Έχει την ξεχωριστή ικανότητά να παγιδεύει χρώματα, αρώματα και συναισθήματα μέσα σε εικόνες που χρόνια τώρα μας “ταξιδεύουν” ανά την Ελλάδα και τον κόσμο. Ο Χρήστος Δράζος είναι ένας αεικίνητος ταξιδευτής – φωτογράφος, ο οποίος δεν παύει να μας αποδεικνύει πως η ομορφιά των πραγμάτων ήταν και θα είναι μια αιώνια αναζήτηση…
Εδώ και αρκετά χρόνια αποτελείτε έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες φωτογράφους στο κομμάτι της εσωτερικής αρχιτεκτονικής και της γαστρονομίας. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο σε αυτούς τους δύο τομείς;
Στον τομέα των interiors επικεντρώνομαι κυρίως στη φωτογράφιση ξενοδοχειακών μονάδων απ’ ότι σπιτιών, όχι γιατί δε με γοητεύει η αρχιτεκτονική αλλά γιατί το hospitality, καθώς και το να παράγεις μια αυθεντική εμπειρία ζωής μέσα από τη φωτογραφία αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση.
Δε φωτογραφίζεις μόνο έπιπλα και όμορφες αρχιτεκτονικές γραμμές, αλλά προκαλείς αυτόν που βλέπει την εικόνα, να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα της. Ουσιαστικά, καλείς κάποιον να βιώσει μια ξεχωριστή εμπειρία διακοπών.
Έχετε φωτογραφίσει μερικά από τα διασημότερα ξενοδοχεία σε Ελλάδα και εξωτερικό. Θεωρείτε πως ο ελληνικός τουρισμός θα μπορούσε να αναδειχθεί ιδανικά και άρα να εξελιχθεί μέσα από τον φωτογραφικό φακό;
Κατά τη γνώμη μου όλα τα ξενοδοχεία μπορούν να εξελιχθούν μέσα από τη φωτογραφία, καθώς η hotel photography στην Ελλάδα είναι ιδιαιτέρως υψηλού επιπέδου και συγκρίσιμη με εκείνη στο εξωτερικό. Προσωπικά, δουλεύω πολύ συχνά εκτός Ελλάδος και έχω μια καθαρή εικόνα. Είναι άλλωστε σημαντικό ένας Έλληνας φωτογράφος να φωτογραφίζει ένα ξενοδοχείο σε μία ξένη χώρα. Θεωρώ πως η ελληνική φιλοξενία βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο. Επειδή όμως κάθε ξενοδοχείο έχει στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο target group, ο φωτογράφος θα πρέπει να έχει στο μυαλό του αυτό που θα αναζητήσει ο εκάστοτε επισκέπτης. Καλό θα ήταν να μη δίνουμε λάθος μηνύματα, γιατί τελικά θα καταλήξει ο λάθος άνθρωπος στον λάθος τόπο, με αποτέλεσμα να μην περάσει κανείς καλά.
Αν έπρεπε να μιλήσω για το κομμάτι της gastronomy photography, θα μου έπαιρνε πολλές ώρες… Παθιάζομαι με το κομμάτι της ελληνικής γαστρονομίας. Για να συλλέξεις εμπειρίες πρέπει οι αισθήσεις σου να λειτουργούν στο 100% και μία από τις αισθήσεις είναι και η γεύση. Με τους chefs έχω πολύ φιλικές σχέσεις. Καθώς μιλούν μια “ιδιαίτερη” γλώσσα και θέλουν να αποτυπωθεί με τον ιδανικό τρόπο αυτό που με τόσο πάθος δημιούργησαν, ψάχνω να βρω την ιδανική γωνία για τη φωτογράφιση κάθε πιάτου, ώστε να αναδείξω όλα όσα θέλει να πει ο εμπνευστής του.
Θα μπορούσε κανείς να σας χαρακτηρίσει ως “φωτογράφο – ταξιδευτή”. Πόσο δύσκολη και παράλληλα γοητευτική είναι αυτή η συνεχής εναλλαγή σταθμών;
Για να παράγω τις εικόνες που θέλω πρέπει να ταξιδεύω συνεχώς. Αν δεν αγαπάς το ταξίδι δεν μπορείς να κάνεις τη συγκεκριμένη δουλειά. Όταν όμως το αγαπάς, τότε παρασύρεσαι και τελικά “βυθίζεσαι” δημιουργικά μέσα του. Αυτό που για κάποιον μοιάζει εξουθενωτικό, εσένα στο τέλος της ημέρας σε ανταμείβει. Μπορεί να έχω κουραστεί πολύ μετά από ένα ταξίδι, αν όμως το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που ήθελα, θα μπορούσα να ξαναγυρίσω πίσω τον χρόνο για να το ξαναζήσω. Η κούραση είναι στο μυαλό, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι όλα είναι πάντα ρόδινα. Για μένα ταξίδι σημαίνει αναζήτηση. Η πραγματική πολυτέλεια ενός ταξιδιού, είναι να παίρνεις όλα όσα έχει ο τόπος να σου δώσει, ζώντας μια αυθεντική εμπειρία πέρα από την έννοια του luxury. Υπάρχουν νησιά που απέχουν μόλις μισή ώρα απόσταση μεταξύ τους, όμως, οι διαφορετικές εμπειρίες που μπορούν να σου προσφέρουν είναι γύρω στις πέντε ώρες “πτήση”.
