Συνήθως, ακούμε ότι “φυσιολογική και καλή” οικογένεια για ένα παιδί είναι εκείνη που έχει και τους δύο γονείς μαζί, κάτω από την ίδια στέγη. Οι γονείς, όμως, μπορεί να μην ανταλλάσσουν ούτε βλέμμα και οι συζητήσεις τους να αφορούν μόνο τα παιδιά. Πόσο υγιές περιβάλλον είναι αυτό για τα ίδια;

Πολλοί γονείς επικεντρώνονται στη σημασία της φυσικής παρουσίας και μένουν μαζί, ξεχνώντας την ποιότητα αυτής και θεωρούν ότι έτσι διαπαιδαγωγούν σωστά τα παιδιά τους.

Γράφει η Μαρία Σωτηριανού, Ψυχολόγος Τμήματος Παιδιών και Εφήβων, Kέντρο Παιδιού και Εφήβου

Τα παιδιά ζουν μέσα σε εντάσεις και βιώνουν την αποξένωση των γονιών. Μιμούνται αυτό το πρότυπο σχέσης και θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό. Ταυτόχρονα, όμως, μπερδεύονται, γιατί αμφισβητούνται αυτά που αισθάνονται, λέγοντας πως όλα είναι καλά μεταξύ τους, ενώ νιώθουν πως δεν είναι. Χάνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, αλλά και στους γονείς, βιώνοντας, έτσι, μεγάλη ανασφάλεια. Λαμβάνουν διαρκώς διπλά μηνύματα και τότε οι σκέψεις, για το μήπως φταίνε εκείνα για αυτήν την κατάσταση, διογκώνονται.

Αυτός ο καταιγισμός σκέψεων που κάνει ένα παιδί, δεν μπορεί να εκφραστεί με τον τρόπο που γνωρίζουν οι ενήλικες. Για παράδειγμα, μπορεί να εμφανίσει φοβίες, ανεξήγητους πόνους, δυσκολίες στο σχολικό πλαίσιο, ξεσπάσματα θυμού και πολλά άλλα ακόμη. Οι γονείς είναι το λιγότερο αφελείς, αν θεωρούν πως τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει. 

Ποτέ μην υποτιμάτε την αντίληψη ενός παιδιού. Το να μένουν οι γονείς μαζί, ενώ δεν είναι ζευγάρι, έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Ουσιαστικά, όμως, “βάζοντας μπροστά” το καλό των παιδιών, τα ζευγάρια προσπαθούν να καλύψουν τις δικές τους ανασφάλειες και δυσκολίες, μην μπορώντας να αντιμετωπίσουν τον αποχωρισμό.

Πηγή άρθρου:  Κέντρο Παιδιού και Εφήβου