Πηνελόπη Σεργουνιώτη: "Η τέχνη είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω"

Η Πηνελόπη Σεργουνιώτη ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν αντιμετωπίζουν την τέχνη ως επιλογή, αλλά ως τρόπο ύπαρξης, διαμορφώνοντας από πολύ νωρίς έναν εσωτερικό κόσμο όπου η έκφραση ήταν αναγκαία. Σήμερα, ακροβατώντας δημιουργικά ανάμεσα στη μουσική και την υποκριτική, συνεχίζει να χαράσσει τη δική της διαδρομή, μακριά από νόρμες.

Με αφορμή το νέο της τραγούδι «Αγέλη» και τη συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η Πηνελόπη μιλά για τις ρίζες της στην τέχνη, τις προσωπικές της αποσκευές, αλλά και τις επιλογές που καθορίζουν τη ζωή μας.

Από μικρή ηλικία είχες το «καλλιτεχνικό μικρόβιο», με το πιάνο και τη χορωδία να παίζουν σημαντικό ρόλο στα πρώτα σου χρόνια. Πώς γεννήθηκε η αγάπη σου για αυτόν τον κόσμο;

Είχα την τύχη οι πρώτες προσλαμβάνουσες όσον αφορά στην τέχνη να είναι το πιάνο και η χορωδία. Δεν ξέρω αν υπήρχε συγκεκριμένη στιγμή που γεννήθηκε η αγάπη και δεν ξέρω αν γεννήθηκε και ποτέ για να είμαι ειλικρινής. Σίγουρα όμως υπήρχε η ανάγκη να υπάρξω μέσα από τη τέχνη, καθώς σε οποιαδήποτε άλλο περιβάλλον δεν ανέπνεα. Ασφυκτιούσα. Είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω. Φυσικά, αυτό δεν είναι ούτε δυνατό, ούτε εύκολο στην πορεία της ζωής. Η κάθε επιλογή έχει το τίμημα της, αλλά έχω επιλέξει να το πληρώσω .

Η «Αγέλη» είναι ένα τραγούδι ψυχής που εξιστορεί τις πληγές μιας γυναίκας που παλεύει ανάμεσα στην ευαισθησία και τη δύναμή της. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για μια γυναίκα να τα αφήσει όλα πίσω της και να κάνει μία καινούργια αρχή;

Δεν ξέρω, γιατί δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Και με τη λέξη “όλα”, τι εννοούμε; Το πρακτικό κομμάτι; Αλλάζεις δουλειά, χώρα, σπίτι, ανθρώπους και σχέσεις; Αυτό μπορεί να συμβεί. Το “όλα” εμπεριέχει και τον εαυτό μας και τα κομμάτια του, με τις πληροφορίες και τις εγγραφές στο λογισμικό σου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά αν επιλέγεις να εξελίσσεσαι και να ξαναγράφεις την ιστορία σου όσες φορές θες, οφείλεις να τα αφήσεις να μην σε καθορίσουν και να είσαι ανοιχτός και παρών κάθε φορά. Ναι, οι αποσκευές μου υπάρχουν, κατέχουν χώρο στον επεξεργαστή μου και δρουν περιοριστικά. Όσο το αναγνωρίζεις αυτό, ταυτόχρονα εξελίσσεσαι ως άνθρωπος και διευρύνεις τις επιλογές σου.

Έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να κάνεις μια ριζική αλλαγή στη ζωή σου; Μια απόφαση που, αν δεν την έπαιρνες, ίσως να σε είχε οδηγήσει σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από αυτόν που διανύεις σήμερα;

Ναι μου έχει συμβεί… Λόγου χάρη, αν είχα επιλέξει να παραμείνω στην Αμερική κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που βρέθηκα στο acting Studio της Ivannas Chubbuck, ποιος ξέρει τι πορεία θα είχα…

Η Πηνελόπη ως άτομο ακολουθεί την «Αγέλη» ή χαράσσει τη δική της πορεία;

Τραγουδάω έναν στίχο που με αντιπροσωπεύει πλήρως. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ακολούθησα τις νόρμες, οπότε μοιραία αυτό με οδήγησε στο να χαράξω τη δική μου πορεία. “Μικρή η ζωή αλλά είναι δική σου”, όπως λέει και μια ψυχή.

Παράλληλα, συμμετέχεις στη θεατρική παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει». Πες μας λίγα λόγια για αυτό…

Βρίσκομαι σε μια υπέροχη συγκυρία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στη θεατρική διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του Θάνου Αλεξανδρή με τον οποίο έχουμε τη χαρά να συμπορευτούμε και σκηνικά! Η μουσική είναι του Σταμάτη Κραουνάκη και οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου. Κατά ομολογία του ίδιου του συγγραφέα, η παράστασή μας είναι ό,τι πιο κοντινό στο κείμενο και την ατμόσφαιρα του βιβλίου και η προσδοκία μας είναι να παρουσιάσουμε αυτό το “κοινωνικό φαινόμενο” της νυχτερινής ζωής της Ελλάδας τη δεκαετία του 1980, όπου ακόμα ζούμε στον απόηχό του.

Εσύ θεωρείς ότι ο κόσμος της νύχτας λειτουργεί σαν ένα είδος “σχολείου”;

Η νύχτα των 80’s σε σχέση με τα τωρινά δεδομένα απέχει παρασάγγας, αλλά σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι η νύχτα έχει μια γοητεία και μια επικινδυνότητα που την καθιστά σχεδόν ερωτεύσιμη. Επιπλέον, πάνω στον καμβά της, τα χρώματα και οι εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι πολλά και ποικίλα. Πιστεύω πως θα μπορούσαμε να το πούμε ένα είδους σχολείου με τους κανόνες και το αλφαβητάρι της.

Ακροβατώντας ανάμεσα στην υποκριτική και τη μουσική, ποιες πτυχές του εαυτού σου εκφράζονται καλύτερα μέσα από την κάθε τέχνη;

Στη δική μου περίπτωση, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Η μουσική είναι άμεση με τη μελωδία και τον ρυθμό της. Σε εμένα λειτουργεί και πάντα λειτουργούσε λυτρωτικά. Επίσης, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλον τρόπο να υπάρχω. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνήσω είναι να βάλω μουσική. Το θέατρο απαιτεί επεξεργασία, εγκεφαλικότητα και ανάλυση. Η βουτιά στην ανθρώπινη ύπαρξη συμβαίνει μέσω της αποκωδικοποίησης ενός ρόλου, οπότε η πνευματική μου δίψα για παρατήρηση, επεξεργασία και ανάλυση καλύπτεται μέσα από το θέατρο.