Oppenheimer, πυρκαγιές, καταστροφές… Δεν υπάρχει λόγος να νομίζουμε. Σίγουρα τα καταφέραμε!

Χθες βράδυ έκανε – επιτέλους – πρεμιέρα στη χώρα μας η πολυαναμενόμενη ταινία του Christopher Nolan Oppenheimer. Στα δικά μου μάτια, η ιστορία του “πατέρα της πυρηνικής βόμβας” μεταφέρθηκε αριστοτεχνικά από τον ευρηματικό σκηνοθέτη. Κατάφερε για άλλη μια φορά να με καθηλώσει μπροστά στη μεγάλη οθόνη, με ένα οπτικό, ερμηνευτικό, ακουστικό και σκηνικό υπερθέαμα.

Παρότι θα μπορούσα να πω πολλά για τη σκηνοθετική ιδιοφυΐα του Nolan, τις εξαιρετικές ερμηνείες σύσσωμου του cast, το music score που λειτούργησε άψογα και πολλά πολλά άλλα, δε θα μείνω στα… τεχνικά. Κι αυτό γιατί πιστεύω πως πρέπει να μιλήσουμε για το story. Μια ιστορία που παλεύει με δύσκολες έννοιες, όπως η έπαρση, η μεγαλομανία, ο εγωισμός, η εκδικητικότητα, η μεταμέλεια(;), με μια σκηνοθεσία που σε “βομβαρδίζει” αλύπητα και καταιγιστικά με όλες τους! Σε κάνει να θυμώσεις, να αγανακτήσεις, να λυπηθείς και, αποφεύγοντας τον διδακτικό τόνο, σε “αναγκάζει” να διαλέξεις πλευρά. Προκαλεί κι η αφήγηση του Nolan μια αλυσιδωτή αντίδραση συναισθημάτων και σκέψεων και σου πετάει το μπαλάκι… “Βρες τη λύση!”

Προσωπικά, μου ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθώ τις σκηνές των εκρήξεων, μετά από ένα καλοκαίρι που η εικόνα της φωτιάς κατακαίει το μυαλό και την ψυχή μου. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τη Ρόδο, την Αλεξανδρούπολη, την Αθήνα, την Εύβοια, τη Βοιωτία, τον Βόλο… Φλόγες και εκρήξεις παντού. Πόλεμος είναι κι αυτό που ζούμε. Κι έτσι ξεκίνησε μέσα μου μια άλλη αλυσιδωτή αντίδραση, στη σκέψη του ερχόμενου χειμώνα. Τα καταφέραμε! Τα κάψαμε όλα. Δεν έχει μείνει ρίζα δέντρου ζωντανή. Θα έρθουν κι οι πλημμύρες με την πρώτη βροχή… Ωωω, ναι, σίγουρα τα καταφέραμε!

Στο σχολείο, οι δάσκαλοι της φυσικής μάς είπαν πως κάθε δράση φέρνει και μια αντίδραση. Το ίδιο διαπιστώσαμε – και διαπιστώνουμε καθημερινά – και στην πραγματική ζωή, έξω από τις σελίδες των βιβλίων. Αυτό που επίσης μάθαμε – και μαθαίνουμε, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο – είναι πως κάθε πράξη ή απραξία μας έχει και συνέπειες.

Ο Oppenheimer “γέννησε” την πυρηνική βόμβα και το έκανε χωρίς δισταγμό. Ήξερε ότι η βόμβα είναι βόμβα. Και μια βόμβα σκοτώνει. Μαζικά! Φαίνεται, όμως, πως δεν φανταζόταν τη συνέχεια, ή ότι, όταν τη φαντάστηκε, ήταν πλέον αργά να κάνει πίσω. Μπορεί και να μην τον ένοιαζε τελικά. Εγώ κι εσύ βλέπουμε για άλλο ένα καλοκαίρι τον κόσμο γύρω μας στις φλόγες και λέμε “Τα καταφέραμε πάλι!” Θα μείνουμε, όμως, πάλι σε αυτό; Τελικά, μας νοιάζει;