Μερικές σκέψεις για τη χθεσινή πρώτη μέρα στο σχολείο και τη νύχτα που προηγήθηκε. Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Ετοίμασες την τσάντα. Τσέκαρες πάνω από 10 φορές αν είναι όλα τα απαραίτητα μέσα. Ίσως, να έβαλες παραπάνω από τα “απαραίτητα” για την πρώτη του μέρα.
Κάνατε μπάνιο, βάλατε πυτζάμες, συζητήσατε λίγο για το μεγάλο γεγονός. Το παιδί κοιμήθηκε, παρά την αγωνία και τον ενθουσιασμό του. Τα λόγια σου ήταν, μάλλον, αρκετά, για να νιώσει ασφάλεια. Ξάπλωσες κι εσύ δίπλα του. Θεώρησες ότι είναι το σωστό λόγω της ημέρας που ακολουθεί. Έκλεισες τα μάτια, μα οι σκέψεις ήταν πιο δυνατές από την κούρασή σου: “Μήπως δύο ξυπνητήρια δεν είναι αρκετά; Ας βάλω ακόμη ένα. Είχε ψύχρα σήμερα, να τσεκάρω τις αυριανές θερμοκρασίες. Ναι, σίγουρα θα ξεκινήσουμε με φούτερ το πρωί. Να ρωτήσω ξανά για τα βιβλία και τι θα χρειαστεί. Λογικά, θα τους δώσουν λίστα… Καλό θα ήταν να γνωρίσω, ίσως, και κάποιες μαμάδες. Να μιλήσω με κάποιον δάσκαλο ή είναι νωρίς; Να…”
Ξέρεις, ήδη, ότι έχεις υπερβεί τα όρια. Στις σκέψεις, στον τρόπο που χτυπάει η καρδιά σου. Τα μάτια σου κλείνουν.
Βρίσκεσαι στο παιδικό σου κρεβάτι. Η μαμά ξαπλωμένη στο πλάι σου. Νομίζει κοιμάσαι, αλλά την ακούς να ξεφυσάει. Δε χωράτε καλά στο μονό, αλλά την άκουσες να λέει στον μπαμπά ότι απόψε θα κοιμηθεί μαζί σου, για να αισθανθείς ασφάλεια. “Η μαμά είναι πιο αγχωμένη από εμένα”, σκέφτεσαι. Αυτό σε κάνει να αγχώνεσαι πιο πολύ. Όχι για εσένα, αλλά για εκείνη. Όλη μέρα πηγαινοερχόταν, έκανε δουλειές, μαγείρεψε το αγαπημένο σου φαγητό, σιδέρωσε καλά τα ρούχα που θα φορέσεις, έλεγξε πάνω από 10 φορές την τσάντα σου, κάνατε μπάνιο και σε έβαλε στο κρεβάτι, με το πιο γλυκό φιλί για καληνύχτα. Μέτρησες γύρω στις 20 βαθιές ανάσες της, αντί για “προβατάκια”. Το επόμενο που θυμάσαι, είναι το δυνατό ξυπνητήρι…
Περνάτε μαζί τη μεγάλη καγκελόπορτα. Χαμογελαστά πρόσωπα. Φωνές. Αυτός με το κοστούμι πρέπει να είναι ο διευθυντής. Ο παπάς ξεκίνησε. Μια σταγόνα, που μοσχοβολά βασιλικό, άγγιξε το πρόσωπό σου. Για καλό θα είναι. Ζεσταίνεσαι. Το φούτερ δεν ήταν καλή ιδέα. Το κουδούνι τσιρίζει για μερικά δευτερόλεπτα.
Μια μεγάλη αγκαλιά ανοίγει και μια ελαφριά υγρασία δροσίζει το μάγουλό σου. Το μάγουλό της. Κάπως μπερδεύτηκαν τα δάκρυα μεταξύ τους, και δε θυμάσαι πια πόσο είσαι. Έξι, οχτώ, δέκα, δώδεκα, σαράντα…
Σε εκείνη τη σχολική τσάντα, τελικά, χώρεσαν όλα τα απαραίτητα για την πρώτη μέρα. Αυτά που τσέκαρε(ς) πάνω από 10 φορές. “Η αγάπη, τελικά, είναι βαριά”, σκέφτεσαι, ενώ σκουπίζεις τα μάτια σου με το φούτερ.
