Home / Famous Talks  / Τζώρτζης Παπαδόπουλος: “Το DODO είναι η πιο ευλογημένη δουλειά μου!”

Τζώρτζης Παπαδόπουλος: “Το DODO είναι η πιο ευλογημένη δουλειά μου!”

Πριν λίγες μέρες, βρέθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, με όλο το καστ της ταινίας “DODO” του Πάνου Χ. Κούτρα, η οποία έχει τραβήξει το διεθνές ενδιαφέρον.

 

Ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος ανήκει στη νέα γενιά φερέλπιδων ηθοποιών, που έχουν καταφέρει να αφήσουν ήδη το στίγμα τους στα θεατρικά και κινηματογραφικά δρώμενα. Λατρεύει το θεατρικό σανίδι και πιστεύει πως τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει τη μαγεία του. Αν και νέος στον χώρο της υποκριτικής, διαθέτει ήδη στο ενεργητικό του σημαντικές δουλειές. Κάνει μια αναδρομή στα πρώτα του βήματα, μιλά για το κόκκινο χαλί των Καννών και, με τεράστιο αυθορμητισμό, μοιράζεται μαζί μας σκέψεις, αναρωτήσεις και σχέδια.

 
Ας γυρίσουμε κάποια χρόνια πίσω, στη χρονική στιγμή που συνειδητοποίησες ότι η υποκριτική θα έμπαινε για τα καλά στη ζωή σου. Tι θυμάσαι από τότε;

Λοιπόν, έτυχε να πηγαίνω σε ένα λύκειο, το οποίο έχει πολύ ανεπτυγμένα τα θεατρικά δρώμενα, με εξαιρετική -επαγγελματική θα έλεγα- αίθουσα και σκηνή. Μια γυναίκα τρέχει από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα όλα τα καλλιτεχνικά γεγονότα του σχολείου. Αναφέρομαι στη γυναίκα που με εισήγαγε στο θέατρο, την Ευαγγελία Τσολάκου.

 

Η εισαγωγή μου σε όλο αυτό ήταν αρκετά αστεία, μιας και η πρώτη μου εμφάνιση στη σκηνή ήταν σκέτη αποτυχία! Τα παιδιά γελούσαν από κάτω απίστευτα -και εγώ τώρα που τα σκέφτομαι, το ίδιο κάνω. (γέλια) Μετά από δυο-τρία χρόνια στην ομάδα του λυκείου, έρχονται οι Πανελλήνιες. Για την ώρα, δεν έχω καμία επιθυμία να ασχοληθώ με το θέατρο. Δίνω εξετάσεις, γράφω καλά, περνάω στο τμήμα Marketing εδώ στην Αθήνα και ξεκινάω τη σχολή. Ήδη στο πρώτο έτος μού έλειπε η θεατρική ομάδα μου. Όμως, δεν ήξερα πώς να ασχοληθώ ξανά με όλο αυτό, μιας και στη νέα μου σχολή δε γνώριζα κανέναν.

 

Έτσι, λοιπόν, ένα Σαββάτο χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν η δασκάλα μου από το λύκειο. Με ρώτησε τι κάνω και μου πρότεινε να μπω στη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου, μιας και εκεί ήταν και ο γιος της, Διονύσης Πιφέας, που σήμερα είναι και εκείνος επαγγελματίας ηθοποιός. Μπήκα στην ομάδα -οικογένεια για μένα- freakασε. Έζησα πέντε υπέροχα χρόνια εκεί. Παίξαμε σε όμορφα θέατρα. Αγάπησα αυτήν την ομάδα παρά πολύ, με στήριξαν και με στηρίζουν ακόμα όλα τα παιδιά, που την απαρτίζουν.

 

Κάπου εδώ έρχεται η αλλαγή. Μέχρι τώρα, δεν είχα καμία επιθυμία να ασχοληθώ πιο ενεργά με το θέατρο, καθώς με κάλυπτε η ομάδα. Μέχρι που μια μέρα, έκανα μια ενδοσκόπηση, και συνειδητοποίησα ότι η καθημερινότητά μου, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι, οι κουβέντες που κάνω, σε ένα μεγάλο ποσοστό έχουν να κάνουν με το θέατρο. Εκεί, λοιπόν, κατάλαβα ότι βαθιά μέσα μου το θέλω πολύ, κι ας μην το παραδέχομαι. Έτσι, πήρα την απόφαση, παράτησα τη σχολή μου στο τέταρτο έτος, με έξι χρωστούμενα μαθήματα, και έκανα το μεγάλο βήμα! Αποφάσισα να δώσω εξετάσεις σε σχολές και να αρχίσω όλο αυτό το ταξίδι μέχρι σήμερα.

