Kάποτε έκλαψες πολύ, όταν σου είπαν ότι δεν υπάρχει. Μήπως, όμως, τελικά ο Άγιος Βασίλης δεν έρχεται μόνο τα Χριστούγεννα;
Ο μπαμπάς έριξε το ρόδι με δύναμη και μικρά κόκκινα “δάκρυα” ξεχύθηκαν σε όλον τον διάδρομο. “Γούρι, γούρι!” φώναξαν όλοι μαζί κι εγώ γέλασα, στρώνοντας για μία ακόμη φορά τη στέκα μου, που με τόσα στρας έλαμπε πιο πολύ κι από τα λαμπάκια στο δέντρο. Bλέποντάς την από μακριά ο Άγιος Βασίλης θα έβρισκε σίγουρα το σπίτι!
Παραμονή Χριστουγέννων, και στο σπίτι μας τα γέλια αντηχούσαν, τα γεμάτα κρυστάλλινα ποτήρια έκαναν τον ήχο τον σωστό -έτσι έλεγε η γιαγιά- όταν τσούγκριζες για “εβίβα” και τα πιρούνια είχαν πάρει “φωτιά”. Πάντα χαιρόμουν τις γιορτές στο σπίτι μας, κυρίως γιατί σαν μοναχοπαίδι έψαχνα πάντα αφορμές, για να βρίσκομαι παρέα με άλλα παιδιά.
Αυτή τη φορά είχαμε καλέσει στο σπίτι μας και κάτι νέους φίλους των γονιών μου, που έρχονταν για πρώτη φορά. Ο γιος τους ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος -τετάρτη εγώ έκτη εκείνος- και κάπως σνομπ για τα δικά μου δεδομένα. “Τι κάνετε εδώ;” ρώτησε, μπαίνοντας με φόρα στο δωμάτιό μου, την ώρα που μιλούσα με τον μικρό μου ξάδερφο για το δώρο που είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη, ένα καβαλέτο ζωγραφικής -τότε περνούσα φάση αυτοδίδακτου καλλιτέχνη.
Όσο κι αν αγαπούσα τη βαβούρα της παραμονής των Χριστουγέννων,.μετά από ένα σημείο παρακαλούσα από μέσα μου να φύγουν όλοι για να κοιμηθώ, όχι γιατί νύσταζα, αλλά γιατί αυτό σήμαινε πως όταν ξυπνήσω, το πολυπόθητο δώρο μου θα περίμενε κάτω από το δέντρο, μέσα στο αστραφτερό του περιτύλιγμα. Δίπλα του το άδειο πιάτο θα ήταν η απόδειξη ότι ο Άγιος εκτίμησε για μία ακόμη χρονιά το ταλέντο της μαμάς στη ζαχαροπλαστική.
“Καλά, μωρά είστε ακόμα; Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης! Οι γονείς μας βάζουν τα δώρα κάτω από το δέντρο,.όσο εμείς κοιμόμαστε. Δε σας το είπε κανείς; Ώρα να μεγαλώσετε!” Με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απάθεια και, ταυτόχρονα,.με μία αίσθηση περισσής χαράς, που κατάφερε να μου δώσει αυτήν την τόσο αχρείαστη πληροφορία.
Θα ορκιζόμουν ότι άκουσα ένα μικρό “κρακ” στην εννιάχρονη καρδιά μου,.ένα ρόδι που έσπασε με δύναμη, όπως εκείνο του μπαμπά,.αλλά με αληθινά δάκρυα και χωρίς κανένα γούρι. “Λες ψέματα!”, του φώναξα, γυρνώντας στη μεριά του ξαδέρφου μου,.που, μάλλον, και η δική του εφτάχρονη καρδιά υπέστη ανεπανόρθωτη -πίστευα τότε- ζημιά. “Μην τον ακούς! Ο Άγιος Βασίλης θα έρθει κι απόψε, όπως κάθε χρόνο!” Μέσα μου ήξερα, όμως, ότι εκείνο το βράδυ της.Παραμονής κάτι είχε αλλάξει μέσα μου.
