Από πότε τα καλοκαίρια έπαψαν να είναι συνώνυμα της απόλυτης ελευθερίας και χαράς; Kάνε rewind στην κασέτα σου!
Ιούλιος. Το air-condition στο φουλ. Η πολυθρόνα μου φαίνεται άβολη με το που άρχισαν οι ζέστες -ή μήπως και τον χειμώνα άβολη ήταν; Μπα, τα καλοκαίρια με πονάνε πιο πολύ.
Καταπίνω με δυσκολία, διπλή φορά, για να νιώσω ότι μπορώ να βγάλω δυο κουβέντες και ο ιδρώτας ρυάκι να ακολουθεί κάθε πιθανή διαδρομή στο σώμα.
Πώς ήταν η βδομάδα μου… Πώς νιώθω αυτές τις μέρες… Για να σκεφτώ.
Έφτιαξα μια λίστα –κλασικά. Τη χώρισα σε “έγιναν ήδη” και “έχω να κάνω”. Μάντεψε ποια κατηγορία έχει τα πιο πολλά τικαρισμένα.
Είναι καλοκαίρι. Τι μου αρέσει πιο πολύ;
Γιατί δεν ξέρω; Θα έπρεπε να ξέρω!
Τα παγωτά… Αλλά αυτά δε μετρούν. Δεν πρέπει να μου αρέσουν.
Η θάλασσα… Πώς θα μπω πάλι φέτος με συν 7 κιλά; Ούτε αυτή μου αρέσει, μάλλον.
Το καράβι… Ελπίζω να μην κουνάει πολύ γιατί με το παιδί πάλι στην τουαλέτα θα βγάλουμε το ταξίδι. Φέτος δεν την πατάω. Πέντε αλλαξιές θα έχω στο backpack.
Που θα είμαι μακριά από την πόλη… Είχα πει δε θα πάρω μαζί laptop, αλλά δε γίνεται. Το πρωί, πριν σηκωθούν, θα ρίχνω μια ματιά στα mail. Aυτά που πάντα ελπίζουν να με βρίσκουν καλά και όλως τυχαίως (δεν) με βρίσκουν.
Τι να μου αρέσει πιο πολύ, τελικά; Ο ιδρώτας φτιάχνει κι άλλες αυλακιές και συνεχίζει…
Να κλείσω τα μάτια, ναι καλύτερα έτσι. Να βρω μια αγαπημένη καλοκαιρινή μου ανάμνηση. Ένα τραγούδι. Μια γεύση.
Κάθομαι στο γρασίδι της κατασκήνωσης με τις κολλητές μου και ακούμε κασέτες στο walkman. Mόλις καταβροχθίσαμε δύο παγωτά η καθεμία και τώρα λέμε τρομακτικές ιστορίες. Πριν λίγα λεπτά πέρασε από μπροστά μας αυτός και έκανε ότι δεν μας είδε. Διαλέγουμε τι θα φορέσουμε το βράδυ στο πάρτυ. Γυρίζω μεριά στην κασέτα, fast forward να βρω το αγαπημένο μας κομμάτι. Όταν φιληθούμε άραγε, θα έχει γεύση φράουλα;
Χαμογελάω ασυναίσθητα. Ανοίγω τα μάτια και ακόμα μυρίζω πεύκο. Τα 50 λεπτά της ατομικής συνεδρίας μου τελείωσαν. Από Σεπτέμβρη πάλι.
Ξέρεις τι κατάλαβα; Δεν φταίνε τα καλοκαίρια. Φταίει που πια ξεχάσαμε να γυρνάμε μεριά στην κασέτα…
