Τελευταία αναζητώ – μάταια – να διαβάσω κάτι στα social media, που δε θα μου κάνει κόμπο το στομάχι. Οι σκέψεις μου για πέντε κορίτσια από το Ιράν “χορεύουν” ασταμάτητα στο μυαλό μου, την ίδια στιγμή που οι ίδιες απαγορεύεται να χορέψουν ελεύθερα…
Δυστυχώς, κάποιες από τις παιδικές μου αναμνήσεις, όσο όμορφες κι αν είναι, ξεθωριάζουν… Δεν είναι πια τόσο ξεκάθαρες στο μυαλό μου. Ωστόσο, υπάρχει μία που δεν πιστεύω ότι θα ξεχαστεί. Ούσα υπερκινητική από μικρή, η μητέρα μου φοβόταν για το πώς θα καταφέρω να μείνω ήρεμη στη χορευτική παράσταση που πήγαμε να παρακολουθήσουμε, ενώ ήμουν μόλις τεσσάρων ετών. Εκείνο το βράδυ δε σηκώθηκα από την άσπρη, σκληρή καρέκλα του κατάμεστου καλοκαιρινού θεάτρου. Τα κοστούμια μού θύμιζαν τις αγαπημένες μου πριγκίπισσες και αναρωτιόμουν πώς τα κορίτσια που χόρευαν, έκαναν την κάθε κίνησή τους να φαίνεται τόσο απλή.
Και από τότε το love story μου με τον χόρο έγινε από τις πιο σταθερές “σχέσεις” της ζωής μου.
Περίπου 15 χρόνια αγνής αγάπης, που συνεχίζει να υπάρχει με διαφορετικούς τρόπους. Βγαίνω βράδυ μόνο για να χορέψω, όπως έκαναν τις παλαιότερες δεκαετίες στις disco. Σήμερα, στο καθημερινό scroll μου στο TikTok είδα να συνοδεύεται η λέξη “dance” με τη χώρα του Ιράν. Και όλο αυτό γιατί εν έτει 2023 κάτι τόσο σημαντικό για μένα δεν είναι καν δικαίωμα, όχι επιλογή, για κάποιους. Πέντε κορίτσια από το Ιράν ανάρτησαν ένα video, χορεύοντας το Calm Down της Selena Gomez και του Rame, ντυμένες όπως κάθε έφηβη. Σκοπός τους να παλέψουν για τη μισογύνικη κοινωνία τους, που δεν επιτρέπει στις γυναίκες να ζήσουν όπως ονειρεύονται.
Ακόμα και αν ξέρω ότι σε μία χώρα μακριά από την Ελλάδα οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα για πολλά από όσα θεωρώ δεδομένα, όταν η πραγματικότητά τους γίνεται ακόμα πιο viral και οι εμπειρίες τους εμφανίζονται στην οθόνη μου, μου είναι τόσο δύσκολο να το χωνέψω. Κρατήθηκαν 48 ώρες από τις αρχές και αναγκάστηκαν να δημοσιεύσουν ένα βίντεο με φαρδιά ρούχα και κουκούλες, στο οποίο απολογούνται δημόσια για την παράνομη πράξη τους. Τα εγκλήματα του ιρανικού καθεστώτος φαίνεται να μην έχουν όρια.
Οι αντιδράσεις έκδηλες, αλλά καταπνίγονται, ακόμα και στο αίμα. Δολοφονίες, δηλητηριάσεις μαθητριών για να απομακρυνθούν από την εκπαίδευση και άλλα τόσα γεγονότα που αρνούμαι να γράψω. Απλά γιατί δυσκολεύομαι να κατανοήσω ότι είναι αλήθεια. Δεν ξέρω μέχρι πότε οι γυναίκες θα αντιμετωπίζονται με αυτόν τον καταστροφικό τρόπο. Δεν ξέρω μέχρι πότε θα αντέχω τις ασχήμιες αυτού του κόσμου. Ο παγκόσμιος αλτρουισμός συγκινεί, αλλά η ιστορία αποκαλύπτει ότι, τις περισσότερες φορές, αυτό δεν αρκεί. Και αναρωτιέμαι, σε σημείο που νιώθω ότι θα σπάσει το κεφάλι μου, τι είναι αυτό που θα αρκεί. Που θα φέρει μία αλλαγή και που θα με κάνει να νιώθω πιο όμορφα.
Οι γυναίκες είναι άνθρωποι, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Τόσα χρόνια πάνω στη γη και για μερικούς είναι το πιο δύσκολο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν. Ίσως, γιατί το μίσος και ο ρατσισμός έχει ποτίσει οτιδήποτε καλό υπάρχει μέσα τους. Όσο άσχημα φαίνεται να είναι τα πράγματα αυτήν τη στιγμή στη χώρα μας, εύχομαι ότι το κίνημα Dance for Iran θα μας βοηθήσει να νιώσουμε ευγνώμονες για όσα έχουμε δεδομένα και να προσπαθήσουμε να τα απολαύσουμε στο έπακρο. Μέσα σε αυτό να μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο καθένας μας μπορεί πάντα να βοηθάει. Με όποιον τρόπο μπορεί, αυτόν που είναι κοντά ή μακριά του. Ακόμα και με ένα video στο TikTok, μπορείς να διαδόσεις την ιστορία αυτών των πέντε κοριτσιών από το Ιράν.
Ακόμα κι αν η ανθρωπότητα μοιάζει να εγκαταλείπεται, ας προσπαθήσουμε να μην εγκαταλείψουμε τον άνθρωπο…
