Ο Βασίλης Μηλιώνης επέλεξε να κολυμπήσει στη δική του “Σκοτεινή Θάλασσα”, λαμβάνοντας το βάπτισμα του πυρός στα τηλεοπτικά σετ.

 

Αυθεντικό παιδί του θεάτρου, με μεγάλη αγάπη για τη μουσική και την Τέχνη εν γένει, o Bασίλης Μηλιώνης ξεκίνησε φέτος τα πρώτα του βήματα στην τηλεόραση. Το ίδιο δεν ισχύει και για το θέατρο, αφού έχει ήδη πρωταγωνιστήσει σε σπουδαίες θεατρικές δουλειές, ως απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, “Onegin”, “Οιδίπους τύραννος”, “Το Αγόρι στο Θεωρείο” είναι μόνο κάποιες από αυτές. Φέτος, σε μία άκρως δυνατή τηλεοπτική σεζόν, τον απολαμβάνουμε στην επιτυχημένη σειρά του MEGA, “Σκοτεινή Θάλασσα”, στην οποία υποδύεται τον ρόλο του Κωστή. Μας μιλά για τα νέα, αχαρτογράφητα νερά της μικρής οθόνης, τη μαγεία του θεάτρου και τα άμεσα επαγγελματικά του σχέδια.

 

Το “μικρόβιο” της υποκριτικής ένιωθες ότι υπήρχε πάντα μέσα σου; Ήσουν από τα παιδιά που έλεγαν από μικρά “εγώ θα γίνω ηθοποιός”;

Κοίτα, δε θα έλεγα ότι είχα πάντα το μικρόβιο της υποκριτικής συνειδητά. Κυρίως, είχα ανακαλύψει ότι είχα μια κλίση σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Αυτό ξεκίνησε κυρίως από τη μουσική και εκφράστηκε με κάθε δυνατό τρόπο. Θες ζωγραφική, θες χορό, ό,τι θες… Εννοείται συμμετείχα σε όλες τις παραστάσεις του σχολείου, από το νηπιαγωγείο, που είχα παίξει το πριγκιπόπουλο στη “Λίμνη των Κύκνων”, μέχρι και όλες τις σχολικές γιορτές, στις οποίες είχα πάντα ενεργό ρόλο. Και φυσικά στη θεατρική ομάδα του λυκείου, που ήταν η αρχή για πολλά. Εκεί γνώρισα τι σημαίνει πραγματικά αυτό που κάνουμε, εξασκήθηκα πολύ, δούλεψα, έζησα τι πάει να πει “ομάδα”, τι πάει να πει “συμπράττω”. Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, ήταν απελευθερωτικό σε έναν κόσμο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που κάθε άλλο παρά την ενσυναίσθηση και την ομαδικότητα προάγει. Εννοείται πως με γοήτευσε και, εν τέλει, με βοήθησε να κατασταλλάξω.

Ήμουν πολύ τυχερός, που βρέθηκα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, γιατί είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω την πραγματική μου κλίση και να την εξελίξω. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου αυτονόητο για τη γενιά μου και για την κοινωνία που ζούμε, στην οποία, δυστυχώς, πετυχημένος είναι ακόμα ο γιατρός, ο δικηγόρος ή όποιος ασχοληθεί με κάποια οικονομική επιστήμη. Η ενασχόλησή μου, βέβαια, με την υποκριτική ενέχει κι ένα δικό μου υπαρξιακό υπόβαθρο. Κάπως, επειδή ποτέ δεν αντιλαμβανόμουν την ανθρώπινη φύση ως ένα πράγμα, μου έδωσε μια διέξοδο ώστε να είμαι άκριτα, όλα όσα θέλω.