Έφυγαν και οι τελευταίοι καλεσμένοι. Έπλυνα δόντια, έβαλα πυτζάμες και χώθηκα ολόκληρη κάτω από το πάπλωμα,.ελπίζοντας πως οι γονείς μου θα έκαναν το ίδιο. Η ώρα περνούσε, τα μάτια μου έκλειναν, αλλά δεν το έβαζα κάτω. Έπρεπε να μάθω την αλήθεια. Ή το ψέμα. Το ίδιο έκανε. Άκουσα βήματα στον διάδρομο και άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα,.ελπίζοντας πως ο χαμένος ύπνος μου θα ανταμειβόταν, με την εικόνα της κόκκινης φιγούρας να πατάει στις μύτες, αναζητώντας το δέντρο μας. “Κάνε γρήγορα! Βάλε το κουτί πίσω από το γράμμα της. Έλα φέρε το πιάτο, θα το φας εσύ το μπισκότο ή εγώ; Δε θέλω άλλο γλυκό, αλλά μην πάει χαμένο!”
Και μετά σιωπή. Μόνο το “κρακ”, που τώρα ήμουν σίγουρη πως το ένιωθα καθαρά στο σημείο της καρδιάς μου,.η οποία λογικά σε λίγη ώρα θα σταματούσε να χτυπά οριστικά.
Είκοσι εφτά χρόνια μετά, η καρδιά μου εξακολουθεί να χτυπά. Κάθε φορά, όμως, που τα σκέφτομαι, θαρρείς και αλλάζει τέμπο. Τον σνομπ τύπο δεν τον ξαναείδα έκτοτε,.μάλλον γιατί και οι γονείς του αποδείχτηκαν στην πορεία -ευτυχώς- ακριβώς το ίδιο. Καμιά φορά σκέφτομαι πως κι εκείνος θα το έμαθε με τον λάθος τρόπο και ακολούθησε την παλιά,.καλή συμβουλή του “πόνος μοιρασμένος, μισός πόνος”. Ελπίζω μόνο να μην τον ξαναμοίρασε απλόχερα τα Χριστούγεννα που ακολούθησαν…
Φυσικά, δε χρειάστηκε να πω στους γονείς μου ότι πια ήξερα την αλήθεια. Όταν το αστραφτερό περιτύλιγμα δεν κατάφερε να κάνει τα μάτια μου να λάμψουν,.η μαμά μου κατάλαβε αμέσως πως για μένα, ο Άγιος Βασίλης δε θα ερχόταν ποτέ ξανά τα Χριστούγεννα.
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως τελικά ο σνομπ τύπος δεν ήξερε τι του γινόταν. Γιατί πολύ απλά, ο Άγιος Βασίλης έρχεται άξαφνα,.εκεί που δεν τον περιμένεις, τους υπόλοιπους μήνες. Όπως εκείνον τον Μάη στο πάρτυ, που κάποιος σου ζήτησε να γίνεις το κορίτσι του,.έναν Ιούλιο βράδυ με κιθάρες πλάι σε μια φωτιά στην παραλία, τον Οκτώβρη μέσα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο. Κι έπειτα κάποιον Μάρτιο, που το χιόνι κάλυψε το μπαλκόνι του νέου σου σπιτιού,.και έναν Ιούνιο, που ο ήλιος έλαμπε για πρώτη φορά τόσο δυνατά, μέσα στο δωμάτιο ενός μαιευτηρίου.
Όχι, ο δικός μου Άγιος Βασίλης δεν έρχεται τα Χριστούγεννα.και δεν του κρατώ κακία, γιατί τουλάχιστον δεν με ξέχασε ποτέ. Κι αυτό το ευχαριστώ, θα είναι το υστερόγραφο στο γράμμα,.που μόλις ξεκίνησα να γράφω με τον γιο μου. Ελπίζω ο δικός του Άγιος Βασίλης να αποδειχθεί το ίδιο γενναιόδωρος…
