Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έκανε δυναμικό comeback με τον πολυαναμενόμενο Maestro του! Άξιζε, όμως, η τόση αναμονή;
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση δημιουργού, που πολλοί λατρεύουν και άλλοι τόσοι… λατρεύουν να μισούν. Οι δουλειές του ουκ ολίγες φορές έχουν προκαλέσει συζητήσεις περί αυθεντικότητας περιεχομένου και αντιγραφών σκηνών και διαλόγων από επιτυχημένες ταινίες και σειρές του εξωτερικού, ενώ στο στόχαστρο του σχολιασμού και της κριτικής έχει βρεθεί και η υποκριτική του δεινότητα. Όπως και να έχει, η ικανότητά του, να βρίσκεται με τις δουλειές του στο επίκεντρο της προσοχής, είναι αδιαμφισβήτητη.
Δεν αποτέλεσε έκπληξη, λοιπόν, ότι το -ομολογουμένως άρτιας αισθητικής- Maestro, μέσα από τη συχνότητα του MEGA, βρέθηκε στην κορυφή της τηλεθέασης της prime time ζώνης της Πέμπτης. Όπως έδειξαν οι μετρήσεις της Nielsen, η πρεμιέρα σημείωσε τηλεθέαση 31,2% στο σύνολο και 34,8% στο δυναμικό κοινό, καταφέρνοντας να αγγίξει σε τέταρτο έως και το 37,7%. Απογείωσε, όμως, και τα σχόλια του κοινού στα social media, που έδειξε ενθουσιασμένο από το comeback του δημιουργού.
Άξιζε, τελικά, η τόση αναμονή;
Η αλήθεια είναι πως, για να σχηματίσει κανείς ολοκληρωμένη άποψη για οποιοδήποτε εγχείρημα, θα πρέπει να του δώσει χρόνο -εν προκειμένω, να παρακολουθήσει τη σειρά μέχρι το τέλος της. Ωστόσο, οι αρχικές μας εντυπώσεις από τον Maestro έχουν θετικό πρόσημο. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν απογοητεύει σε επίπεδο αισθητικής. Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, ο φωτισμός, όλα είναι τεχνικά άρτια και προσεγμένα στη λεπτομέρεια. Για άλλη μία φορά, ο δημιουργός καταφέρνει να μας χαρίσει εικόνες εντυπωσιακές, επιλέγοντας στοχευμένα τις τοποθεσίες των γυρισμάτων του και τη μουσική, με την οποία τις “ενδύει”. Το υψηλό επίπεδο παραγωγής είναι… ηλίου φαεινότερο και δικαιολογεί τις φήμες που θέλουν το Maestro να γίνεται η πρώτη ελληνική σειρά που θα “κατακτήσει” το Netflix!
Σε επίπεδο μυθοπλασίας δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Παπακαλιάτης ανακαλύπτει… την πενικιλίνη.
Μιλάμε και εδώ για ένα απαγορευμένο και παθιασμένο love story, γύρω από το οποίο περιστρέφονται και αναδεικνύονται οι παθογένειες μίας τοπικής κοινωνίας -από την ενδοοικογενειακή βία και την ομοφοβία μέχρι τη θεοποίηση του χρήματος και τον αντίκτυπο της πανδημίας. Ωστόσο, ο δημιουργός καταφέρνει να αποδώσει την αίσθηση του κλειστού τόπου -αυτήν την αίσθηση “πνιγμού” που προκαλεί η ζωή στην επαρχία (φαίνεται πως δεν είναι τυχαία η τελευταία σκηνή του επεισοδίου).
Όσο για το καστ;
Η Μαρία Καβογιάννη είναι αδιαμφισβήτητα κορυφαία ηθοποιός και στα χέρια του Παπακαλιάτη “ζωγραφίζει” -το είδαμε και στο “Ένας Άλλος Κόσμος”, το βλέπουμε και στον Maestro. Ο Φάνης Μουρατίδης και ο Αντίνοος Αλμπάνης υποστηρίζουν με επιτυχία τους ρόλους τους, όπως και η Κλέλια Ανδριολάτου, που καταφέρνει να μην πνιγεί η ερμηνεία της από την -καταφανέστατη- ομορφιά της. Ο Γιώργος Μπένος και ο Ορέστης Χαλκιάς είναι δύο νέοι ηθοποιοί, που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσουν με το ταλέντο τους και στο μέλλον. Αναμένουμε να δούμε πώς θα ξετυλίξει την υποκριτική της δεινότητα και η αγαπημένη Χάρις Αλεξίου, με τα πρώτα δείγματα “γραφής” της να θέτουν τον πήχη των προσδοκιών μας ψηλά. Όσο για τον ίδιο τον Παπακαλιάτη, φαίνεται πιο ώριμος και “ήσυχος” στο παίξιμό του, αποφεύγοντας σε αυτό το πρώτο επεισόδιο ερμηνευτικές υπερβολές του παρελθόντος.