 

 

Αποφοίτησες από τη Δραματική Σχολή Πειραϊκού Συνδέσμου και οι πρώτες θεατρικές δουλειές ήρθαν αρκετά γρήγορα. Στην προσωπική σου λίστα προτεραιοτήτων “κέρδιζε” πάντα το θέατρο; Πώς ένιωσες την πρώτη σου φορά πάνω στη σκηνή;

 

Αποφοίτησα από τη σχολή μου το 2019 και, πραγματικά, είχα τη τύχη -αν και με βοήθησαν οι δάσκαλοί μου σε αυτό- να ξεκινήσω πρόβες για έργα, απευθείας μετά τις εξαγωγικές εξετάσεις. Οι τρεις πρώτες μου δουλειές έγιναν παράλληλα το καλοκαίρι του 2019. Έκανα ταυτόχρονα πρόβες για την “Ανάμνηση Σμύρνης” του Δημήτρη Μαλισσόβα, που παίχτηκε στο Ηρώδειο, για τον “Πέερ Γκύντ” σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη, που παίχτηκε στο θέατρο Ολύμπια, και λίγο μετά για το “Φεγγάρι από χαρτί” των Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασιου στο Εθνικό Θέατρο.

 

Η πρώτη μου εμφάνιση επαγγελματικά σε σκηνή ήταν για την “Ανάμνηση Σμύρνης” στο Ηρώδειο. Είχα τόσο άγχος, που ούτε καν θυμάμαι τι έκανα. Το μόνο που θυμάμαι είναι μετά την παράσταση τη μάνα μου, να μού λέει ότι ήμουν τόσο αγχωμένος, που τα πρώτα 10 λεπτά της παράστασης ήμουν “ένα αγγούρι”! (γέλια) Ναι, έτσι μου είπε η γλυκιά μου η μανούλα… Σήμερα, είναι μεγάλη θαυμάστρια, βέβαια.

 

Όσον αφορά το θέατρο σε σχέση με το γύρισμα… Μη γελιόμαστε! Το θέατρο δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Η ελευθερία, η συλλογική δημιουργία, η ποίηση, η ζωντάνια που έχει η σκηνή, δεν μπορεί καμία κάμερα να τη μεταφέρει. Γι’ αυτό πιστεύω, κιόλας, ότι το θέατρο δε θα πεθάνει ποτέ! Παρ’ όλα αυτά, παίζω ακόμα και σε ταράτσα, αρκεί να έχω κείμενο, ομάδα και σκηνοθέτη!

 

 

Και ξαφνικά, μπαίνει δυναμικά στη ζωή σου ο κινηματογράφος, με τις ταινίες “Οι μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο” και “DODO”. Λίγα λόγια για τη συμμετοχή σου σε αυτές. 

Εδώ, να πω ότι έχω κάνει και μια τρίτη ταινία, που ολοκληρώθηκε πριν λίγο καιρό. Μιλάω για την “Εξέλιξη”του Περικλή Χούρσογλου, για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Αλλά, νεότερά της θα έχετε του χρόνου. Οι ταινίες μπήκαν και αυτές κατά λάθος στη ζωή μου. Βασικά κυνηγούσα την κάμερα, ήθελα να έχω εμπειρία μπροστά της, να δω πώς ειναι. Για κάποιον λόγο οι τηλεοπτικές σειρές δε με ήθελαν. Με ήθελε πολύ πιο εύκολα ο κινηματογράφος. Δεν ξέρω γιατί, αυτοί που αποφασίζουν κάτι θα ξέρουν.

 

Και οι δύο εμπειρίες ήταν εξαιρετικές! “Οι μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο”, βέβαια, με ταλαιπώρησαν λίγο παραπάνω, μιας και είχαμε μόνο εξωτερικά γυρίσματα, σε πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες και θερμοκρασίες, και ήταν η πρώτη μου φορά. Θυμάμαι μετά το πρώτο γύρισμα, επέστρεψα σπίτι με πυρετό και φώναζα ότι θα παραιτηθώ και ότι θέλω το καμαρίνι μου! (γέλια) Προφανώς, συνέχισα και κέρδισα πάρα πολλά από τη δουλειά αυτή.

