Home / Famous Talks  / Οι δύο κόσμοι της Μαρίας Κωνσταντάκη

Οι δύο κόσμοι της Μαρίας Κωνσταντάκη

Μαρία Κωνσταντάκη
Η Μαρία Κωνσταντάκη “κινείται” ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία, ερμηνεύει ρόλους στην τηλεόραση και το θέατρο και, από την άλλη, μεταφέρει τη δική της αλήθεια, μέσα από τη ραδιοφωνική της εκπομπή. Νιώθει τυχερή που μπορεί να ασχολείται και με τους δύο αυτούς τομείς και καταφέρνει να σε πείσει πως καθένας τους κρύβει και μία διαφορετική μαγεία. Για την ίδια είναι σαν να έχει δύο κομμάτια του εαυτού της μέσα στην καθημερινότητά της και -πιστέψτε μας- και τα δύο είναι τρομερά ενδιαφέροντα! 
 
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την υποκριτική; Ήταν κάτι που ήθελες πάντα;

Δε θυμάμαι να λέω, όταν ήμουν μικρή, ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Μέσα στην οικογένεια δεν υπήρχαν καλλιτεχνικές ανησυχίες. Οι γονείς μου, καταγόμενοι από ένα χωριό της Ηπείρου, παντρεύτηκαν και κατέβηκαν μαζί στην Αθήνα. Όταν ήμουν έκτη δημοτικού είχα βρει το θεατρικό έργο των Χριστουγέννων, το έστησα, το σκηνοθέτησα και πρωταγωνίστησα. Είναι κάτι που μου κάνει μεγάλη εντύπωση, πλέον, κοιτώντας πίσω.

Μέχρι και πριν το λύκειο, δε θυμάμαι να λέω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Στο λύκειο, όμως, ήμουν σίγουρη ότι το ήθελα και αποφάσισα να μπω στη σχολή των θεατρικών σπουδών. Ακόμα και αν την έχασα για δύο μόρια και πέρασα νηπιαγωγών, στη σχολή ήμουν όλη την ημέρα με τη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου. Και στη συνέχεια αποφάσισα να το κυνηγήσω και να το σπουδάσω.

 

 

Πρόσφατα έριξε αυλαία η θεατρική παράσταση Σεροτονίνη. Μοιράσου μαζί μας λίγα λόγια για τη μεταφορά του σπουδαίου έργου, καθώς και για τον ρόλο της Κλαιρ, που ερμήνευσες.

Η Σεροτονίνη ανέβηκε από μία πολύ αξιόλογη ομάδα, με σταθερή πορεία, τους Elephas Tilensis, με ιδρυτές τον Δημήτρη Αγαρτζίδη και τη Δέσποινα Αναστάσογλου. Ο Μισέλ Ουελμπέκ είναι ο συγγραφέας του έργου, πολύ γνωστός και αιρετικός θα έλεγα. Αμφισβητήθηκε ακόμα και στην πατρίδα του. Έχει μία επιθετική γραφή και το κάνει -νομίζω- λιγάκι επίτηδες, για να σε ταρακουνήσει. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και το μυθιστόρημά του, Σεροτονίνη. Ασχολείται με την υπαρξιακή κρίση που βιώνει ο άνθρωπος στην εποχή που ζούμε. Είναι τελείως αποκομμένος από τη φύση και από το κέντρο του και έτσι επιδεικνύει μία σκληρότητα, μία κυνικότητα θα έλεγα. Δείχνει αυτό το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει ο σημερινός άνθρωπος, με τις ψυχικές ασθένειες να ανθίζουν.

Στην ουσία πρόκειται για μία αφήγηση ενός μεσήλικα Γάλλου, που κάνει αναδρομή στη ζωή του. Η Κλαιρ είναι μία από τις πρώην ερωμένες του. Η ομάδα αποφάσισε να μην κρατήσει μία γραμμική αφήγηση, να εξιστορεί, δηλαδή, τα γεγονότα με τη σειρά. Κάναμε τη μεταφορά σαν ένα είδος reality, το οποίο φιλοξενεί κάποιον που θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του. Σαν μία τελική συνέντευξη-εμφάνιση, από την οποία περνάνε όλοι οι άνθρωποι της ζωής του. Η Κλαιρ είναι η παρουσιάστριαοικοδέσποινα αυτού του reality.