Μιλήστε μας για το blog aegeanpan.com. Πώς προέκυψε;
Το aegeanpan.com το συνδημιουργήσαμε με τη Μαρία Αλιπράντη. Είναι ένα travel & food blog που μέσα από τις φωτογραφίες μου και τα άκρως συναισθηματικά κείμενα της Μαρίας, “αφηγείται” ιστορίες από τη ζωή στο ελληνικό Αιγαίο. Εξ’ αρχής δεν ήταν ένα blog που δημιουργήθηκε με σκοπό τα χρήματα. Για μένα η ταξιδιωτική φωτογραφία είναι ξεκούραση, είναι το χόμπυ μου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο όταν μας προτάθηκε να συμπεριλάβουμε διαφημίσεις αρνηθήκαμε. Το κάνουμε για εμάς. Όπως η Μαρία στα κείμενά της, έτσι κι εγώ στις φωτογραφίες μου μιλάω σε α’ πρόσωπο. Το αστείο βέβαια είναι ότι τελικά μέσα από το blog προέκυψαν νέα επαγγελματικά projects. Όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου, αντικατοπτρίζεται στο άψογο αποτέλεσμα…
Κάνοντας μια αναδρομή στα πρώτα σας βήματα, τι πιστεύετε ότι διαμόρφωσε τη φωτογραφική σας ματιά και ταυτότητα; Ποια είναι για εσάς η “σωστή” φωτογραφία;
Πρότυπό μου ήταν και είναι ο φωτογράφος Νίκος Οικονομόπουλος, ένας από τους σπουδαιότερους κατά τη γνώμη μου Έλληνες φωτογράφους, του γαλλικού Magnum. Θα μπορούσε σε κάποιον να φανεί παράξενο καθώς ασχολήθηκε με τη street photography, φαινομενικά μακριά από το δικό μου αντικείμενο. Έχει πει λοιπόν πως εσφαλμένα η φωτογραφία θεωρείται συγγενής της ζωγραφικής, αφού περισσότερο σχετίζεται με τη λογοτεχνία. Πραγματικά θεωρώ πως μια φωτογραφία μοιάζει με ένα περιεκτικό ποίημα, που έχει παραπάνω από μία αναγνώσεις. Πρέπει να γυρίζεις πίσω σ’ αυτή ξανά και ξανά μέχρι να την κατανοήσεις ουσιαστικά. Γι’ αυτό δεν ασχολήθηκα αποκλειστικά με την αρχιτεκτονική φωτογραφία. Εκεί, οι αρχιτεκτονικές γραμμές δεν έχουν δεύτερη ανάγνωση.
Το πρώτο πράγμα που έμαθα ως φωτογράφος είναι να κάνω υπομονή, να είμαι παρατηρητής. Τίποτα δε λειτουργεί για σένα, αλλά εσύ είσαι εκείνος που πρέπει να τα κάνεις να λειτουργήσουν. Την καλή φωτογραφία τη νιώθεις βαθιά μέσα σου. Ξέρεις πότε είναι η σωστή. Όπως είχε πει ο Henri Cartier-Bresson: “Υπάρχει μια στιγμή όπου το μάτι, το μυαλό και η καρδιά βρίσκονται σε μιαν ευθεία. Aυτή είναι η στιγμή που θα μας δώσει μια φωτογραφία που θα μετρήσει για την υπόλοιπη ζωή μας”. Σήμερα με τις ψηφιακές μηχανές μπορεί να τραβήξει κανείς εκατοντάδες φωτογραφίες, χάνοντας έτσι τη μαγεία της μοναδικότητας. Χαίρομαι που όλοι μπορούν να εκφραστούν πια μέσα από τη φωτογραφία, όμως, ένας επαγγελματίας φωτογράφος θα πρέπει να είναι ουσιαστικός σε αυτό που φωτογραφίζει.
Πόση Ελλάδα μπορεί τελικά να χωρέσει σε μια φωτογραφία;
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν μπορεί να χωρέσει σε μία φωτογραφία. Εκτός από την πολυπολιτισμικότητα, αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η ποικιλομορφία των τοπίων της. Αν ξεκινήσεις από τον Έβρο και κατέβεις στην Κρήτη, δεν θα νιώθεις ότι διέσχισες την ίδια χώρα. Αν έπρεπε παρ’ όλα αυτά να αποτυπώσω την Ελλάδα σε μία και μόνο εικόνα, αυτή θα ήταν η στίλβη, οι ιριδισμοί του ουρανού όταν ο ήλιος πέφτει χαμηλά. Το παρατηρείς στις Κυκλάδες τον Οκτώβρη. Είναι ένας “διάλογος” του ουρανού με τη θάλασσα, η πιο όμορφη αμφιμονοσήμαντη σχέση. Μου θυμίζει τη σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους…
“It is not down in any map; true places never are”.
Herman Melville
