Γιατί η “αποτυχία” του Γιάννη Αντετοκούνμπο μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζεις μέχρι σήμερα τη ζωή;

 

Η πρόσφατη δήλωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο περί “αποτυχίας” ήταν μια καλή αφορμή για να επανεξετάσουμε, το πώς η ζωή σε θέλει πάντα επιτυχήμενο.

 

Μάθαμε να μεγαλώνουμε μετρώντας επιτυχίες και αποτυχίες, ευχόμενοι πάντα στο τέλος ενός πρόχειρου υπολογισμού η ζυγαριά να γέρνει προς τη μεριά, που μας είπαν πως θα φέρει την πολυπόθητη ευτυχία. 

 

Μάθαμε να μεγαλώνουμε κάνοντας πρώτα τους άλλους περήφανους και μετά τον εαυτό μας. Προσπαθήσαμε σκληρά να μην τους απογοητεύσουμε, να μην αισθανθούν ποτέ ντροπή, να νιώθουν πάντα ότι κάναμε το καλύτερο. Να ξέρουν ότι πέτυχαμε, και αυτή η επιτυχία μας να είναι πάντα ετερόφωτη, η απόδειξη ότι κάτι έκαναν εκείνοι σωστά.

 

Μας είπαν ότι τα λάθη πρέπει να τα αποφεύγουμε όπως “ο διάολος το λιβάνι”, ότι επιτυχημένος είναι αυτός που ξεπερνά τον εαυτό του και στο τέλος νικά.

 

Η νίκη… Δεν ήταν τυχαία η θεϊκή της υπόσταση στην αρχαία μυθολογία. Για τη Νίκη χτίστηκαν ναοί και έγιναν θυσίες. Η Νίκη είχε φτερά, αυτά που νιώθουμε στην πλάτη μας κάθε φορά που την “αγγίζουμε”. Κι αν πάλι δεν την αγγίξουμε, τα φτερά κόβονται και η προσγείωση συνήθως είναι ανώμαλη.  

 

Success stories

Δεν υπάρχει δόκιμος όρος για κάτι που μετρά τις επιτυχίες μας. Εγώ θα τολμήσω αυθαίρετα να το ονομάσω “επιτυχόμετρο”. Σκέψου το σαν το θερμόμετρο, μόνο που πάντα εύχεσαι να ανεβάζεις τον υδράργυρο στα κόκκινα. Όταν πιάνει χλιαρές θερμοκρασίες νιώθεις άρρωστος, ευάλωτος σε επικρίσεις και απογοητεύσεις, με μηδενικό μηχανισμό άμυνας.

 

 

Το “επιτυχόμετρο” το κουβαλάμε στο σχολείο, στα φλερτ μας, στις παρέες, στο πανεπιστήμιο, στην εργασιακή μας πορεία, στον ρόλο μας ως γονείς, σε κάθε βήμα της παιδικής και ενήλικης ζωής μας. Κατεβάζουμε τον υδράργυρο με γρήγορες κινήσεις και το δοκιμάζουμε ξανά και ξανά, μέχρι να πιάσουμε τις υψηλότερες δυνατές ενδείξεις, μέχρι να μη νιώθουμε πια άρρωστοι.

 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πριν λίγες μέρες μας μίλησε για το δικό του “επιτυχόμετρο”, μετά από ερώτηση δημοσιογράφου για το αν θεωρεί τη σεζόν αποτυχημένη, έπειτα από τον αποκλεισμό των Μιλγουόκι Μπακς από τη συνέχεια των πλέι οφ.

 

Τι θα μπορούσε να κάνει ο Γιάννης; Να κατεβάσει το βλέμμα, να νιώσει ότι απογοητεύει, ότι δεν είναι αρκετά καλός, να δικαιολογηθεί για κάτι που του φόρτωσαν άλλοι ως αποτυχία.

 

Τι έκανε αντ΄αυτού; Βρήκε για μία ακόμα φορά τις σωστές λέξεις, για να πει αυτά που θα θέλαμε κι εμείς να έχουμε πει: ότι υπάρχουν καλές και κακές μέρες, ότι κάποιες φορές είσαι πετυχημένος, κάποιες όχι. Κάποιες φορές είναι η σειρά σου και κάποιες όχι. Δεν νικάς πάντα. Φέτος θα νικήσει κάποιος άλλος και αυτό είναι τόσο ΟΚ…

 

 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είπε ότι στον αθλητισμό δεν υπάρχουν αποτυχίες. Δοκίμασε τώρα στη θέση της λέξης αθλητισμός να βάλεις άλλες λέξεις, εξίσου ταιριαστές. 

 

Δεν είσαι αποτυχημέν@ επειδή δεν έγραψες καλά στο διαγώνισμα,.επειδή δεν είσαι δημοφιλής στις παρέες ή γιατί σε απέρριψαν, ούτε επειδή δεν πέρασες στο πανεπιστήμιο ή δε βρήκες ακόμα τη δουλειά που σου ταιριάζει. Δεν απέτυχες ως επαγγελματίας. γιατί δεν πήρες προαγωγή, ούτε ως γονιός επειδή δεν κατάφερες να συγκρατηθείς και έβαλες τις φωνές.

 

Η ευτυχία δε μετριέται σε επιτυχίες και, ίσως, έφτασε η ώρα να ξεφορτωθείς αυτό το “μαραφέτι” που τις μετρά.και κουβαλάς πάνω σου απο παιδί. Νιώσε περήφαν@ μόνο που μέσα στην τρέλα αυτής της καθημερινότητας μπορείς και προχωράς χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου.

 

Μηδένισε τον δικό σου υδράργυρο και ξεκίνα.-έστω και αργά- να καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι από μόνη της Νίκη. Με φτερά ή και χωρίς αυτά.

 

Μην ξεχνάς ότι ο αγαπημένος σου MVP. δεν έχει φτερά, αλλά ακόμα κι έτσι “πετάει”…