 

Από τη Φιλολογία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πώς έγινε αυτή η αλλαγή πλεύσης;

Στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ αλλαγή. Μου αρέσει να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα ως μία συνέχεια και, για καλή μου τύχη, τα δυο αυτά αντικείμενα που επέλεξα να σπουδάσω, συγγενεύουν σε πολλά σημεία. Οπότε, ήταν κάπως το ένα φυσική συνέχεια του άλλου. Πολλές φορές αλληλοσυμπληρώνονταν και συνεχίζουν να αλληλοσυμπληρώνοται. Η λογοτεχνία και η ποίηση αποτελούν τη “δεξαμενή”, απ’ όπου μπορεί κανείς να αντλήσει υλικό και να διαμορφώσει κόσμο, πνευματικότητα, να ασκήσει τη συναισθηματική του νοημοσύνη. Ειδικά η ποίηση, στην οποία ακόμα και μία λέξη μπορεί να σημαίνει πολλά παραπάνω, απ’ ό,τι μπορεί να σημαίνει συμβατικά, δίνει τον χώρο για τέτοιου είδους αναζητήσεις, τις οποίες βρίσκω, προσωπικά, πολύ ενδιαφέρουσες.

Από εκεί, λοιπόν, συλλέγω “οπτικές” και λέω “ωραία, αυτό τι μπορεί να σημαίνει για αυτόν που το έγραψε, τι μπορεί να σημαίνει για μένα, τι μπορεί να σημαίνει για τον ήρωα που ενσαρκώνω;”. Τώρα στα λιγότερο “θεωρητικά”, έδωσα εξετάσεις στη σχολή και έτυχε να περάσω. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο, όπως καταλαβαίνεις. Τεράστια εμπειρία, που σου αλλάζει τη ζωή. Κυριολεκτικά!

 

 

Ο χώρος της υποκριτικής, λόγω συγκεκριμένων γεγονότων, βρέθηκε στο “μάτι του κυκλώνα”. Θα ήθελα το σχόλιό σου για το κίνημα του “Me Too”, αλλά και για όσα έχουν ακουστεί τα τελευταία δύο χρόνια.

Είναι αλήθεια πως τα τελευταία δύο χρόνια έχουν ακουστεί πολλά. Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός τώρα, όπως λένε πολλοί. Ούτε αν υπάρχει ο κατάλληλος καιρός. Αλλά, ευτυχώς, συμβαίνει! Είναι βήμα που συμβαίνει. Είναι πολύ ανακουφιστικό να ξεσκεπάζονται παθογένειες χρόνων και να μιλάμε για τέτοια θέματα ανοιχτά, ξεπερνώντας τον φόβο, προσωπικές ανασφάλειες και κοινωνικά ταμπού. Δεν εύχομαι να συνεχιστεί, με την έννοια ότι δε θα ήθελα να υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, που υπέφεραν ή υποφέρουν από τέτοιου είδους συμπεριφορές. Δυστυχώς, όμως, επειδή μαλλον υπάρχουν, προσωπικά θεωρώ ότι η κοινωνία πρέπει να βρεθεί προ των ευθυνών της. Να εντοπίσει τη ρίζα του προβλήματος και να το αντιμετωπίσει. Πραγματικά και σε βάθος, και όχι επιφανειακά μέχρι να ξεχαστεί.

Δεν ξέρω τι σημαίνει “το μάτι του κυκλώνα” για την υποκριτική. Αυτά είναι, συνήθως, δίπλα μας και δεν τα βλέπουμε ή κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Αισθάνομαι παράξενα γιατί, πλέον, αντί να μιλάμε για το ίδιο το πρόβλημα, ο κόσμος επικεντρώνεται στο ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στο θέατρο ή τον αθλητισμό. Άρα, πάλι μετακινείται κατά κάποιον τρόπο ο άξονας της συζήτησης επί του θέματος και χάνουμε την ουσία. Ελπίζω σιγά σιγά να πάρουν όλα τον δρόμο τους. Να υπάρξει ένα γενναίο ξεκαθάρισμα και να αναδυθεί μέσα από αυτό ένας πιο δίκαιος και πιο υγιής χώρος, όπου όλοι θα απολαμβάνουμε τη δουλειά μας, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις.

