Εργάζεται ως data scientist, αλλά η μουσική είναι η αληθινή έκφρασή του. Ο Στέλιος Τσουκιάς ισορροπεί ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, χρησιμοποιώντας τα μαθηματικά ως κοινό παρονομαστή των δύο κόσμων. Μετά από χρόνια στο Λονδίνο, επέστρεψε στην Αθήνα, φέρνοντας μαζί του εμπειρίες και νέες προοπτικές…
Σήμερα, ο Στέλιος Τσουκιάς μάς μιλάει για τη νοσταλγία που τον ώθησε να γράψει μουσική, τον τρόπο που η Αθήνα και το Λονδίνο διαμόρφωσαν τον ήχο του, το νέο single του “Μην Αργήσεις” και μας δίνει μια γεύση από τα επόμενα καλλιτεχνικά βήματά του.
Data Scientist και μουσικός – δύο κόσμοι που φαινομενικά μοιάζουν αντίθετοι. Πώς καταφέρνεις να ισορροπείς ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα;
Φαινομενικά μοιάζουν αντίθετοι και μάλλον είναι. Ωστόσο, το σημείο επαφής και των δύο είναι τα μαθηματικά, που αγαπώ πολύ. Η ενασχόλησή μου με τα data analytics απαιτεί επαγωγική σκέψη, κάτι που ισχύει και στη μουσική. Μία μουσική κλίμακα είναι μια μαθηματική ακολουθία, με τη διαφορά πως για να γράψεις ένα τραγούδι δεν φτάνει η ακαδημαϊκή γνώση. Χρειάζεται φαντασία, συναίσθημα και τριβή.
Αν μου “κλέβει” χρόνο ο data scientist από τη μουσική, θα σου πω πως ναι, με περιορίζει. Αλλά το να είσαι μόνο μουσικός δεν φτάνει, για να ζήσεις στις μέρες μας. Η πρωινή δουλειά μου με βοηθάει να χρηματοδοτώ τη μουσική μου χωρίς καμία καλλιτεχνική έκπτωση και παράλληλα με γειώνει. Έχω μάθει να ξεχωρίζω τις δύο ιδιότητές μου και να κάνω γρήγορα switch off, όταν πιάνω την κιθάρα στο σπίτι ή όταν μπαίνω στο στούντιο για πρόβα.
Credits: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Έζησες και εργάστηκες στο Λονδίνο, αλλά τελικά η Αθήνα σε κέρδισε ξανά. Τι κρατάς από την εμπειρία σου εκεί και τι σε έκανε να επιστρέψεις;
Στο Λονδίνο, ήρθα σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες, γνώρισα και εργάστηκα με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, γεγονός που με έβγαλε από τον δικό μου μικρόκοσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάθε πρωί που έφτανα στο γραφείο και πήγαινα στην κουζίνα να φτιάξω τον καφέ μου, δίπλα μου ερχόταν ένας συνάδελφος από το Νεπάλ και έφτιαχνε το τσάι του σε μία μαντεμένια τσαγιέρα. Χάζευα όλη την τελετουργία που ακολουθούσε και εκείνος, με τη σειρά του, ενθουσιαζόταν με το πώς “χτυπούσα” τον φραπέ μου. Καλλιέργησα έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και κυρίως έμαθα να σέβομαι τη διαφορετικότητα.
