Ο στίχος από το ποίημα “Οι πόνοι της Παναγίας” του Κώστα Βάρναλη συγκεντρώνει μέσα του τον πανανθρώπινο και αιώνιο πόνο της μάνας.
“Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί…”. Το σπαρακτικό μοιρολόι του Κώστα Βάρναλη, “Οι πόνοι της Παναγίας” εκδόθηκε το 1927 και, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, αναβλύζει από κάθε του λέξη τον πανανθρώπινο και αιώνιο πόνο κάθε μάνας που χάνει το παιδί της.
Το Πάσχα καθένας από εμάς έρχεται πιο κοντά στην τρωτή φύση του, σε βαθιές έννοιες όπως ο θάνατος, η αιώνια ζωή η Ανάσταση… Ψάχνουμε να βρούμε μέσα μας τις δικές μας ερμηνείες, να αναζητήσουμε τα γιατί, απαντήσεις σε όλα αυτά που δεν κατανοοούμε, να “επανεφεύρουμε” την πίστη μας, ό,τι κι αν είναι αυτό που πιστεύουμε.
Το Θείο Δράμα είναι άμεσα ταυτισμένο με την απώλεια αλλά και την ελπίδα του ερχομού μιας ενδεχόμενης νέας ζωής,. μακριά από το γήινο μαρτύριο. Κι αν το μήνυμα που φέρει μέσα του το Πάσχα είναι τελικά φωτεινό, αφού ο Χριστός ως Θεάνθρωπος θυσιάσε τη ζωή του και σκόρπισε μέσα από την Ανάστασή του το μήνυμα της αιώνιας ζωής, η μάνα που τον. έφερε στον κόσμο θα είναι πάντα εκείνη που κλήθηκε να αντέξει τον χαμό του.
Η Παναγία θα είναι πάντα ένα τραγικό πρόσωπο, όπως κάθε θνητή μάνα που έχασε και χάνει το παιδί της ανά τους αιώνες.
“Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το Φως να το σηκώσουν”… Ναι, θεριά οι άνθρωποι προ και μετά Χριστόν. Συνεχίζουν να σταυρώνουν αθώες ψυχές και να πλέκουν ακάνθινα στεφάνια. Αμέτρητοι οι σταυροί που στέκουν.στη σειρά και αμέτρητες οι μάνες που θρηνούν.γιατί δεν κατάφεραν να κρύψουν το παιδί τους, να μην το φτάνουν οι κακοί.
Και οι κακοί είναι πολλοί, έχουν διαφορετικές όψεις, εθνικότητες, προθέσεις. Μα η μάνα, πάντα ίδια θαρρείς. Στην όψη, στα δάκρυα, στον βουβό πόνο. Μύριαμ, Φατίμα, Μαρία, Μάγδα, Iβάνα… Η μάνα κοιτάζει μόνο τον σταυρό. Και κάθε. Πάσχα που έρχεται, προσεύχεται να φτάσει κάποτε εκείνη η ώρα της Ανάστασης,.που μακριά από τους κακούς, τον σταυρό και τον πόνο, θα αντικρίσει και πάλι το παιδί της να βγαίνει μέσα από ένα τρένο, μια βάρκα, ένα βομβαρδισμένο σπίτι,.ένα υπόγειο καταφύγιο ή ένα δωμάτιο νοσοκομείου, απλώνοντάς της το χέρι.
Από το σκοτάδι ξανά στο φως.
Κάθε μάνα κι ένας άλλος σταυρός. Κάθε Πάσχα και ένα νέο πέρασμα στην αιώνια ζωή.
