Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, σταματώ για λίγο. Αφήνω στην άκρη τις εκκρεμότητες και προσπαθώ να ακούσω τον εαυτό μου… Εκείνη τη φωνή που συχνά πνίγεται κάτω από τα διαφορετικά “καπέλα” που φοράω καθημερινά: γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη. Ρόλοι που αγαπώ, αλλά που μερικές φορές γίνονται βαρείς σαν πέτρα. Σήμερα, όμως, δεν μιλώ μόνο για μένα. Μιλώ για όλες μας. Για όλες εκείνες που η φωνή τους δεν ακούστηκε ποτέ ή δεν ακούγεται ακόμη. Βίας κατά των γυναικών
Γιατί, όσο κι αν θέλω να πιστέψω ότι ο κόσμος αλλάζει, τα στοιχεία με προσγειώνουν αλύπητα στην πραγματικότητα. Μόνο στους πρώτους δέκα μήνες του 2025, η Ελληνική Αστυνομία διαχειρίστηκε 19.350 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας – 4% περισσότερα από πέρυσι. Κάθε μέρα, πάνω από 64 γυναίκες στην Ελλάδα πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας. 45 συλλήψεις την ημέρα. 19.500 δικογραφίες. Και κάπου εκεί, μέσα στα νούμερα, υπάρχουν πρόσωπα. Ζωές. Σιωπές. Φόβοι.
Σκέφτομαι το “panic button” – το κουμπί πανικού που έχει ενεργοποιηθεί 5.000 φορές μέσα σε μόλις έναν χρόνο. Κάθε πάτημά του και μια κραυγή: “Βοήθησέ με!” Και αναρωτιέμαι πόσες γυναίκες δεν πρόλαβαν ποτέ να το πατήσουν. Πόσες δεν είχαν καν πρόσβαση σε αυτό. Την ίδια στιγμή, πάνω από 60.000 γυναίκες έχουν λάβει μέχρι σήμερα υποστήριξη από τις σχετικές δομές στη χώρα μας. Ένας αριθμός που βροντοφωνάζει το μέγεθος της ανάγκης.
Βίας κατά των γυναικών
Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Παγκοσμίως, μία στις τρεις γυναίκες έχει βιώσει κάποια μορφή ενδοοικογενειακής ή σεξουαλικής βίας στη ζωή της. Κάθε 10 λεπτά, μια γυναίκα ή κορίτσι δολοφονείται από κάποιον δικό της άνθρωπο. Σκέφτομαι τις κόρες μας, που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου η προστασία τους δεν είναι δεδομένη. Και φέτος, μιλούμε και για την ψηφιακή βία… Το αόρατο χέρι που μπορεί να απλωθεί στην οθόνη μας, να εισβάλει στον χώρο μας, να μας τραυματίσει ανεπανόρθωτα χωρίς καν να μας αγγίξει.
Οι υπουργοί Ισότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητούν περισσότερη πρόληψη, έγκαιρη ανίχνευση, παρέμβαση. Κι εγώ, ως γυναίκα της καθημερινότητας, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φωνάξω μαζί τους: δεν είναι απλώς στατιστικά. Είναι ανθρώπινες ιστορίες. Είναι το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ζει χωρίς φόβο.
Τα λόγια του Αντόνιο Γκουτέρες, του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, ηχούν έντονα στο μυαλό μου… «Η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών είναι μια παγκόσμια πανδημία… μια ηθική προσβολή… ένα εμπόδιο για μια ισότιμη ανάπτυξη… μια εκδήλωση βαθιάς έλλειψης σεβασμού…» Κι έχει δίκιο. Η βία δεν είναι ένα “γυναικείο ζήτημα”. Είναι ένα κοινωνικό, πολιτικό, ανθρώπινο ζήτημα. Είναι η πιο καθαρή αντανάκλαση των ανισοτήτων που ακόμη κουβαλάμε.
Φέτος, η καμπάνια Orange the World: #HearMeToo μάς καλεί να ντύσουμε τον κόσμο με το πορτοκαλί της αλληλεγγύης και να ακούσουμε – πραγματικά να ακούσουμε – όσες μιλούν, όσες επιζούν, όσες ζητούν βοήθεια. Κανείς δεν πρέπει να μένει αμέτοχος. Η πρωτοβουλία ΕΕ–ΟΗΕ, με προϋπολογισμό 500 εκατομμύρια ευρώ, θέλει να δώσει δύναμη στις ίδιες τις γυναίκες να γίνουν φορείς αλλαγής. Μα και πάλι, είναι μόνο η αρχή. Ένας σπόρος. Η πραγματική αλλαγή θα έρθει μόνο όταν κάθε γυναίκα και κάθε κορίτσι μπορούν να ζουν χωρίς φόβο.
Και εγώ; Εγώ σήμερα στέκομαι για λίγο στη μέση της ζωής μου, ανάμεσα σε δουλειές, σπίτι, παιδιά και απαιτήσεις, και φωνάζω:
Δεν θέλω να συνηθίσω αυτά τα νούμερα, τη βία και τον φόβο!
Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου καμία γυναίκα δεν φοβάται να γυρίσει στο σπίτι της.
Όπου καμία δεν ντρέπεται να μιλήσει.
Όπου καμία δεν χρειάζεται να πατήσει ένα κουμπί με την ελπίδα να σωθεί.
Κι αν κάτι μπορώ να κάνω – ως γυναίκα, ως μητέρα, ως άνθρωπος – είναι να μη σωπάσω. Να μιλήσω για εμένα, για εσένα, για όλες.
Γιατί σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, το μήνυμα πρέπει να είναι καθαρό:
#HearMeToo
#HearUsAll
Η βία πρέπει να τελειώσει τώρα!
Κεντρική εικόνα: A group of graffiti artists (all young women) painted orange murals in Zone 18 in Guatemala City in support of UN Women and the UNiTE campaign to End Violence against Women. Photo: UN Women/Carlos Rivera