Μέσα από τα ταξίδια που έκανα σε διάφορες χώρες, απέκτησα μια πιο ανθρωποκεντρική στάση. Έκανα τη δική μου επανάσταση και αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική, αφήνοντας πίσω το “American dream” και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη φαινομενικά επιτυχημένη καριέρα μου ως data scientist. Η ανάγκη μου να ζω σε μια ηλιόλουστη χώρα και το γεγονός ότι γράφω ελληνικό στίχο με έκανε να επιστρέψω στην Αθήνα και να κάνω ένα restart, κουβαλώντας όλη την εμπειρία και τις παραστάσεις από την πενταετή παραμονή μου στην Αγγλία. Στέλιος Τσουκιάς
Credits: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Έχεις αναφέρει πως η νοσταλγία για την Αθήνα σε ώθησε να γράφεις τραγούδια. Πώς επηρέασε αυτή η αίσθηση τη μουσική σου;
Βίωσα για πρώτη φορά αυτό το συναίσθημα στο Λονδίνο, από τις πρώτες κιόλας μέρες που εγκαταστάθηκα στην πόλη. Το “Δι’ Ευχών” της Αλέξιου ηχούσε διαφορετικά μέσα μου. Ήταν όλα ξένα στην αρχή. Ο καιρός, η μυρωδιά της κάθε εποχής, το φαγητό, οι ρυθμοί της καθημερινότητας… Ήταν αναπόφευκτο να νοσταλγήσω το κέντρο της Αθήνας, στο οποίο μεγάλωσα, να αρχίσουν να μου λείπουν οι φίλοι μου, τα αγαπημένα μου στέκια και ο ήλιος. Ο μόνος τρόπος για να ανακουφίσω αυτό το συναίσθημα ήταν να αρχίσω να αποτυπώνω αυτά που ένιωθα και έβλεπα γύρω μου. Αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω τη δική μου μουσική. Έπαιξε μεγάλο ρόλο και ο βαθιά καπιταλιστικός και απρόσωπος χαρακτήρας της πόλης, ο οποίος με έκανε συχνά να ασφυκτιώ.
Πώς θα “έντυνες” μουσικά το Λονδίνο και την Αθήνα;
Η Αθήνα είναι μια πόλη εξωστρεφής και μου δίνει ενέργεια, οπότε σίγουρα θα την έντυνα με ρυθμό, ένταση και έκρηξη. Απ’ την άλλη, το Λονδίνο, έτσι όπως τουλάχιστον το έζησα εγώ, αν είχε soundtrack θα ήταν το Metamorphosis του Philip Glass.
Το νέο σου single, “Μην Αργήσεις”, έρχεται να δώσει νόημα σε εκείνον τον έρωτα που ελπίζουμε να μην αργήσει. Πώς βιώνεις εσύ αυτή την αναμονή;
Χωρίς τον έρωτα, η ζωή μου μοιάζει σαν ευθεία γραμμή, καταντάει μονότονη και διεκπεραιωτική. Από την άλλη, όσο περισσότερο τον προσμένω, τόσο νιώθω ότι του κρατάω την πόρτα κλειστή. Έτσι κι αλλιώς, πάντα έρχεται εκεί που δεν τον περιμένω.
Στο “Μην Αργήσεις”, δεν έγραψες ούτε τους στίχους ούτε τη μουσική, όπως συνηθίζεις να κάνεις. Πώς ήταν η εμπειρία του να αφήνεις αυτούς τους δημιουργικούς τομείς σε άλλους και ποιο ήταν το στοιχείο που σε έκανε να νιώσεις ότι το τραγούδι εκφράζει και τη δική σου μουσική ταυτότητα;
Ήθελα πολύ να συνεργαστώ με άλλους ανθρώπους και στο κομμάτι της δημιουργίας και να πειραματιστώ πάνω σε ένα διαφορετικό μουσικό ύφος. Ένιωθα πως θα μου ανοίξει νέους δρόμους και θα με βοηθήσει να παρουσιάσω πτυχές του εαυτού μου, που δεν είχα ακουμπήσει καλλιτεχνικά. Στην αρχή δεν ήταν εύκολο, γιατί θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο τραγουδοποιό, παρά ερμηνευτή. Ωστόσο, μέσα από την τριβή μου με τον Δημήτρη Νάσιο, που έγραψε τη μουσική, και τον Νάσο Αρώνη, που έγραψε τους στίχους, ευχαριστήθηκα τις ώρες στο στούντιο όσο ποτέ. Ήταν η αρχή μιας σταθερής συνεργασίας και με τους δύο, με τους οποίους ετοιμάζουμε ένα EP που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα.
