Αν με ρωτούσες σήμερα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, θα σου απαντούσα “Μίλτος Τεντόγλου”. Τώρα που το σκέφτομαι… Όχι δεν είναι αργά.
Όταν ήμασταν μικροί ένα από τα αγαπημένα μας ερωτήματα ήταν το “Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” αφού βρίσκαμε την ευκαιρία να αραδιάζουμε ό,τι μπορεί να μας κατέβαινε στο κεφάλι με την παιδική μας αθωότητα: πριγκίπισσες, σούπες ήρωες και κατακτητές του κόσμου.
Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι απαντούσε ο Μίλτος Τεντόγλου σε αυτήν την ερώτηση, όταν ήταν μικρός. Γιατί εκείνος την εκδοχή “κατακτητής του κόσμου” την έχει ήδη καταρρίψει.
Πιστεύω, όμως, ότι ο τότε μικρός Μίλτος δεν θα είχε μεγάλες διαφορές με τον σημερινό ενήλικα. Ίσως και να είχε απαντήσει “Δε με νοιάζει, αρκεί να είμαι χαρούμενος”.
Ο Μίλτος είναι ακριβώς αυτό. Αγωνίζεται για να είναι απλώς… χαρούμενος. Κερδίζει το ένα χρυσό μετά το άλλο και δηλώνει απλώς… χαρούμενος. Είναι ένας τεράστιος αθλητής, που ποτε δεν θα τον δεις να κομπάζει ή να προβαίνει σε βαρύγδουπες δηλώσεις περί ήττας και νίκης. Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι ένα αληθινό role model της ίδιας της ζωής.
Αν το σκεφτείς, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να κάνεις στη ζωή ό,τι κάνεις με έναν και μόνο σκοπό: να νιώθεις ευτυχισμένος. Να ξέρεις ότι ο μοναδικός αντίπαλος είναι ο ίδιος σου ο εαυτός και αυτό να σε κάνει ολοένα και καλύτερο. Να έχεις ευγενείς στόχους και να δίνεις όλη σου την ψυχή για να τους πετύχεις.
https://www.instagram.com/p/CRI2Edmsw_j/
“Ο αγώνας μου ήταν χάλια. Ούτε στον χειρότερό μου εχθρό… Δεν είχα καμία όρεξη. Έκανα ζέσταμα συνέχεια, προσπαθούσα, αλλά δεν έβγαινε η επίδοση με τίποτα.” Αυτές ήταν οι δηλώσεις του Μίλτου, μετά την κατάκτηση -για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά- του χρυσού μεταλλίου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου στη Γλασκώβη, με άλμα στα 8,22 μ.
Και όχι, δεν είναι γκρίνια ή αχαριστία ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να έχει αρνητικό πρόσημο. Στην περίπτωση του Τεντόγλου δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς πουθενά αρνητισμός. Γιατί η θετικότητα και η ηρεμία του βγαίνουν αβίαστα, σε κάθε ολιγόλεπτη δήλωση, σε κάθε του χαμόγελο και γκριμάτσα, σε κάθε “τσαλάκωμα” που για κάποιον άλλον θα στερούσε, ίσως, κάτι από το κύρος ενός χρυσού πρωταθλητή.
Σε αυτόν τον πλανήτη λίγοι άνθρωποι γεννιούνται με “χάρισμα” και στη λέξη αυτή βάλε ό,τι εσύ θεωρείς πιο ταιριαστό. Προσωπικά, σε ό,τι αφορά τον Μίλτο Τεντόγλου, θεωρώ ότι το χάρισμά του είναι ότι έχει βρει το νόημα της ζωής.
Και θα μου πεις, κι αυτό για τον καθένα είναι διαφορετικό. Και θα σου πω, ναι είναι. Αλλά, πόσους ανθρώπους ξέρεις που δεν χάθηκαν στο χάος μιας διαρκούς προσπάθειας να αποδείξουν ότι είναι κάτι, ότι αξίζουν, ότι τα κατάφεραν, διατηρώντας την αληθινή χαρά αυτού που αγαπούν;
Πόσους ανθρώπους έχεις γνωρίσει μέχρι σήμερα, για τους οποίους θα έλεγες ότι θες να γίνεις σαν αυτούς όταν μεγαλώσεις; Αν ήμουν σήμερα και πάλι παιδί, αυτό θα κατέβαζε πρώτο το κεφάλι μου. Θα ήθελα να γίνω Μίλτος Τεντόγλου.
Τα χρόνια πέρασαν. Αλλά και πάλι… Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις ευτυχισμένος!