 

 

Ποια είναι τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν πριν και μετά το τέλος μίας θεατρικής παράστασης; Αλλάζουν με τον καιρό;

Γενικά έχω πάντα άγχος. Πριν ξεκινήσω την παράσταση υπάρχει πάντα το αίσθημα του άγχους, όπως και στο ραδιόφωνο και στο γύρισμα. Είναι, όμως, διαχειρίσιμο και δεν μπλοκάρω. Το έχω συνηθίσει και είναι ένα πράγμα που με κρατάει στην τσίτα. Τελειώνοντας μία παράσταση, ειδικά τη Σεροτονίνη που ήταν πολύ έντονη, χρειάζομαι πάντα χρόνο για να αποφορτιστώ. Ήταν τόσο έντονη, που δυσκολευόμουν να ηρεμήσω και να καταφέρω να κοιμηθώ. Δεν βγαίνω ποτέ ράκος από μία παράσταση, ακόμα κι αν είναι κουραστική. Απλά θέλω κάποιο χρόνο για να ηρεμήσω.

 
Σε συναρπάζουν περισσότερο οι ρόλοι στους οποίους εντοπίζεις κοινά στοιχεία με τη δική σου προσωπικότητα ή προτιμάς να είναι κόντρα σε εσένα;

Κοίτα, προτιμώ να είναι κόντρα. Αλλά έχω την εντύπωση ότι, όταν καλείσαι να υποδυθείς έναν ρόλο, χωρίς να το καταλαβαίνεις, βάζεις δικά σου στοιχεία. Εκεί κρύβεται και η μοναδικότητα του ηθοποιού. Γι’ αυτό και είναι τελείως διαφορετικό το αποτέλεσμα, αν έναν ίδιο ρόλο τον παίξω εγώ κι ένας άλλος ηθοποιός. Και οι δύο θα προσπαθήσουμε να παίξουμε σύμφωνα με το έργο και το όραμα του σκηνοθέτη, αλλά σίγουρα θα βάλουμε τις δικές μας πινελιές, π.χ. τα δικά μας εκφραστικά μέσα. Αν είναι τέρμα κόντρα, έχεις το περιθώριο να ανακαλύψεις καινούργια πράγματα, που ίσως τα έκρυβες και δεν είχαν βγει στην επιφάνεια.

 

 

Πώς καταφέρνεις να διαχειριστείς την αναγνωρισιμότητα;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που με αναγνώρισε κάποιος. Τότε κάναμε τα “Υπέροχα Πλάσματα”, ήμουν κάπου έξω, έτρωγα, έρχεται κάποια κοπέλα και με ρώτησε αν ήμουν ηθοποιός. Εκεί, σοκαρίστηκα και λίγο ντράπηκα. Είναι κάτι που το συνηθίζεις και ο κόσμος έρχεται πάντα να μιλήσει καλοπροαίρετα. Υπάρχουν στιγμές που είναι περίεργο, αλλά είναι κάτι που συνηθίζεται.

 

Το ραδιόφωνο πώς μπήκε στη ζωή σου; Τι σου προσφέρει σαν εμπειρία και τι δυσκολίες έχει αυτός ο “ρόλος”;

Προέκυψε τελείως από τύχη. Κάνω ραδιόφωνο γύρω στα 10-15 χρόνια. Ήμουν σε μία θεατρική παράσταση με μία κοπέλα. Εκεί ήταν ένας φίλος της, ο οποίος, ενώ δούλευε σε μία εταιρεία, είχε πάντα απωθημένο να κάνει ραδιόφωνο. Ήθελε ένα άτομο και η κοπέλα πρότεινε εμένα. Κάναμε κάποια demo και μπήκαμε σε μία “καμμένη” ζώνη 8-10 πρωί Σαββάτου, για να δοκιμαστούμε. Και αυτό έπιασε και μπήκαμε σε καθημερινή ζώνη, το μεσημέρι. Εκείνος έφυγε, αλλά εγώ συνέχισα. Βέβαια, τα περισσότερα χρόνια ήμουν σε ντουέτα και λίγο χρόνο έκανα μόνη μου ραδιόφωνο.