 

Μετά ήρθε το “DODO”. Η πιο ευλογημένη δουλειά, που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Ακόμα δεν πιστεύω τι έχω ζήσει στα γυρίσματα, δεν πιστεύω τους ανθρώπους που γνώρισα, τον επαγγελματισμό που γνώρισα στην παραγωγή αυτή, ότι πήγα στις Κάννες! Πραγματικά εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους μου, να τύχει να συνεργαστούν με ανάλογες παραγωγές και σκηνοθέτες, με τέτοιες εμπειρίες. Θα πω μόνο “Πάνο Κούτρα και Ελένη Κοσσυφίδου σας αγαπώ!” Και όλο, βέβαια, το επιτελείο της ταινίας αυτής.

 

 
Τελικά, ο χώρος του κινηματογράφου έχει μια ιδιαίτερη γοητεία;

Ο κινηματογράφος για μένα είναι σημαντική τέχνη και, μάλιστα, για κάποιον λόγο την τοποθετώ ανάμεσα στην τηλεόραση και το θέατρο, τα συνδυάζει και τα δύο. Από τη μία, έχει αυτήν την εμπειρία της κάμερας και του στησίματος, καθώς και την αλλαγή στην υποκριτική. Από την άλλη, έχει πολλή δημιουργία, ποίηση και αλήθεια. Έτσι το έχω στο μυαλό μου.

 

 

DODO

 

Με την ταινία “DODO” του Πάνου Χ. Κούτρα βρεθήκατε με όλο το καστ στις Κάννες. Πώς βίωσες προσωπικά το feedback του διεθνούς κοινού σχετικά με την ταινία;

Όσο αφορά την εμπειρία στις Κάννες, ήταν μαγικά! Ήταν εξωπραγματικά, μακριά από τα δεδομένα, που είχα θέσει για τον εαυτό μου. Νομίζω ότι ακόμα δεν το έχω ζήσει. Δε με πίστευε κανείς ότι θα πάω, μέχρι που πήγα. Το κόκκινο χαλί, που όλοι βλέπουμε από την τηλεορασούλα μας, και λέμε τι υπάρχει εκεί έξω… Είναι έκσταση να το ζεις από κοντά!

 

Το feedback, που είχαμε για την ταινία, ήταν εξαιρετικό! Δε θα ξεχάσω το δεκάλεπτο -δεν υπερβάλλω- συνεχόμενο χειροκρότημα από όλη την αίθουσα, μετά τους τίτλους τέλους της ταινίας. Τα λόγια που ακούστηκαν ήταν υπέροχα. Ανυπομονώ να έρθει η ταινία στην Ελλάδα, για να με πιστέψετε!

 

Τι σε εντυπωσίασε περισσότερο στην όλη εμπειρία του Φεστιβάλ;

Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση στο Φεστιβάλ, ήταν η απίστευτη οργάνωσή τους. Είχαν προγραμματισμένη την κάθε λεπτομέρεια, τον κάθε κόμπο από το κόκκινο χαλί. Θα μου πει κάποιος, “μα γιατί σου έκανε τόση εντύπωση αυτό;” Γιατί ζω στην Ελλάδα, και αυτό τα λέει όλα.

 

 
Τι αγάπησες περισσότερο στην ταινία “DΟDO” και σε ποια επίπεδα ένιωσες να σε εξελίσσει υποκριτικά;

Αυτό που αγάπησα περισσότερο, ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα. Βασικά, αγάπησα λίγο παραπάνω από όλους τον Άγγελο Παπαδημητρίου. Έναν εξαίρετο άνθρωπο πάνω απ’ όλα, και έναν απίστευτο καλλιτέχνη και ηθοποιό. Μπορώ να κάθομαι να τον ακούω να μιλάει για ώρες!

 

Όσον αφορά την υποκριτική μου εξέλιξη μέσα από την ταινία, νομίζω με πήγε ένα βήμα παρακάτω, στην αντιμετώπισή μου μπροστά στην κάμερα. Αν δείτε τις δύο ταινίες που έκανα, στη δεύτερη έχω κάνει πολλά βήματα μπροστά. Ήταν σχολείο για μένα το “DODO” και ένα καλό πουσάρισμα, για αυτό που έρχεται τώρα.

