Με τον Alessandro Michele να διοχετεύει όλη την εκκεντρικότητά του για να αναδείξει την απελευθερωτική θηλυκότητα του Garavani.
Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ήταν πώς ο πρώην creative director της Gucci.θα επανερμήνευε την κληρονομιά του ιταλικού οίκου, η οποία στηρίζει τα θεμέλιά του, έτσι όπως τα έχτισαν ο Valentino.Garavani και ο Giancarlo Giammetti από το 1960.
Όσο πλησίαζε ο καιρός που οι δημιουργίες του Alessandro Michele θα έκαναν το ντεμπούτο τους στην Paris Fashion Week,.πολλοί ήταν εκείνοι που προσπαθούσαν να φανταστούν πώς θα μπορούσε να μοιάζει αυτή η συλλογή, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στην αναβίωση.του μαξιμαλισμού από τον πιο σύγχρονο δημιουργό του. Εξίσου πολλοί ήταν και εκείνοι που φοβούνταν ότι η πρώτη συλλογή θα έμοιαζε με Gucci 2.0 ή που πίστευαν ότι η αισθητική του.Michele θα επισκίαζε την κληρονομιά του Valentino. Πράγματι, πολλοί fashion enthusiasts έχουν αναφερθεί στο γεγονός ότι κανένας οίκος δεν θα είναι κατάλληλος για τον Michele,.πολύ απλά γιατί η δημιουργικότητά του θα μπορούσε να εκφραστεί χωρίς συμβιβασμούς μέσα από ένα δικό του brand.
Όντως, η αισθητική του Michele είναι πολύ ιδιαίτερη για να μη ξεχωρίσει.
Αλλά αυτός δεν είναι και ο ρόλος ενός νέου creative director; Κανείς δεν περίμενε από τον.Pierpaolo Piccioli να σχεδιάζει στο ίδιο μήκος κύματος με τον.Valentino Garavani και ούτε το έκανε. Γιατί, τότε, να το κάνει και ο Michele; Στο ντεμπούτο του για τον Valentino, ο Alessandro Michele ήταν τόσο εκκεντρικός και boem.όσο τον είχαμε συνηθίσει κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Gucci. Ωστόσο, οι δημιουργίες του εξέφραζαν μια απελευθερωμένη θηλυκότητα και προσοχή στη λεπτομέρεια που μόνο ο Valentino θα μπορούσε να έχει παρουσιάσει.
Είμαστε εύθραυστα πλάσματα, συνεχώς εκτεθειμένα στην αίσθηση των ορίων.
Προτού ο Michele παρουσιάσει την πρώτη του συλλογή για τον Valentino στην Paris Fashion Week,.άφησε μία μακροσκελή επιστολή, στην οποία εξηγούσε τις σκέψεις του σχετικά με την ομορφιά. Και όχι στην “παγκοσμιοποιημένη,.δογματική και κανονιστική αντίληψη” που έχουμε διαμορφώσει για αυτήν σήμερα, αλλά στη “μοναδική ικανότητα να αισθάνεσαι βαθιά και να επικοινωνείς με κάτι που ξεσκεπάζει και αποκαλύπτει ένα σύμπαν γεμάτο νόημα”.
Η ομορφιά μπορεί να αποτελέσει φάρμακο για την αγωνία που απορρέει από την εφήμερη και απροσδιόριστη φύση του πεπρωμένου μας. Μια άγκυρα για να περιηγηθούμε μέσα σε εκείνο το Pavillon des Folies που ονομάζουμε ζωή. Κάθε άλλο παρά φευγαλέα και ασυνεπής, η ομορφιά είναι στην πραγματικότητα ένας παραγωγός παρηγοριάς που μπορεί να μας περιθάλψει σε μια αγκαλιά που διατηρεί τη ζεστασιά των σωμάτων. Ο σκοπός της είναι θεραπευτικός: η ομορφιά νανουρίζει την εύθραυστη φύση μας και ανακουφίζει την αστάθεια της πραγματικότητας.