 

Ξέρω ότι λατρεύεις τη μουσική από παιδί και είσαι ιδιαιτέρως καλλίφωνος. Σκέφτηκες ποτέ να το ακολουθήσεις και σε επαγγελματικό επίπεδο;

Ναι, φυσικά. Έχω δουλέψει και ως τραγουδιστής, σε συνεργασία με τη Μάρθα Φριντζήλα και τώρα πρόσφατα συμμετείχα σε μια παράσταση στη Λυρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή. Ακόμα πιο πρόσφατα, στη “Σφίγγα” στα Εξάρχεια, σε μια μουσικοθεατρική παράσταση, σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου. Επίσης, περιστασιακά κάνω κάποια live σε μαγαζιά. Μου αρέσει πολύ η μουσική και ψάχνω τρόπους, όσο μπορώ, να διοχετεύω και αυτή μου την καλλιτεχνική ανησυχία, τόσο ως προέκταση του θεάτρου όσο και ξεχωριστά. Παίζω λιγο κιθάρα και πιάνο και γενικά μου αρέσει το στοιχείο του ήχου και της μουσικής στο θέατρο. Δεν τα ξεχωρίζω στο μυαλό μου ακριβώς.

Είχα την τύχη να βρεθώ από πολύ μικρός σε μουσικά περιβάλλοντα, από την οικογένειά μου, που ακόμα κι αν δεν ήταν επαγγελματίες μουσικοί, είχαν μια μουσικότητα και μια αγάπη για αυτή. Μετέπειτα, η χορωδία Τυπάλδου πλημμύρισε τα παιδικά μου χρόνια με αρμονίες, παρέες και συναυλίες. Πενήντα παιδιά να τραγουδούν παρέα… Μεγάλωσα σε έναν τέτοιο “χαμό”! Εχω βρεθεί σολίστ στο Μέγαρο Μουσικής στα 12-13 μου, σε συναυλίες στο Παναθηναϊκό στάδιο ή σε τηλεμαραθώνιους. Οπότε, κάπως με έχει διαμορφώσει η μουσική ως άνθρωπο. Από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν όλα για μένα…

 

 

Πρωταγωνιστείς σε μία από τις μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες της σεζόν, τη “Σκοτεινή Θάλασσα” στο Mega. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και πώς νιώθεις που παίζεις πλάι σε τόσο καταξιωμένους ηθοποιούς;

Αυτή η συνεργασία με έκανε -και εξακολουθεί να με κάνει- χαρούμενο και πολύ περήφανο. Πραγματικά, όποια σκέψη είχα περί του τι θα μπορούσα ή θα ήθελα να κάνω τηλεοπτικά, ήρθε και με βρήκε! Με συνάντησε και έγινε πραγματικότητα. Από πού να το πιάσεις; Από τη σκηνοθεσία, το καστ, το σενάριο, τη μουσική; Όλα συγκλίνουν καλλιτεχνικά σε κάτι πάρα πολύ κόντα στην αισθητική μου, καθώς και στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη δουλειά μας. Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερός, που ήταν όλα αυτά μαζεμένα στην πρώτη μου επαφή με αυτό που λέγεται “τηλεόραση”.

Η αρχή έγινε, όταν η Ηρώ Γάλλου, η οποία ανέλαβε τη στελέχωση του καστ, με προσέγγισε για ένα απλό δοκιμαστικό, όπως πολλά που είχαν προηγηθεί. Πρώτη έκπληξη: το σενάριο. Από την αρχη κατάλαβα πως πρόκειται για κάτι διαφορετικό και πιο ουσιαστικό, από μια ιστορία εξαφάνισης. Οι σεναριογράφοι, Ζαχαρίας Μαυροειδής, Σπύρος Κρίμπαλης και Κωστής Σαμαράς, αντιμετώπισαν την ιστορία έχοντας κάτι να αναδείξουν για κοινωνικά ζητήματα και παθογένειες χρόνων κρυμμένες κάτω απ’ το χαλί, που ξεδιπλώνονται με αφορμή μια εξαφάνιση. Αυτό με ενδιέφερε εξαρχής. Κι έπειτα συνέχισαν οι εκπλήξεις… Από τη σκηνοθεσία του Γρηγόρη Καραντινάκη, μέχρι τη μουσική επένδυση από τον Παύλο Παυλίδη, όλα, το ένα μετά το άλλο. Σε επίπεδο συνεργασίας, ένα πολύ φιλικό και άνετο κλίμα, με πολλή αγωνία, ζήλο και αγάπη γι’ αυτήν την ιστορία. Τι άλλο να θέλει κανείς;

