Αν μεγαλώνεις ένα παιδί που συνεχώς αντιδρά, ακόμα και για μικρά πράγματα, όπως το βούρτσισμα των δοντιών, τα μαθήματα, ή το να αφήσει το tablet, τότε ξέρεις πόσο εξαντλητικό μπορεί να γίνει και για τους δυο σας. Ο ψυχολόγος, Jeffrey Bernstein, εξηγεί ότι πολλές φορές αυτό που φαίνεται σαν ανυπακοή, συχνά είναι μια κραυγή για σύνδεση.
Κάθε μέρα μοιάζει με ένα διαρκές τεντωμένο-σχοινί, και η αυθόρμητη αντίδραση είναι συνήθως να τραβήξεις πιο δυνατά: περισσότεροι κανόνες, αυστηρότερες συνέπειες, πιο σκληρός τόνος. Είναι, όμως, αυτή η λύση;
Τα παιδιά σε απομακρύνουν όταν σε χρειάζονται περισσότερο
Τα παιδιά συνήθως δεν έχουν τα λόγια για να πουν: «Νιώθω καταβεβλημένο», ή «Χρειάζομαι βοήθεια για να ηρεμήσω», ή «Φοβάμαι ότι σε απογοήτευσα.»
Έτσι, ξεσπούν. Αντιδρούν. Πιέζουν κάθε σου όριο — όχι επειδή δεν σε αγαπούν ή δεν σε σέβονται, αλλά επειδή νιώθουν συναισθηματικά χαμένα. Η συμπεριφορά τους λέει: «Μείνε μακριά.» Αλλά το νευρικό τους σύστημα σιωπηλά εκλιπαρεί: «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να νιώσω ασφάλεια.»
Η πειθαρχία δεν λύνει τη συναισθηματική απορρύθμιση—η σύνδεση όμως μπορεί
Αυτός ο τρόπος σκέψης μπορεί να αλλάξει όλη τη σχέση με το παιδί σου. Δεν σημαίνει πως αποδεχόμαστε ακατάλληλη συμπεριφορά ή την αφήνουμε χωρίς όρια. Σημαίνει πως σταματάμε να βλέπουμε την ανυπακοή ως πρόκληση και αρχίζουμε να τη βλέπουμε ως σημάδι: «Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου.» Το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα; Να καταλάβεις ότι η ήρεμη, σταθερή παρουσία σου μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από οποιαδήποτε τιμωρία.
Γίνε η άγκυρα στην καταιγίδα των συναισθημάτων τους
Όταν ένα παιδί είναι συναισθηματικά απορρυθμισμένο — πλημμυρισμένο από φόβο, ντροπή ή απογοήτευση — το νευρικό του σύστημα δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά. Αυτό που χρειάζεται εκείνη τη στιγμή δεν είναι τιμωρία, αλλά συν-ρύθμιση: Έναν σταθερό ενήλικα που με τη φωνή, τη στάση του σώματος και τα λόγια του να μεταδίδει: «Είμαι εδώ για σένα.»
Αντί να προσπαθείς να ελέγξεις — δοκίμασε να δείξεις ενδιαφέρον για το τι του συμβαίνει. Ορίστε μερικές εναλλακτικές:
Αντί για: «Είσαι τελείως αγενής!»
Δοκίμασε: «Φαίνεται πως αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα τώρα. Πάμε να πάρουμε μια ανάσα και να ξαναρχίσουμε.»
Αντί για: «Πήγαινε στο δωμάτιό σου μέχρι να φέρεσαι σωστά!»
Δοκίμασε: «Βλέπω ότι είσαι πολύ αναστατωμένος. Θα σου δώσω λίγο χώρο, αλλά θα είμαι κοντά όταν με χρειαστείς.»
Αντί για: «Γιατί δεν μπορείς απλώς να ακούσεις;»
Δοκίμασε: «Βοήθησέ με να καταλάβω τι είναι αυτό που σου φαίνεται τόσο δύσκολο αυτή τη στιγμή.»
Το παιδί σου δεν χρειάζεται αυστηρότητα — χρειάζεται σύνδεση.
Πηγή άρθρου: Psychology Today
Διάβασε επίσης: Γονείς vs ενήλικα παιδιά: 4 προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσετε
