Μήπως το “φάντασμα” της δικής μας παιδικής ηλικίας αποφάσισε να μας ακολουθήσει στην πρώτη μέρα του παιδιού μας στο σχολείο;
Κάποτε, μου είχαν πει ένα κόλπο, ένα μικρό τέχνασμα για να μπορώ να δω κάπως πιο ανάλαφρα και λιγότερο δραματικά. τις αναποδιές και τις δυσκολίες που φέρνει η ζωή.
Το τέχνασμα στηρίζεται στη χριστουγεννιάτικη ιστορία του Σκρουτζ, της κλασικής φιγούρας του γεροπαράξενου. τσιγγούνη που ένα βράδυ είδε τη ζωή του όλη να περνάει μπροστά από τα μάτια του σαν όραμα, όταν “καλά” και “κακά” φαντάσματα-πνεύματα του παρελθόντος και του μέλλοντός του, βάλθηκαν να του βάλουν μυαλό, προκειμένου να πάρει. τη ζωή του αλλιώς.
Πάντα από τότε προσπαθώ να αντιμετωπίζω κάθε σημαντική στιγμή του παρελθόντος αλλά και του παρόντος μου σαν ένα.φιλικό “φάντασμα”, που έρχεται να μου θυμίσει όσα πιθανόν έχω ξεχάσει, να τα εκτιμήσω, να τα διορθώσω, να κάνω μαζί τους εκεχειρία ή τελικά να προσπαθήσω να αλλάξω την επίδρασή τους στο σήμερα.
Σε δύο μέρες ξεκινούν τα σχολεία και -ας μη γελιόμαστε- αν υπηρχε μετρητής άγχους “παιδιά VS γονείς” υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να κερδίζαμε πανηγυρικά τον “αγώνα”.
Αυτές τις μέρες έχω διαβάσει τη μία μελέτη μετά την άλλη, έρευνες για τα συναισθήματα της πρώτης μέρας στο δημοτικό,. τι να κάνεις, τι να μην κάνεις, τι νόμιζες σωστό αλλά, μάντεψε! Δεν είναι. Η υπερπληροφόρηση στο μεγαλείο της… Και ενώ θα έπρεπε μετά από εκατοντάδες tips & tricks να νιώσω καλύτερα και με λιγότερο άγχος, αυτό δε λέει να συμβεί. -τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις έρευνες και τις ψυχολογικές προσεγγίσεις, αποφάσισα να επιστρέψω για μία ακόμη φορά. στο αγαπημένο μου πια τέχνασμα. Το “φάντασμα” της πρώτης μέρας στο σχολείο εμφανίστηκε εντός ολίγων λεπτών για. να πάρω ξανά τη ζωή μου αλλιώς, για την ακρίβεια τη συγκεκριμένη ημέρα αλλιώς.
Το “φάντασμα” άπλωσε, λοιπόν, και πάλι το χέρι και μου έδειξε την ανάμνηση που έπρεπε να ανασύρω. αυτή τη φορά, εκείνη της δικής μου πρώτης μέρας στο σχολείο. Και θα μου πεις, αποκλείεται να θυμάσαι το οτιδήποτε. Ποια ανάμνηση μπορεί να ανασυρθεί μετά από 32 ολόκληρα χρόνια;
Κι όμως, το ευγενικό αυτό φάντασμα φροντίζει να θυμάσαι, όχι με το μυαλό, αλλά κυρίως με την καρδιά.
Σίγουρα δεν θυμάμαι πώς έμοιαζαν ακριβώς οι συμμαθητές μου, τι μας είπε ο διευθυντής στον Αγιασμό, πώς είχε τα. μαλλιά της η πρώτη μου δασκάλα… Θυμάμαι, όμως, άλλα ή μάλλον τα νιώθω. Τη ζεστασιά στο μάγουλο από το φιλί της μαμάς, την υγρασία από το δάκρυ που έφτασε αλμυρό στα χείλη, το μαλακό χέρι της συμμαθήτριάς μου που με έπιασε. σφιχτά, ενώ δεν με ήξερε, και με ρώτησε αν θέλω να γίνουμε φίλες -και ήθελα όσο τίποτα.
Μυρίζω τα καινούργια μου βιβλία που δεν έχω ιδέα τι κρύβουν μέσα τους, χαζεύω τα καλοξυμμένα μου μολύβια, την. τακτοποιημένη μου κασετίνα. Κυρίως ακούω την καρδιά μου να χτυπάει. Δυνατά. Και πιο δυνατά. Αυτή είναι η τάξη μου. Αυτοί είναι οι φίλοι μου. Αυτό είναι το θρανίο μου και αυτή είμαι εγώ, που μου είπαν ότι πια μεγάλωσα και ότι θα. αγαπήσω το σχολείο μου, τη δασκάλα και τους συμμαθητές μου.
Και οι μέρες πέρασαν, και όντως όλα ένιωθα να τ’ αγαπώ. Πιο πολύ, όμως, μου άρεσε που η. καρδιά μου έπαψε να χτυπά έτσι δυνατά και ενοχλητικά. Τώρα πια χτυπούσε κανονικά. Κι έπειτα γέμισα τα τετράδιά μου, μπόρεσα και διάβασα αυτά που έγραφαν τα μοσχομυριστά βιβλία μου,. γέλασα, έπαιξα, χτύπησα μα σηκώθηκα, μεγάλωσα. Αυτό δεν άλλαξε. Ακόμα μεγαλώνω. Και είμαι σήμερα εδώ.
Το “φάντασμα” της πρώτης μέρας στο σχολείο είχε φύγει όταν άνοιξα τα μάτια. Τι άλλαξε;
Ελπίζω να το ξέρω, ή καλύτερα να το νιώθω, σε δύο μέρες από τώρα. Και εγώ και το παιδί μου.
