Home / Lifestyle  / Cozy Views  / Ζήσε το παιχνίδι!

Ζήσε το παιχνίδι!

πανελλήνιες παιχνίδι

Το πρωί ξύπνησες με έναν κόμπο στο στομάχι… παιχνίδι

Άγχος και αγωνία και χιλιάδες σκέψεις και ερωτηματικά…

“Δε θυμάμαι τίποτα!”

“Τι θέματα θα πέσουν;”

“Θα τα καταφέρω;”

“Κι αν δεν τα καταφέρω;”

 

Συναντήθηκες με τους συμμαθητές σου στο προαύλιο. Η Μαρία έτρωγε τα νύχια της με μανία. Ο Κώστας είχε βουτήξει μέσα στο σχεδόν λιωμένο από το διάβασμα βιβλίο. Ξαφνικά, όμως, οι τόσο γνώριμες λέξεις και προτάσεις δεν έβγαζαν νόημα… Κάποιοι γελούσαν και ήταν ψύχραιμοι. Κάποιοι άλλοι, όχι. Παρηγοριά και αγκαλιές και λόγια εμψύχωσης…

 

Και ήρθε η στιγμή που μπήκες στην αίθουσα. Κάθισες στο θρανίο σου και η καρδιά σου χτυπούσε τόσο δυνατά, που πίστεψες πως θα βγει απ’ το στήθος σου. Μοναδικοί σου σύντροφοι δύο στυλό, ένα μπουκαλάκι νερό και η ταυτότητά σου. Ήρθε η κόλλα και την άνοιξες.

 

Κι έτσι, ξαφνικά, τα θυμήθηκες όλα. Ή τα ξέχασες όλα. Έτσι απλά, έσκισες. Ή πελάγωσες.

 

Ξέρεις, όμως, τι έκανες σίγουρα; Αυτό που μπορούσες!

 

Έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια από τότε που βρέθηκα στη θέση σου, αλλά ακόμα θυμάμαι όλα τα συναισθήματά σου. Μου είναι γνώριμη η αγωνία σου, έχω κάνει κι εγώ τις χιλιάδες, άναρχες σκέψεις σου. Δε γνωρίζω αν θα τα πας καλά ή όχι. Δεν το γνώριζα ούτε για τον εαυτό μου. Μπορώ, όμως, να σου πω κάτι με σιγουριά…

 

Η ζωή είναι σαν ένα video game. Έχει πίστες, εύκολες και δύσκολες. Έχει και δράκους και νεράιδες και συμμάχους και εχθρούς. Μάντεψε, όμως. Εσύ κρατάς το χειριστήριο! Κι αν κάποια στιγμή δεν περάσεις μια πίστα, μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις. Ή να αλλάξεις παιχνίδι!

 

Έτσι κι οι Πανελλήνιες, μια πίστα είναι! Ίσως την περάσεις, ίσως όχι. Είμαι σίγουρη, όμως, πως – ό,τι κι αν συμβεί – εσύ θα συνεχίσεις να παίζεις. Με την ορμή των 18 σου χρόνων θα κατακτήσεις πίστες που δεν έχεις φανταστεί και, ναι, θα ηττηθείς εκεί που δεν το περιμένεις…

 

Κράτα καλά το χειριστήριο και συνέχισε… Ζήσε το παιχνίδι!

Είναι δικό σου!

[email protected]

“I must be a mermaid, Rango. I have no fear of depths and a great fear of shallow living.” Anais Nin