Έτσι τελειώνουν τα παραμύθια, οι όμορφες ιστορίες με happy end. Γι’αυτό ακριβώς αγαπάμε τη μυθοπλασία. Για το “κι εμείς καλύτερα”…

Ως ανθρώπινα όντα στις φλέβες μας κυλάει αίμα και μυθοπλασία. Σύνθετη λέξη κι αυτή, σαν τη φύση μας. Αυτός ο κόσμος -με τα καλά και τα κακά του- κάπως έπρεπε να εξηγηθεί. Να αποδοθούν κάπου οι συμφορές του, να κρατηθούν από κάπου οι σταθερές του, μη χαθούν μέσα στο Χάος, απ’ όπου γεννήθηκε η Γη και ο Ουρανός…

Να εφευρεθεί το “κι εμείς καλύτερα”.

Η μυθοπλασία ήταν το αποκούμπι μας από τις απαρχές της ύπαρξής μας,.την οποία μάλλον χρωστάμε σε Άτλαντες, Εγκέλαδους και Τιτάνες, σε θεούς που κατοίκησαν σ’ ένα όμορφο βουνό, σε κουτιά που σκόρπισαν συμφορές στα πέρατα του κόσμου -ακόμα δεν λένε να ξαναμπούν μέσα- αλλά και σε Ελπίδες που φωλιάζουν στις καρδιές των ανθρώπων εδώ και αιώνες.

Σε κάθε µύθο, όμως, υπάρχει πάντοτε κάποια κρυµµένη αλήθεια. Η μεγαλύτερη όλων κρύβεται στο γνώριμο τέλος “κι εμείς καλύτερα.”

 

Πάντα η Ποιητική του καθενός από εμάς θα μιλάει για κάθαρση,.μέσα από έλεο και φόβο, κι ας μην καταφέραμε ποτέ να μάθουμε “νερό” τον ορισμό της τραγωδίας.

Η μυθοπλασία “ανθίζει” ξανά στις οθόνες μας και φέτος. Μάλιστα χάσαμε για λίγο το μέτρημα των ευκαιρίων μας για… κάθαρση. Νομίζω πως είναι 27 οι ευκαιρίες -αν διάβασα καλά για τις φετινές σειρές. Έχουμε 27 ευκαιρίες για το “έζησαν αυτοί καλά” αλλά κυρίως για το “κι εμείς καλύτερα”. 

‘Οταν μια τηλεοπτική τραγωδία εκτυλίσσεται στην οθόνη σου συμπάσχεις με τους ήρωες, τους πονάς και μετατρέπεις τελικά τη θλίψη σε ανακούφιση, όταν τελικά τα πράγματα βρίσκουν τη θέση τους και ο ήρωας δικαιώνεται. Ίσως, βέβαια, γιατί δεν είσαι εσύ ο ίδιος ο τραγικός ήρωας και μπορείς να δεις τα πράγματα από “ψηλά”, παντογνώστης αφηγητής μα όχι πρωταγωνιστής.

Κι όταν η τραγωδία μεταπηδά από την οθόνη στην αληθινή ζωή; Πόσες ευκαιρίες έχεις για happy end; Πώς ορίζεις την κάθαρση;.Όταν πια δε βλέπεις τα πράγματα από ψηλά ως παντογνώστης αφηγητής, αλλά είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής, που δεν ξέρει τίποτα…  

“Δί ἐλέου καί φόβου περαίνουσα, τήν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν…” .Από τον ορισμό τελικά αποστήθισες μόνο τον φόβο. Και κάποιος άλλος εκεί έξω, ίσως, τον έλεο. 

Στην πραγματική ζωή την κάθαρση πάντα θα την αναζητάς. Γιατί όσο θα μπορείς να πλάθεις βαθιά μέσα σου τους δικούς σου μύθους,.θα υπάρχει και μια Ελπίδα, που θα καταφέρνει τελικά να αποδράσει από το ερμητικά κλειστό κουτί, μέσα στο οποίο την έκλεισαν.