Δεν θα φύγω φέτος τον Αύγουστο. Όχι, δεν θα πάω σε νησί, δεν έκλεισα Airbnb με θέα το Αιγαίο, ούτε θα στηθώ στην ουρά στο λιμάνι. Θα μείνω εδώ. Στην πόλη. Και δεν το μετανιώνω στιγμή.
Ήταν οι πρώτες μέρες του Αυγούστου, όταν άρχισε να αδειάζει το λεωφορείο το πρωί. Εκεί που παλεύαμε για μια ανάσα, τώρα μπορούσα να διαλέξω θέση. Ησυχία. Ούτε κορναρίσματα, ούτε φωνές. Σαν να χαμήλωσε κάποιος την ένταση στην πόλη και έβαλε ένα πιο απαλό soundtrack — κάτι σαν χαλαρή jazz, με λίγο τζιτζίκι από το απέναντι πάρκο.
Η πρώτη μου στάση ήταν ο φούρνος της γειτονιάς. Η γιαγιά που ψώνιζε πριν από μένα με κοίταξε και χαμογέλασε. «Όλοι έφυγαν, ε;» μου λέει. Ναι, αλλά εμείς μένουμε. Και πιάνουμε κουβέντα. Σαν να υπήρχε ξανά χρόνος να μιλήσεις, να κοιτάξεις γύρω σου, να πεις καλημέρα χωρίς βιασύνη.
Μ
Το μεσημέρι πήγα μια βόλτα στο μουσείο που πάντα έλεγα ότι θα επισκεφθώ «όταν βρω χρόνο». Το βρήκα άδειο. Οι αίθουσες δικές μου, ο κλιματισμός σωτήριος. Ένιωσα τουρίστας στην ίδια μου την πόλη – όπως με προέτρεπαν όλοι να κάνω. Έμαθα πράγματα που ήταν εκεί πάντα, αλλά δεν τα είχα προσέξει ποτέ.
Το βράδυ η ταράτσα έγινε θέατρο. Ένα φιλμ από προβολέα, φίλοι με μπύρες και ποπ κορν, και μια ταινία του γαλλικού κινηματογράφου που μας έκανε να γελάμε με την καρδιά μας. Πιο μετά, κατηφορίσαμε στο κέντρο. Τα μπαρ είχαν ανοιχτές πόρτες, λίγο κόσμο, τέλεια μουσική. Δεν χρειάστηκε κράτηση, ούτε αναμονή. Βρήκαμε τραπέζι στο αγαπημένο μαγαζί που όλο ήταν φουλ.
Πολύ όμορφη η πόλη έτσι, αλλά κουρασμένη. Χρειαζόταν τις διακοπές της και αυτή.
Και το καλύτερο; Στην άδεια πόλη, άκουγα περισσότερο τον εαυτό μου. Είχα χρόνο να σκεφτώ, να ξεκουραστώ χωρίς να τρέχω για να «ξεκουραστώ». Βρήκα νέες γωνιές, γεύτηκα παγωτό από μαγαζί που ποτέ δεν είχα προσέξει, μίλησα με γείτονες που δεν είχα καν χαιρετήσει.
Ναι, αυτό το καλοκαίρι έμεινα στην πόλη. Όχι γιατί έκανα κάτι σπουδαίο, αλλά γιατί επιτέλους… δεν έκανα τίποτα με βιασύνη.
Ο Αύγουστος στην πόλη δεν είναι τιμωρία. Είναι ευκαιρία. Να γνωρίσεις το μέρος που ζεις αλλιώς. Και γιατί όχι; Να περάσεις υπέροχα!
Τα “διαμάντια” του Αυγούστου
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Αύγουστος είχε και εκπλήξεις. Ένα βράδυ, περπατώντας στην πόλη, άκουσα μουσική από την πλατεία. Μια μικρή συναυλία, δωρεάν, με νέα παιδιά που έπαιζαν τα δικά τους και γλεντούσαν με την ψυχή τους.
Κόσμος καθισμένος στα σκαλιά, παγωμένες μπύρες από το περίπτερο, και ρυθμός που σε έκανε να λικνίζεσαι χωρίς να το καταλάβεις. Η νύχτα είχε υγρασία, αλλά και μαγεία. 
Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που λες: «Ναι, είμαι στο σωστό μέρος, την κατάλληλη ώρα».
Κάποια άλλη μέρα πήγα στο ανοιχτό θερινό θέατρο. Οι ηθοποιοί πάθαιναν και πάθαιναν ξανά, κάτω από τα αστέρια, και εγώ καθόμουν με το ανεμιστηράκι μου και παρατηρούσα τη σιωπή του κοινού. Στην πόλη που ποτέ δεν βρίσκει ησυχία, εκείνο το βράδυ κρατήσαμε όλοι την αναπνοή μας ταυτόχρονα.
Είναι περίεργο πώς, όταν η πόλη αδειάζει από κόσμο, γεμίζει από ζωή. Ίσως γιατί τότε έχεις το χρόνο και τον χώρο να παρατηρήσεις τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Να μην κινείσαι απλώς στην πόλη, αλλά να τη νιώθεις.
Αυγούστου
Διαβάστε ακόμη: Οδηγός επιβίωσης από τον καύσωνα – 24 ώρες το 24ωρο