Ο Quasamodo ανέφερε ότι με το “Μην Αργήσεις” καταρρίπτεται η άποψη πως τα ελληνικά δεν ακούγονται ωραία σε ξένα τραγούδια. Ποια είναι η δική σου άποψη σχετικά με αυτήν την πεποίθηση; Πιστεύεις ότι η ελληνική γλώσσα μπορεί να σταθεί εξίσου δυναμικά σε ένα πιο διεθνές μουσικό ύφος;
Γενικότερα, ο κόσμος στην Ελλάδα διαχωρίζει τη μουσική σε ξένη και ελληνική. Νιώθω, όμως, πως δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Με αυτό το επιχείρημα προσέγγισα τον Quasamodo, ο οποίος έχει κυρίως ξένα ακούσματα. Πίστεψα πως μαζί με τις δικές μου επιρροές από την ελληνική δισκογραφία θα δημιουργούσαμε κάτι ενδιαφέρον και φρέσκο. Η ελληνική γλώσσα μπορεί να σταθεί διεθνώς, αρκεί να βρεθεί η σωστή ισορροπία. Μας το έχει δείξει και ο Παύλος Σιδηρόπουλος στο παρελθόν.
Backstage φωτογραφίες από τα γυρίσματα του video clip “Μην Αργήσεις”
Υπάρχει κάτι που δεν έχεις εκφράσει ακόμα μέσα από τη μουσική σου, αλλά νιώθεις ότι κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να το κάνεις;
Δεν το γνωρίζω αυτό. Πάντα η δημιουργία έχει το στοιχείο της έκπληξης, οπότε είναι δύσκολο να απαντήσω για κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα. Θα ήθελα να γράψω και ρομαντικά τραγούδια, πιο παραμυθένια. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, όμως, δυσκολεύομαι να πάω προς αυτή την κατεύθυνση.
Με απασχολούν πολύ τα κοινωνικά θέματα και η αδικία που βιώνουν οι συνάνθρωποί μας και αυτό με επηρεάζει κάθε φορά που πιάνω την κιθάρα στα χέρια μου.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδιά σου;
Μόλις ολοκληρώσαμε το χειμερινό μας tour στον Σταυρό του Νότου και τώρα επικεντρώνομαι στις δύο δισκογραφικές δουλειές που ετοιμάζω. Η πρώτη θα είναι ένα EP με έξι τραγούδια, σε παραγωγή του Δημήτρη Νάσιου και σε μουσική δική μου. Θα έχει αρκετά στοιχεία από την αμερικάνικη rock σκηνή, αλλά και αναφορές στην ελληνική μουσική. Έχω μελοποιήσει τέσσερα τραγούδια στιχουργών που μου έκανε εντύπωση η γραφή τους και ήρθαμε πιο κοντά μέσα από τα σεμινάρια στίχου και τραγουδοποιίας του Μικρού Πολυτεχνείου. Στα τρία από αυτά τα τραγούδια έχει γράψει τους στίχους ο Νάσος Αρώνης. Ελπίζω το EP να είναι έτοιμο αρχές Απριλίου και να κυκλοφορήσει σύντομα. Στέλιος Τσουκιάς
https://www.instagram.com/p/DG_F4zhoDgY/?hl=el&img_index=3
Υπάρχει, όμως, και μια δεύτερη δισκογραφική δουλειά, διαφορετικού ύφους και ήχου. Ένα album με οχτώ τραγούδια, σε στίχους που έγραψα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, και μουσική της Λαμπρινής Γρηγοριάδου. Ο ήχος διαφέρει αρκετά από τα τραγούδια που έχω κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, με αρκετές αναφορές στην blues και στην indie rock μουσική και με δόσεις ψυχεδέλειας.
IG: @steliostsoukias
Κεντρική φωτογραφία: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
