Σήμερα έγραψα γράμμα σε μια Μαρία απ’ τη Σπάρτη. Την είχα γνωρίσει μέσα σ’ ένα τραγούδι και της υποσχέθηκα ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Παρασκευή, 17 Νοεμβρίου 2023

Αγαπητή Μαρία, 

Ξέρω ότι δεν γνωριζόμαστε καλά, μα στην τελευταία μας συνάντηση σού υποσχέθηκα ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και θα σου γράφω όσο πιο συχνά μπορώ. Θυμάσαι; Συναντηθήκαμε σε εκείνο το τραγούδι που άκουσα για πρώτη φορά στο παλιό πικάπ του μπαμπά. Σε βρήκα να κάθεσαι στη συμβολή των οδών Πατησίων και Μάρνη, μπροστά σε μια θεατρική μαρκίζα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βλέμμα σου, γεμάτο αγωνία, ανυπομονησία και περηφάνια. Σήκωσες τα μάτια και, ενώ δεν με είχες δει ποτέ ξανά πριν, μου είπες με τρεμάμενη φωνή: “Ένα Μεγάλο Τσίρκο είναι ο κόσμος μας” και εγώ σου έγνεψα καταφατικά, σαν να καταλάβαινα στ’ αλήθεια τι μου έλεγες τότε.

Δεν πρόσεξα αμέσως το ματωμένο σου πουκάμισο, μόνο τα ξέμπλεκα μαλλιά σου και το ραγισμένο καντράν του ρολογιού σου. Έκατσα πλάι σου, σαν να περίμενα κι εγώ κάτι να φανεί, σαν να είχα κι εγώ ραντεβού με κάποιον. Η ώρα περνούσε, μα στο ραγισμένο καντράν είχε σταματήσει στις 2:59 π.μ. Σκέφτηκα, “Είναι ξημερώματα και είμαστε ακόμα στον δρόμο”. Είχε αρχίσει να βγάζει κρύο.

Αναρωτήθηκα για πόση ώρα έπρεπε ακόμα να περιμένουμε. Πήρες τη χούφτα μου και την έκλεισες μέσα στην αριστερή σου παλάμη. “Σε λίγο θα με φωνάξουν. Σήμερα έχουμε πρεμιέρα. Αν περάσει από εδώ η μάνα μου, πες της πως αποφάσισα να ζήσω μέσα σε ένα τραγούδι. Εκεί θα με βρίσκει όποτε πονάει.”

Έβγαλες, τότε από την τσέπη σου ένα κατακόκκινο γαρύφαλλο, κομμένο θαρρείς βίαια, μα τόσο ζωντανό. “Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα. Να το θυμάσαι Μαρία”, μου είπες με χαμόγελο. Και τότε άκουσα στη φωνή σου μια Κατερίνα που γνώρισα λίγο αργότερα. 

Σε πίστεψα Μαρία. Δεν είχες λόγο, άλλωστε, να μου πεις ψέματα. Πώς να πεις ψέματα φορώντας ένα ματωμένο πουκάμισο και ένα σταματημένο ρολόι…

Όταν τελείωσε ο δίσκος, μου είπαν ότι ήσουν στο Πολυτεχνείο νωρίτερα εκείνο το βράδυ. Εκεί έχασες τους φίλους σου, τον Ορέστη και πολλούς άλλους μπροστά από τη βαριά καγκελόπορτα. 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα Μαρία, περνάω το κατώφλι της και σου επιστρέφω το γαρύφαλλο που μου χάρισες τότε. Τον δίσκο θα τον παίξω πάλι απόψε στο καινούργιο μου πικάπ παρέα με τον γιο μου. Σου υπόσχομαι ότι ούτε αυτός θα σε ξεχάσει ποτέ.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο τσίρκο παραμένει ο κόσμος μας Μαρία. Μα ποτέ δεν θα πάψω να σε πιστεύω ότι θα τον αλλάξουμε…