Λένε πως οι άνθρωποι είμαστε το σύνολο των εμπειριών μας. Όπως ένας γλύπτης σκαλίζει το μάρμαρο για να σμιλεύσει το άγαλμά του, έτσι και οι εμπειρίες μας σκαλίζουν διαδρόμους στα μονοπάτια του μυαλού για να πλάσουν εσένα, εμένα, τον καθένα μας. Υπάρχουν, όμως, φορές που χάνεται η πρόσβαση στον χάρτη, τα μονοπάτια μπερδεύονται, θολώνουν και οι διαδρομές ξεχνιούνται… Θυμάσαι

Όντως ξεχνιούνται, όμως, ή απλά χάνουμε τον προσανατολισμό μας;

Πριν κάποια χρόνια, είδα τυχαία μια σειρά από βίντεο μιας κοπέλας που ζει στις ΗΠΑ. Ο παππούς της, 94 χρονών, έπασχε από Αλτσχάιμερ. Όπως ανέφερε στα βίντεό της, όποτε τον επισκεπτόταν, τον έβρισκε είτε αποπροσανατολισμένο, είτε σε κατάσταση λήθαργου και είχε χρόνια να μιλήσει.

Θυμάσαι

Όταν η κοπέλα έγινε μητέρα, πήρε το αξιολάτρευτο μωράκι της και το πήγε να γνωρίσει τον προπαππού του. Παρότι έχουν περάσει χρόνια από τότε που πρωτοείδα τα βίντεο, δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που ο παππούς γνώρισε τη δισέγγονή του. Με ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο κι ένα χάδι, η μικρή μοιάζει να του δίνει νέα ζωή, να θέτει ξανά σε λειτουργία τα “γρανάζια” του μυαλού του! Ο παππούς τής μιλά, της γελά, φτάνει στο σημείο ακόμα και να της τραγουδήσει! Λες και το δικό της γενετικό υλικό “μίλησε” στο δικό του. Σαν κρίκοι μιας αδιάρρηκτης αλυσίδας… Ο κύκλος της ζωής!

Δεν ξέρω αν υπάρχει επιστημονική εξήγηση για αυτή την “αφύπνιση”. Γνωρίζω πως άνθρωποι που νοσούν με Αλτσχάιμερ θυμούνται στιγμιαία τα αγαπημένα τους πρόσωπα και μετά βυθίζονται ξανά στη λήθη… Μπορώ, όμως, να καταλάβω πόσο σημαντικές και πολύτιμες είναι αυτές οι φευγαλέες στιγμές για τους ανθρώπους τους – θέλω να πιστεύω και για τους ίδιους.

Θυμάσαι

Είναι σκληρές οι νευροεκφυλιστικές νόσοι… Κλέβουν – άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα, αλλά δυστυχώς πάντα βασανιστικά – “κομμάτια” των ανθρώπων που αγαπάμε, μέχρι να μας τους κλέψουν οριστικά. Κι είναι τα “κομμάτια” αυτά που τους κάνουν ακριβώς αυτό που είναι κι αγαπάμε. Είναι απάνθρωπα σκληρές…

Δεν ξέρω αν θα βρεθεί θεραπεία για αυτές τις νόσους. Επιλέγω, όμως, να ελπίζω πως θα έρθει αυτή η στιγμή. Κι επιλέγω να πιστεύω στη μνήμη και την αγάπη. Όσο έχω πρόσβαση στα μονοπάτια του δικού μου μυαλού κι η καρδιά μου είναι ανοιχτή στο συναίσθημα, θα θυμάμαι και θα επανέρχομαι… Στις στιγμές μας, την αγάπη, τα χάδια, τη φροντίδα, τα γέλια και τα κλάματα, τις μέχρι το ξημέρωμα συζητήσεις… Όλα όσα έκαναν τον δικό μου άνθρωπο, δικό μου.

Θυμάσαι

Αν με διαβάζεις κι έχεις κάποιον αγαπημένο σου που νοσεί, θέλω να σου πω πως αυτές οι στιγμές θα είναι παντοτινά δικές σου. Δεν θα τις χάσεις ποτέ.