Η τραγική απώλεια 57 ψυχών στα Τέμπη είναι ένα βάρος που σηκώνουμε όλοι μαζί. Το τι φταίει επίσης είναι κάτι που γνωρίζουμε όλοι, ασχέτως αν οι ιθύνοντες δεν παραδέχονται και δεν αντιμετωπίζουν την αλήθεια. Ζούμε άλλωστε στην Ελλάδα, τη χώρα του γλεντιού, της καλοπέρασης, του καφέ και του καλοκαιριού. Και μας αρέσει, ας είμαστε ειλικρινείς.
Όλοι το συζητάμε σε παρέες, στη δουλειά, στα τραπέζια τα κυριακάτικα, όμως μένει εκεί… Καθημερινότητα, δουλειές, οικογένεια. Ένας κύκλος, που επαναλαμβάνεται επί σειρά ετών. Όλοι ζούμε, προσπαθώντας να κάνουμε κάτι – ουσιαστικό ή όχι. Να βιοποριστούμε, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να παντρευτούμε, να χωρίσουμε, να βγάλουμε λεφτά, να πάμε διακοπές, να αγοράσουμε ρούχα, να βγούμε βόλτες, να παλέψουμε για την υγεία μας. Και ξεχνάμε πως ζούμε από τύχη. οξυγόνο
Κάτι νέο θα γίνει, θα ξεχαστεί το άλλο που είχε γίνει και φτου, ξανά από την αρχή. Αλήθειες αποκαλύπτονται, αλήθειες συγκαλύπτονται, γίνονται πορείες, εξεγέρσεις… Και ξανά μανά, ο τροχός συνεχίζει να γυρίζει. Κάποιοι θησαυρίζουν, κάποιοι φτωχαίνουν, κάποιοι περνούν καλά, άλλοι όχι… Άλλοι είναι καλοί, άλλοι κακοί, άλλοι πονηροί και φιλοχρήματοι, άλλοι ψυχοπονιάρηδες ή αληθινοί. Και πάει λέγοντας… Περνάμε καλά, μέχρι να μην περνάμε πια καλά και τότε μας ενδιαφέρει να βρούμε τρόπο να κάνουμε κάτι. οξυγόνο
Πήγαμε στις πορείες, όμως, στο τέλος της ημέρας, γυρίσαμε στο σπίτι μας, αγκαλιάσαμε τους ανθρώπους μας και μπήκαμε πάλι στη ρουτίνα μας, στα δεδομένα μας. Τι γίνεται, όμως, με εκείνους που έχασαν κάθε δεδομένο;
Στα Τέμπη δε χάθηκαν μόνο 57 αθώες ψυχές. Μαζί τους “χάθηκε” κάθε μάνα, κάθε πατέρας, κάθε σύντροφος ή αδερφός. Και όλες αυτές οι ψυχές περιμένουν να δικαιωθούν! Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που να μην ανατριχιάζει.στο άκουσμα των ηχητικών ντοκουμέντων. Δεν μπορεί να μην ασφυκτιούμε όλοι! Δεν μπορεί να έχει κάποιος από μας οξυγόνο.
