Αν με ρωτήσεις από ποιον έχω ακούσει τις πιο όμορφες ιστορίες, θα σου πω από τη γιαγιά μου. Ιστορίες που μυρίζουν πράσινο σαπούνι.
Αν ανήκεις στους τυχερούς που ακόμα μπορούν να “κρυφτούν” στην αγκαλιά της γιαγιάς και του παππού, τότε σίγουρα μπορεις να καταλάβεις τι σημαίνει αληθινή στοργή. Η δική μου παιδική ηλικία μύριζε “πράσινο σαπούνι” και είχε μπόλικες αγκαλιές. Και ιστορίες.
Δεν θυμάμαι ποτέ να βρήκα στο μπάνιο της γιαγιάς σαμπουάν και αφρόλουτρο, παρά μόνο θήκες που έκρυβαν μέσα τους σαπούνι. Το πράσινο ήταν το αγαπημένο της, και κάθε φορά που παραπονιόμουν για τα μαλλιά μου που δεν “στέκονταν” και δεν έλαμπαν… ήξερα την απάντησή της.
Μπορώ να θυμηθώ τόσα πολλά από εκείνη, που δεν θα έφταναν σελίδες ολόκληρες για να σου τα πω. Μνήμες από τα καλύτερα φαγητά του κόσμου όλου -κι ας ηταν τα πιο απλά- τη φοντανιέρα με τα σοκολατάκια στο καλό σαλόνι που άνοιγε μόνο τις γιορτές, κι ας τρυπώναμε κρυφά όταν δεν μας έβλεπε… Το “μυστικό” συρτάρι με τα ραφτικά και τα παλιά γράμματα, τις δερμάτινες βαλίτσες γεμάτες κεντήματα και κολλαριστά σεντόνια. Τα κουτιά με τους λογαριασμούς στο βάθος της ντουλάπας. Τους λουκουμάδες με ζάχαρη και μέλι στο πιάτο με τα ξεθωριασμένα λουλούδια,το στρόγγυλο ταψί με τη σπανακόπιτα και τους χυμούς ΑΜΙΤΑ στο πλάι του ψυγείου.
Το ντιβάνι που άνοιγε και γινόταν μαγικά κρεβάτι. Το μικροσκοπικό χριστουγεννιάτικο δέντρο πάνω στην τηλεόραση και το τετράγωνο τραπεζάκι στο κέντρο του σαλονιού, που από κάτω ήταν γεμάτο μουτζούρες με μολύβι από τις παιδικές καλλιτεχνικές ανησυχίες μας…
Μπορώ να θυμηθώ εκατοντάδες πράγματα, που κρατώ καλά φυλαγμένα στο μυαλό και στην καρδιά μου,.μα οι ιστορίες της είναι κάτι που νιώθω μέσα μου σαν ένα δώρο, ένα φυλαχτό που δεν μπορεί κανείς να ακουμπήσει.
Οι ιστορίες της γιαγιάς μου δεν ξεκινούσαν με “μια φορά κι έναν καιρό”, ούτε είχαν αφηγηματικές τεχνικές και στολίδια. Οι ιστορίες της γιαγιάς μου είχαν μέσα πόλεμο, φτώχεια, αγώνα αλλά και κοριτσίστικα σκιρτίματα. Είχαν ρούχα ραμμένα στη SINGER, γιορτές σε περιβόλια, γέννες σε χωράφια, πόνο, μόχθο, ξεκινήματα, παύσεις,.μαύρα ρούχα, κλάμα, γέλιο, νοσταλγία.
Μέσα από τις ιστορίες της έζησα πολλές ζωές και δεν ένιωσα να τις βαριέμαι στιγμή,.ακόμη κι αν τις άκουγα ξανά και ξανά. Ήταν ο τόνος της φωνής της, το χαμόγελό της και, κυρίως, αυτή η μυρωδιά από πράσινο σαπούνι, που τα έκανε όλα πιο όμορφα, πιο… γιαγιαδίστικα όμορφα.
Αν, λοιπόν, έχεις ακόμα την ευκαιρία να ανοίξεις το βάζο με τα σοκολατάκια,.να φας πατάτες τηγανιτές κατευθείαν από. το τηγάνι, να “βουλιάξεις” μέσα σε μια αγκαλιά από ζάχαρη και να ακούσεις ιστορίες μιας εποχής που δεν γνώρισες. αλλά αγάπησες, σε ζηλεύω.
Σε ζηλεύω που ακόμα μπορείς και φωνάζεις στο θυροτηλέφωνο “Άνοιξε γιαγιά!”
Υ.Γ: Έχει λίγα χρόνια που δοκίμασα να λουστώ με πράσινο σαπούνι. Είχε δίκιο, αλλά δεν το έμαθε ποτέ.
*** Αύριο, η 1η Οκτώβρη είναι αφιερωμένη στην Τρίτη Ηλικία. Αν έχεις μέρες να πάρεις τηλέφωνο τον παππού και τη γιαγιά, η αυριανή είναι σίγουρα μια καλή μέρα.
