Μία εβδομάδα μετά την παρακολούθηση του ντοκιμαντέρ Arte Povera από τον μουσικό παραγωγό Beats Pliz και ανήμερα της συναυλίας του Light, μερικές σκέψεις για τις διαφορές μεταξύ rap και trap…

rap

Η μουσική είναι τέχνη, είναι έκφραση και απίστευτα απαραίτητη για τη ζωή μας. Έχοντας σχέση εξάρτησης μαζί της, έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέται πόσο δύστυχη θα ήταν η καθημερινότητά μου χωρίς μουσική. Πόσο τρελό θα ήταν… Ζούμε σε έναν κόσμο που στο μεγαλύτερο μέρος του υπάρχει ελευθερία λόγου. Συνεπώς, είναι φυσιολογικό και δεδομένο οι καλλιτέχνες να εκφράζονται όπως θέλουν. Και αυτό είναι το σωστό. Κανείς δεν αναγκάζει κανέναν να ακούσει τη μουσική που παράγει, καθώς όλοι έχουμε το δικαίωμα της επιλογής.

Και καθώς υποστηρίζω την ελευθερία του λόγου στη μουσική, ποτέ δε θα υποστήριζα ότι ένας καλλιτέχνης, όπως για παράδειγμα αυτοί που αποκαλούμε trapers, πρέπει να τη σταματήσουν.

Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν την άλλαζαν;.Οι νέοι σήμερα βιώνουν τρομακτικές και βίαιες καταστάσεις, παλεύουν με το αβέβαιο μέλλον τους, έχουν δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις. Επηρεάζονται πολύ εύκολα και -δυστυχώς- πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι τα ναρκωτικά, η βία και το εύκολο χρήμα είναι η λύση σε όλα. Και προφανώς η μουσική που ακούν τους επηρεάζει πολύ. Οπότε, αν με τη μουσική που παράγεις υποστηρίζεις όλο αυτό το “lifestyle”, είναι δεδομένο ότι οδηγείς όσους σε ακούν σε αυτό το μονοπάτι.

Αυτού του είδους οι μουσικοί, θα ήταν υπέροχο να χρησιμοποιούσαν την -ας μην κρυβόμαστε- μεγάλη επιρροή τους για να δώσουν ένα διαφορετικό παράδειγμα, δίνοντας σημασία στις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις. Σε όλα τα άσχημα κοινωνικά ζητήματα που δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε ήρεμους το βράδυ. Ωστόσο, όλο αυτό μοιάζει ουτοπικό, καθώς το “εμείς” πάντα θα πέφτει θύμα του “εγώ” και του χρήματος.

Θυμάμαι, κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι, να λέω ξανά στη μαμά μου, γεμάτη ενθουσιασμό “Σήμερα θα πάμε σε live!” και αναρωτήθηκε με πικρία “Ποιοι είναι αυτοί που θα πάτε πάλι;” Ήταν αγχωμένη, γιατί στην τηλεόραση είχε ακούσει πως αυτή η μουσική μιλά άσχημα για τις γυναίκες και “διαφημίζει” τη βία και τα ναρκωτικά. Της έστειλα, λοιπόν, τα τραγούδια που θα ακούγαμε. Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: “Ναι, έχεις δίκιο! Διαφέρουν αυτά τα είδη και ευτυχώς έχετε επιλέξει να ακούτε rap!”

Οι διαφορές είναι μεγάλες και πρέπει να τονίζονται.

Γιατί, ακούγοντας ΛΕΞ, Βήτα Πεις, Dani Gambino, Εθισμό, Λόγο Τιμής ή.Μικρό Κλέφτη, ξέρω πως οι καλλιτέχνες αυτοί συμμερίζονται όλα αυτά που νιώθω, έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Στα τραγούδια δε θα σου πούνε πόσο cool είναι τα ναρκωτικά, αλλά πώς να φύγεις μακριά τους και πώς να βοηθήσεις όσους έχουν κυλήσει σε αυτά. Η βία καταδικάζεται, δεν επαινείται. Η αλληλεγγύη και οι ουσιαστικές ανθρώπινες λύσεις αναδεικνύονται ως μόνη λύση. Υποστηρίζουν ξεκάθαρα πως μόνο με το μαζί θα γίνουν όλα καλύτερα. Μιλούν για τη φιλία, για όσους έχουν χάσει, για τον έρωτα και όλη την αλήθεια που βλέπουν στις γειτονιές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τραγούδι The Club του Άσαρκου, αφιερωμένο στον Άλκη, που έφυγε από τη ζωή, λόγω της οπαδικής βίας.

Το ντοκιμαντέρ Arte Povera του παραγωγού Beats Pliz υμνεί αυτήν τη μουσική, ενώνοντάς τη με την κλασική. Πάντα με ανατρίχιαζαν οι άνθρωποι με όραμα! Το rap μπαίνει στα σινεμά και εύχομαι όλο αυτό να το βοηθήσει να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο. Δεν είναι κρίμα, όμως, που κανένας στην τηλεόραση δεν ασχολήθηκε με ένα τόσο σπουδαίο εγχείρημα, αλλά μόνο με τα beefs των trapers; Αλλά δεν πειράζει, γιατί οι rappers δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μπουν στις οθόνες, αλλά στις γειτονιές και στις πλατείες.

Κανένας μουσικός δεν ευθύνεται για όσα άσχημα μπορεί να συμβαίνουν σε μία χώρα. Αν ένα παιδί κυλήσει στα ναρκωτικά, προφανώς δε φταίει το ότι ακούει trap. Αν, όμως, θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τους νέους -και όχι μόνο- η μουσική μπορεί να γίνει ένας τρόπος για να το πετύχουμε. Με καλλιτέχνες που μιλούν στην ψυχή, που μας προβληματίζουν και μας ωθούν στο να διεκδικούμε όσα μας ανήκουν. Τα τραγούδια τους είναι παρηγοριά στα άσχημα και γιορτή στα όμορφα.

Άνθρωποι με οράματα, που θέλουν να τα μοιραστούν μαζί μας. Άνθρωποι που έχουν κάνει το κοινό τους οικογένεια και είναι μεγάλη τιμή και χαρά να είσαι μέσα σε αυτήν… rap