνει αυτό, πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου και τον ρώτησα: “Μπαμπά, το δημόσιο είναι μια εταιρεία όπως η Google, που θέλουν όλοι να δουλέψουν εκεί;”.
Δεν μπορούσα να το καταλάβω! Μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη, νέα παιδιά να θέλουν απλά να βολευτούν. Για τα δικά μου δεδομένα, που έχω μεγαλώσει με άλλα πρότυπα, μου φάνηκε τραγικό και καταθλιπτικό, το να θέλεις να είσαι απλά σίγουρος. Πιστεύω πως σιγουριά μπορείς να έχεις μόνο αν δουλέψεις σκληρά.
Γι’ αυτό και σε πολλά από τα έργα μου χρησιμοποιώ λέξεις όπως “Δημόσιο”, “Αριθμός Πρωτοκόλλου”, “Πατέντα”!”
Η διπλή ταυτότητα και η καλλιτεχνική της αποτύπωση
“Στο πανεπιστήμιο που σπούδαζα γνώρισα μια φανταστική καθηγήτρια, η οποία με έκανε να γνωρίσω τη σύγχρονη Ελλάδα. Μέχρι τότε γνώριζα μόνο για την αρχαία Ελλάδα, αλλά μαζί της έμαθα ότι υπάρχει πολλή ιστορία από τον Σοφοκλή μέχρι το σήμερα.
Τα χρόνια που ζω εδώ, νομίζω ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός που προσπαθεί να παλέψει ανάμεσα σε δύο ταυτότητες. Και νιώθω κι εγώ έτσι, κατά μία έννοια.
Μέσα μου υπάρχουν δύο κόσμοι! Έχω δύο ταυτότητες, μια Αμερικανική και μια Ελληνική, κι αυτό αποτυπώνεται και στα έργα μου. Από τη μια γοητεύομαι από την κεραμική, μια τέχνη που αναπτύχθηκε στην Αρχαία Ελλάδα και συνεχίζει μέχρι σήμερα, κι από την άλλη αγαπώ τις μοντέρνες, edgy, Αμερικανικές επιρροές μου. Κάποια έργα μου, λοιπόν, μπορεί να βασίζονται σε μινωικά σχέδια, αλλά μέσα από χρώματα και φόρμες τα κάνω να ξεφεύγουν από το παραδοσιακό”.
Η σημειολογία των χρωμάτων
“Όταν έχασα τη μαμά μου, σταμάτησα εντελώς να ασχολούμαι με την τέχνη. Δεν μπορούσα να αγγίξω ούτε πινέλο, ούτε χρώμα, παρότι ήταν πολύ μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Κάποια χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας μου, γέννησα την κόρη μου. Τότε ξεκίνησε όλο αυτό, πολύ έντονα. Οπότε -το λέω συνέχεια- τα παιδιά μου έφεραν το χρώμα στη ζωή μου”.
Φαγητό, κρασί και Τέχνη
“Η ζωή μου είναι το φαγητό, το κρασί και η Τέχνη. Έτσι, προσπαθώ να τα συνδυάζω όλα μαζί. Πιστεύω πως το 80% της εμπειρίας μας από ένα πιάτο έχει να κάνει με το τι βλέπουμε. Αν έρθει ένα πιάτο που φαίνεται απαίσιο, δεν θα θέλουμε καν να το δοκιμάσουμε.
Για μένα, παίζει μεγάλο ρόλο στην εμπειρία και το σκεύος. Πριν λίγο καιρό, έστησα ένα τραπέζι για ένα φιλικό ζευγάρι με δικά μου πιάτα και, μόλις μπήκαν και το είδαν, ενθουσιάστηκαν! Ενθουσιάζεσαι όταν έχεις κάτι όμορφο μπροστά σου, όταν τρως κάτι νόστιμο, σερβιρισμένο μέσα σε ένα προσεγμένο σκεύος”.
“Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν και οι τοιχογραφίες μου στο εστιατόριο Salis… Ήταν σαν ένα coming out για εμένα!
Σέβομαι πάρα πολύ τη δουλειά που κάνει ο Afshin (σ.σ. ο σύζυγος της Αλεξάνδρας) και ο συνέταιρός του και ομολογώ ότι είχα πολύ άγχος. Το Salis -προ κορονοϊού- το επισκέπτονται καθημερινά πάνω από 600 άτομα, οπότε ήταν κάτι πολύ μεγάλο για μένα!
Οι τοιχογραφίες έγιναν σε δύο στάδια και, αν τις δεις, θα καταλάβεις την αλλαγή στην αυτοπεποίθησή μου! Αυτήν την οφείλω στη στήριξη του άντρα μου και των φίλων μου”.
Τα μεγάλα όνειρα
“Θέλω πάρα πολύ το οινοποιείο μου και η Τέχνη μου να ενωθούν. Θέλω να γίνει ένα μέρος που δεν θα φημίζεται μόνο για το κρασί του.
Θεωρώ ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το επόμενο βήμα, να κάνουμε κάποια πράγματα που θα εστιάζουν στο design του επισκέψιμου χώρου του οινοποιείου.
Θέλω οι επισκέπτες μας να έρχονται και να σκέφτονται “είναι τρελό, μα είμαστε σε ένα χωριό της Κρήτης”! Πώς είναι όταν πηγαίνεις στην Ισπανία, βλέπεις τα κτίρια του Gaudi και απορείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν σε μια συντηρητική πόλη; Μια τέτοια φιλοσοφία.
Αυτή τη σκέψη είχαμε στην αρχή της χρονιάς, αλλά δυστυχώς η πανδημία μας ανάγκασε να πατήσουμε φρένο. Ήταν πολλές οι επιχειρήσεις που είχαν την ίδια τύχη με εμάς.
Όπως και να έχει, αυτό είναι ένα έργο ζωής, που εξελίσσεται κάθε χρόνο”.
“Έχω την κακή συνήθεια να είμαι ανυπόμονη. Κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα και βιάζομαι. Ο άντρας μου με συμβουλεύει συνεχώς να είμαι ήρεμη.
Με έχει πιάσει, όμως, μια κρίση, ότι είμαι μεγάλη για τα όνειρα που έχω, ότι άλλοι τα έχουν καταφέρει από τα 25 τους. Ξέρω ότι δεν είναι λογικό να σκέφτομαι ότι έχω αποτύχει… Νιώθω συχνά ανασφάλεια, αλλά νομίζω ότι αυτή είναι που με σπρώχνει!
Αν νιώθεις ότι δεν τα έχεις πάει καλά, προσπαθείς συνέχεια και ακόμα περισσότερο. Με ρωτάνε πολλές φορές πού βρίσκω την ενέργεια να κάνω τόσα διαφορετικά πράγματα με δύο μικρά παιδιά και η απάντησή μου είναι ότι δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένη με αυτά που κάνω. Ποτέ δεν φτάνω στον στόχο, γιατί ο στόχος αλλάζει διαρκώς!”
Photo credits:
Alexandra Manousakis
Manousakis Winery
Salis
