Είναι όντως αμείλικτος ο χρόνος; Ναι, άλλοτε είναι θεραπευτικός κι άλλοτε δυσβάσταχτος. Στο πέρασμά του φέρνει ομορφιές κι ασχήμιες. Απ’ τη μια μάς τροφοδοτεί με γνώσεις, εμπειρίες, κριτική σκέψη και ένστικτο, μας χαρίζει παιδιά, εγγόνια και -αν είμαστε τυχεροί- δισέγγονα και, απ’ την άλλη, αφήνει τα σημάδια του σε σώμα και ψυχή, αναγκάζοντάς μας να παλέψουμε για να τα γιατρέψουμε ή να τα κρύψουμε. Είναι, όμως, αμείλικτος;
Είναι δύσκολος ο συμβιβασμός με τον χρόνο που περνάει και δη για τις γυναίκες, που καλούμαστε να μεγαλώσουμε κάτω από το τεράστιο βάρος συγκεκριμένων προτύπων ομορφιάς. Να είμαστε γυμνασμένες, αλλά όχι πολύ αδύνατες και -προς Θεού!- χωρίς επιπλέον κιλά, να ντυνόμαστε κομψά, αλλά όχι νεανικά ή προκλητικά, να δείχνουμε ατσαλάκωτες, αλλά να μη φαινόμαστε και εικοσάχρονες. Κοινώς, να δείχνουμε την ηλικία μας, αλλά να μη τη δείχνουμε κιόλας!
Μέσα σε όλες αυτές τις απαιτήσεις και αντιφάσεις πολλές γυναίκες χάνουμε… τα αυγά και τα πασχάλια -μέρες που είναι. Και κάπου εδώ βγαίνουν τα… νυστέρια, οι ενέσεις, τα τραβήγματα, τα φουσκώματα και τα ξεφουσκώματα. Οι ρυτίδες που αποτυπώνουν τις χαρές και τις λύπες μας, το γέλιο και το κλάμα της ζωής μας,.κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου και κρίνονται ένοχες χωρίς ελαφρυντικά! Καταδικάζονται σε… σιδέρωμα κολλαριστό! Κι αν τυχόν τολμήσεις να τις “σιδερώσεις” χαρακτηρίζεσαι αυτόματα ως ανασφαλής, κατηγορείσαι πως δεν μπορείς να αποδεχθείς το γεγονός ότι μεγαλώνεις. Αν, πάλι, τις αφήσεις στην ησυχία τους, τότε “αφήνεσαι στη μοίρα σου”, είσαι αόρατη και ξεπερασμένη, σε έχει καταπιεί ο χρόνος…
Επομένως, ποια είναι η “χρυσή τομή”;
Προσωπικά πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται σε δύο λέξεις: αποδοχή και αγάπη. Θέλει μαγκιά να τα βρεις με τον χρόνο που περνάει, να αγκαλιάσεις όλα τα πολύτιμα δώρα του και να αποδεχθείς τα κουσούρια του -και τα δικά σου. Και θέλει ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά να αγαπάς τον εαυτό σου γι’ αυτό που είναι σε κάθε στιγμή της ζωής σου. Και -σίγουρα- θέλει γερό στομάχι, για να μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι,.χωρίς να γίνεσαι έρμαιο κοινωνικών επιταγών και αντιφάσεων.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν τάσσομαι ενάντια στις αισθητικές επεμβάσεις. Αρνούμαι, όμως, να σταθώ επικριτικά και απέναντι στις γυναίκες που επιλέγουν να αφήσουν.τον χρόνο να τις χαράξει, όπως εκείνος γνωρίζει. Απλά, θα ήθελα να βλέπω γύρω μου γυναίκες πλήρεις και χαρούμενες με τις συνειδητές επιλογές τους – όποιες κι αν είναι αυτές.
Παρακολουθούσα ένα βίντεο της -υπέροχης, κατ’ εμέ- Isabella Rosselini για τη νέα συνεργασία της με τη Lancôme. Και πραγματικά χάρηκα, βλέποντας μια γυναίκα λαμπερή στα 70 της χρόνια,.όχι με την έννοια της ατσαλάκωτης ομορφιάς, αλλά με την ανακουφιστική αίσθηση της πληρότητας. Στο τέλος του βίντεο λέει: “Life is beautiful!”
Ναι, bella, είναι όμορφη η ζωή! Και ο χρόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της.
Κεντρική εικόνα: Courtesy of Lancôme.