 

DODO

Φωτογραφία: Δέσποινα Σπύρου

 

 

 

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται μια ιδιαίτερη εξωστρέφεια του ελληνικού κινηματογράφου. Είναι κάτι, που παρατηρήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών; 

Όντως, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια εξωστρέφεια και μια πιο ενεργή στάση του ελληνικού κινηματογράφου. Είτε αυτό είναι από τη σκοπιά μιας ολοκληρωμένης παραγωγής, είτε μιας συμπαραγωγής -βλέπε “Crime of the future”- είτε ξένες παραγωγές, που πλέον γυρίζουν εξολοκλήρου ταινίες στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει, κατά τη γνώμη μου, διότι οι περισσότερες παραγωγές έχουν αρχίσει και στρέφονται πλέον σε λιγότερο mainstream περιοχές, ίσως και με χαμηλότερο κόστος, σε συνδυασμό με υπέροχα τοπία και υπέροχο φως.

 

Ποια η γνώμη σου για τις νέες ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές;

Κάποια στιγμή στα γυρίσματα, είχα ακούσει ότι ένας διάσημος φωτογράφος είχε πει ότι η Ελλάδα έχει το πιο σωστό φως, για γυρίσματα και φωτογραφίσεις. Είναι υπέροχο να παρατηρείς ότι, ναι, επιτέλους είμαστε κι εμείς μέσα στη σκακιέρα. Και παίζουμε πολύ καλά! Μεταξύ μας, στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλά και έξυπνα μυαλά και για να γράψουν και για να σκηνοθετήσουν, όπως, επίσης, έχουμε εξαίρετους ηθοποιούς. Πάντα μας έλειπαν τα χρήματα. Μια τέτοια παραγωγή, ας πούμε, που έχει πάρει το μάτι μου και μού έχει κινήσει την περιέργεια να δω, είναι το ελληνικής παραγωγής “18”, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Δούβλη.

 

DODO

Φωτογραφία: Γιώργος Σπανός, Νίκολας Παπουτσάκης

 

Τρία πράγματα που λίγοι γνωρίζουν για εσένα, και θες να μας αποκαλύψεις.

Χμμμ… Καταρχάς να πω ότι “ξεφτιλίζομαι” δημόσια εύκολα! (γέλια) Οι πάντες ξέρουν σχεδόν τα πάντα για μένα. Αλλά, ας σκεφτώ τρία πράγματα, που λίγοι ξέρουν.

 

1.Έχω εμμονή με το ξυπνητήρι μου! Θέλω να είμαι εντελώς σίγουρος, πριν κοιμηθώ, ότι έχω βάλει τη σωστή ώρα. Βασικά αυτό λέγεται ψυχαναγκασμός.

 

2. Φοβάμαι λίγο τα σκυλιά. Βασικά, φοβάμαι τα αφεντικά τους. Ειδικά, αν δω στον δρόμο ένα σκυλί ράτσας Ροντ Βάιλερ και από πάνω με το λουρί έναν τύπο παραφουσκωμένο, με τατού και κοντοκουρεμένο κεφάλι, έχω αλλάξει πεζοδρόμιο!

 

3. Δεν κλαίω με τίποτα! Πραγματικά, όμως, είμαι αναίσθητος. Δεν ξέρω γιατί δε με αφήνω, φοβάμαι ότι θα νιώσω ευάλωτος. Οι μόνες στιγμές -όσο υπεροπτικό κι αν ακούγεται- που έχω κλάψει αληθινά, είναι όταν παίζω. Μόνο, όμως, όταν από κάτω βρίσκεται κάποιος, που εκείνη τη μέρα του αφιερώνω, χωρίς να το ξέρει, την παράστασή μου.

 

DODO

 

DODO

Φωτογραφία: Γιώργος Σπανός, Νίκολας Παπουτσάκης

 
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το καλοκαίρι;

Το καλοκαίρι, λοιπόν, θα βρίσκομαι σε γυρίσματα για τη νέα σειρά των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, το “Μαίρη-Μαίρη-Μαίρη”. Επίσης, θα βρίσκομαι σε περιοδεία για μια παράσταση, που για την ώρα δεν μπορώ να πω πολλά, διότι πήγαν πίσω κάποια σχέδια και δεν ξέρω ακόμα κατά πόσο θα ξεκινήσουμε ευνοϊκά.

 

BRIEF Q&A

Επόμενος προορισμός: Όπου με πάει…

Στη ζωή έχω μάθει: Να επιμένω και να γκρινιάζω.

Η καλύτερη συμβουλή που έχω πάρει: No news is good news!

To motto μου: Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω. Όχι φίλε, υπάρχει και το δεν μπορώ!

[email protected]

Οne quote, my point of view... “Let me live, love, and say it well in good sentences” Sylvia Plath