 

 

Είχες δεύτερες σκέψεις για τη συμμετοχή σου σε μία τηλεοπτική παραγωγή, δεδομένου ότι είσαι παιδί του θεάτρου; Πόσο διαφορετικές είναι οι τηλεοπτικές συνθήκες συγκριτικά με τις θεατρικές;

Ναι, σε πρώτη φάση ήμουν επιφυλακτικός με το θέμα “τηλεόραση”. Δυστυχώς, ο τρόπος και οι ρυθμοί, που γίνονται τα πράγματα τηλεοπτικά, ήταν κάτι που δε με εξέφραζε καλλιτεχνικά, δεδομένου ότι δύσκολα εμβαθύνεις σε κάτι. Πολύ σπάνια μπαίνει κανείς στη διαδικασία να αφηγηθεί στα σοβαρά και χωρίς καλλιτεχνικές εκπτώσεις μια ιστορία. Ευτυχώς, έχω πετύχει μια συγκυρία, που αυτό πια αλλάζει. Υπάρχει πλέον μια διαφορετική αντιμετώπιση, λιγότερο ανταγωνιστική, εμπορική και εκφυλλιστική. Στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό, φυσικά. Οι πλατφόρμες και με τη σειρά τους τα κανάλια επενδύουν και σε πραγματικές προτάσεις. Φαίνεται να υπάρχει μια νέα εποχή για τη μυθοπλασία. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο, γιατί ανοίγει ένας κόσμος και μια αγορά εργασίας, κάτι που για τους ηθοποιούς είναι απελευθερωτικό. Το θέατρο είναι μια τελείως διαφορετική συνθήκη.

Εγώ το ένιωσα στο πετσί μου, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Έχοντας σπουδάσει -κακά τα ψέματα- κυρίως θέατρο και λιγότερο κινηματογράφο, για μένα ήταν πρόκληση η προσαρμογή. Υπάρχουν αρκετές διαφορές. Το θέατρο είναι πιο εφήμερο και, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, έχεις περισσότερο έλεγχο στα πράγματα. Έχεις την πλήρη εποπτεία του συνόλου και τοποθετείς τον εαυτό σου σε σχέση με αυτό που συμβαίνει στην παράσταση. Στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, υπάρχουν χίλια διαφορετικά πόστα και πράγματα, που δεν έχεις ιδέα πώς λειτουργούν και δεν μπορείς να τα λάβεις ακριβώς υπόψιν σου, όταν παίζεις. Στο τέλος, όταν όλα συντεθούν, προκύπτει το αποτέλεσμα, το οποίο μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την αίσθηση που είχες εσύ για αυτό στο σετ. Είναι πολύ πιο περίπλοκο και πιο ομαδικό το κομμάτι “τηλεόραση” και “κινηματογράφος”. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω, από το λίγο που έχω γευτεί.

 

 

Έχεις  ομοιότητες με τον ρόλο που υποδύεσαι, τον Κωστή Δελλή; Πώς τον προσέγγισες υποκριτικά;

Ομοιότητες δε θα έλεγα πως έχω. Παρ’ όλα αυτά τις ψάχνω και αυτός είναι και ο τρόπος που προσεγγίζω υποκριτικά τον Κωστή. Νομίζω πως μόνο αν συσχετίσεις τον ρόλο με πράγματα που σε αφορούν, μπορείς να καταλάβεις τι μπορεί να απασχολεί τον ήρωά σου και πώς εν τέλει πράττει. Ο Κωστής αναζητά την πραγματική επαφή. Ψάχνει να τη βρει, ακόμα κι αν αισθάνεται στο πετσί του ότι όλα γύρω του τον προδίδουν. Αυτό, λίγο πολύ, όλοι το έχουμε νιώσει. Άκρη δεν ξέρω αν έχουμε βγάλει, αλλά δεν είμαι σίγουρος και ότι χρειάζεται να βγάλουμε. Μπορούμε μόνο να συνεχίσουμε να ζούμε με την ελπίδα. Έτσι, λοιπόν, θεωρώ ότι κάνει και ο Κωστής.

