Είναι στιγμές που εύχομαι να γύριζα τον χρόνο πίσω. Να ζήσω ξανά τα τελευταία καλοκαίρια μου ως παιδί… Τα καλοκαίρια της αθωότητας…
καλοκαίρια
Πρωινό ξύπνημα. Η γιαγιά κάθεται στο πέτρινο τραπεζάκι της αυλής, κάτω απ’ την παχιά σκιά της συκιάς. Αλείφει βούτυρο και σπιτική μαρμελάδα στο φρέσκο, μυρωδάτο ψωμάκι. Η αγκαλιά της πάντα ανοιχτή και πάντα φωτεινό το χαμόγελό της! Λίγο πιο πέρα, ο παππούς σκαλίζει τον μπαχτσέ του. Έχει κιόλας μαζέψει τα καλούδια της ημέρας στο ψάθινο καλάθι του – ντοματούλες, πιπεριές, αγγουράκια κι ένα μικρό, κακομούτσουνο πεπονάκι που, όμως, μοσχοβολάει από χιλιόμετρα! τα καλοκαίρια της αθωότητας
καλοκαίρια
Φοράω το ολόσωμο μαγιό μου, τραβάω άλλη μια γραμμούλα στο σημειωματάριο του μυαλού – είναι το 36ο μπάνιο του καλοκαιριού – και τρέχω προς τη θάλασσα! Δεν έχω μαζί μου πετσέτα, τσάντα θαλάσσης, αντηλιακά, ομπρέλα ή καρεκλάκι. Μόνο μου εφόδιο; Η ικανότητα να κρατάω για ώρα την αναπνοή μου κάτω απ’ το νερό. Βουτώ ξανά και ξανά, θαρρείς με μανία. Κυνηγάω τα ψαράκια που σεργιανίζουν στον βυθό κι αναζητώ κοχύλια, βυθίζοντας τα ακροδάχτυλά μου στη χρυσαφένια άμμο… Αλήθεια, είναι άμμος ή το χρυσάφι όλου του κόσμου;
τα καλοκαίρια της αθωότητας
Τον ήχο του βυθού διαταράσσουν μόνο τα γέλια κι οι φωνές των φίλων μου. Τους ακούω κάθε φορά που βγάζω το κεφάλι μου απ’ το νερό για να ρουφήξω αχόρταγα μια ανάσα αέρα – σκληρή συνειδητοποίηση ότι ακόμα δεν έχω γίνει ψάρι. Όταν κουραζόμαστε, βγαίνουμε όλοι μαζί εκεί που σκάει το κύμα και δημιουργούμε περίτεχνα κάστρα και αραβουργήματα από άμμο κι όνειρα, με μόνα εργαλεία τα χέρια και την παιδική μας φαντασία…
τα καλοκαίρια της αθωότητας
παιδικά
Επιστροφή στο σπίτι. Στο γρήγορο μπάνιο με το λάστιχο στην αυλή, το μυαλό μου ταξιδεύει πάνω στα χρώματα της ίριδας, που γεννά η ένωση νερού και ήλιου. Στο πέτρινο τραπέζι η γιαγιά έχει στρώσει τώρα το καρό τραπεζομάντιλο. Απ’ το μικρό της κουζινάκι αναδύεται η ευωδιά των γεμιστών, μπλεγμένη με μεράκι και αγάπη. Σερβίρει γρήγορα στα πιάτα και με καλεί να τα μεταφέρω με ευλαβική προσοχή, αφήνοντας ένα γρήγορο χάδι στα βρεγμένα μαλλιά μου. Σε λίγο ξεκινά ένας δεύτερος γύρος από βουτιές, τούτη τη φορά στο λουλουδένιο μπολ με τη χωριάτικη σαλάτα.
τα καλοκαίρια της αθωότητας
Έπειτα από το φαγητό… ώρα κοινής ησυχίας! Τον “υποχρεωτικό” ύπνο του μεσημεριού διακόπτουν μόνο οι φωνές των τζιτζικιών, που δίνουν το ρεσιτάλ τους, κρυμμένα καλά στην πράσινη “σκηνή” τους…
καλοκαίρια
“Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή. Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;”
γεμάτα
Πάει 5 και το άρωμα απ’ τον ελληνικό καφέ του παππού σπάει τα ρουθούνια μου. Διεκδικώ επιτακτικά τη σφιχτή αγκαλιά του, τον φιλώ και τρέχω γρήγορα για να βάλω το – βρεγμένο ακόμα – μαγιό μου. Ξανά στη θάλασσα και δωσ’ του πάλι οι βουτιές και τα παιχνίδια με την άμμο και τα κύματα. Ο ήλιος δύει. Ανάβει χιλιάδες λαμπιόνια στην επιφάνεια του νερού και ζωγραφίζει τον ουρανό κάποτε με μαβιά και κάποτε με πύρινα χρώματα.
τα καλοκαίρια της αθωότητας
Πίσω στο σπίτι, η γιαγιά με υποδέχεται με μια πιατέλα μυρωδάτες αυγόφετες, πασπαλισμένες με ζάχαρη! Ακολουθούν κρυφτό, κυνηγητό και βόλτες με τους φίλους στο χωριό για μια μπάλα παγωτό ή ψητό καλαμπόκι απ’ τον πάγκο του κυρ Κώστα.
αναμνήσεις
Η νύχτα απλώνει το σκοτεινό της πέπλο, αλλά τα αστέρια επιμένουν να κεντούν το περίτεχνο σεμεδάκι τους στον ουρανό – λες απ’ αυτά να “κλέβει” η γιαγιά τα σχέδια για τα δικά της; Τα βλέφαρά μου κλείνουν – απλά, γαλήνια, αβίαστα. Βυθίζομαι στα λευκά σεντόνια και ονειρεύομαι ουράνια τόξα, κάστρα, παγωτά, αγκαλιές, γέλια…
καλό
Πρωινό ξύπνημα. Και το όνειρο συνεχίζεται… Στα καλοκαίρια της αθωότητας.