 

Έχεις ήδη στο ενεργητικό σου συμμετοχές σε αξιόλογες θεατρικές δουλειές. Τι σε συναρπάζει περισσότερο στο θέατρο; Υπάρχουν ρόλοι που θα ήθελες πολύ να υποδυθείς;

Δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν ρόλοι, που θα ήθελα να υποδυθώ διακαώς. Άλλωστε, αυτά είναι και τυχερά κάπως. Θα ήθελα να βρίσκω σε όλους τους ρόλους που θα έρθουν σημεία συνάντησης και να τους υποδύομαι σαν να είναι οι μοναδικοί ή οι τελευταίοι που θα παίξω. Στο θέατρο με συναρπάζουν οι στιγμές. Κάθε φορά είναι άλλες, κάθε φορά είναι μοναδικές. Κάθε μέρα αλλάζει η σύσταση. Είναι φοβερό! Κάτι γεννιέται και πεθαίνει εκείνη την ώρα και γίνονται μάρτυρες μόνο οι άνθρωποι, που είναι παρόντες εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη μοναδική στιγμή. Ε, αυτό είναι σχεδόν υπερφυσικό, αλλά ταυτόχρονα τόσο απλό. Σα να μη γίνεται… Δεν ξέρω, είναι τεράστιο το θέμα. Θα μπορούσα να μιλάω 100 ώρες και είναι κρίμα. Απλά βγαίνουμε και παίζουμε!

 

 

Για αυτούς που αγωνιούν για την έκβαση της ιστορίας στη “Σκοτεινή Θάλασσα”. Θα λυθεί σύντομα το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση της Άννας; Το τέλος θα ξαφνιάσει;

Πρόκειται για μια ιστορία εξαφάνισης, οπότε καταλαβαίνεις ότι το μυστήριο θα κρατήσει μέχρι τέλους. Μπορώ να πω ότι θα ξαφνιάσει. Ξεδιπλώνονται σιγά σιγά οι λόγοι για τα πράγματα και εκεί νομιζω πρέπει να επικεντρωθούμε. Δεν μπορώ να πω πολλά. Sorry! (γέλια)

 

Ποια τα επαγγελματικά πλάνα σου; Θα ήθελες να μας αποκαλύψεις κάποια νέα συνεργασία;

Τα επαγγελματικά μου πλάνα θα είναι, όπως τα φέρει η ζωή και οι συνθήκες. Προς το παρόν, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ξεκινάω γυρίσματα για την καινούργια σειρά “ΣτΟργή” σε σκηνοθεσία της Όλγας Μαλέα, πράγμα που με κάνει πολύ χαρούμενο. Πρόκειται για άλλη μια συνάντηση με τεράστιο ενδιαφέρον, τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά. Ανυπομονώ!

 

Αν είχες μόνο μια ευχή;

Να ζούμε ειρηνικά.

 

 BRIEF Q&A

Το πρώτο πράγμα όταν ξυπνήσω: Καφές.

Mία λέξη που με χαρακτηρίζει: Αισιοδοξία.

Aγαπημένη συνήθεια: Η παρέα.

Ηθοποιός σημαίνει: Δίαυλος επικοινωνίας.

Όταν είμαι στη σκηνή: Παίζω.

Ιδανικές διακοπές: Κάπου ελεύθερος στη φύση ή κάπου, που να συναντηθώ με άλλους πολιτισμούς.

Η ζωή μου σε μία φράση: “Ας είναι”.