Το ραδιόφωνο έχει το εξής καλό. Πρέπει πάντα να είσαι ακριβής στον λόγο σου, γιατί δεν έχεις χρόνο. Επειδή στην πραγματικότητα οι περισσότεροι συντονίζονται για να ακούσουν μουσική, αυτό που θα πεις πρέπει να είναι πολύ ακριβές. Οπότε μου δίδαξε να χαλιναγωγώ τις σκέψεις μου. 

 

 

Είναι πιο αγχωτικό για εσένα να μιλάς στο κοινό κάθε πρωί ή να ερμηνεύσεις έναν ρόλο στο θέατρο; Αυτοί οι δύο κόσμοι έχουν κοινά;

Στην πραγματικότητα στο θέατρο είναι πιο δύσκολο, γιατί έχεις άμεση επαφή με τον θεατή. Από την άλλη, στο ραδιόφωνο δεν έχεις άμεσο feedback του κοινού, δε βλέπεις αντιδράσεις. Με το ραδιόφωνο μπαίνεις σε μία άλλη κατάσταση αυτοκριτικής. Αν στο θέατρο, ας πούμε, δεις ότι κάποιος μπορεί να βαριέται και σε επηρεάσει, έχεις χάσει το παιχνίδι. Έχεις αποσυντονιστεί. Παίζει ρόλο και το μέγεθος της σκηνής. Όταν έπαιξα, για παράδειγμα, σε μία πιο μικρή, όπου η επαφή με το κοινό είναι ακόμα πιο κοντινή, το σοκ ήταν τεράστιο. Βλέπεις τον άλλον και τις αντιδράσεις του. Συνεπώς πρέπει να κρατήσεις μία ισορροπία σε αυτό. Να σε αφορά και να μην σε αφορά ταυτόχρονα.

Θέατρο και ραδιόφωνο δεν έχουν κοινά, γιατί το ραδιόφωνο είναι ένας ρόλος που είσαι εσύ με τα πραγματικά σου στοιχεία. Θέλει χτίσιμο και η σχέση με τον ακροατή είναι τελείως διαφορετική. Τώρα, που είμαι στον Easy 972, κάθε πρωί από τις 6:30 μέχρι τις 10, χρησιμοποιούμε πράγματα που είναι δικά μας. Υπηρετούμε τους εαυτούς μας και αυτό δείχνουμε. Είναι real. Όταν ξεκίνησα ραδιόφωνο και δεν είχα την ταυτότητα του ηθοποιού με γοήτευε ότι ο άλλος σε ακούει, αλλά δεν ξέρει πώς είσαι. Είναι μια άλλη μαγεία. Δημιουργείς εικόνες για τον ακροατή και τον ταξιδεύεις. Γι’ αυτό και ο λόγος σου πρέπει να είναι ακριβής. Ενώ στο θέατρο ή την τηλεόραση υποδύεσαι κάποιον άλλον. Βέβαια, αυτό είναι και ένας λόγος που έγινα ηθοποιός. Η δυνατότητα αυτή να είσαι κάποιος άλλος. Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή που μπορώ να κάνω και τα δύο.

 

 

Στον κόσμο φαίνεσαι ως μία ενεργητική, εξωστρεφής και πολύ δυναμική παρουσία. Σε έχουμε “ψυχολογήσει” σωστά;

Δίκιο έχεις, αυτήν την αίσθηση δίνω. Όταν ήμουν πιο νέα, ήταν πιο αληθής αυτή η αίσθηση του κοινού. Τώρα είναι σαν να έχω δύο κομμάτια μέσα στην καθημερινότητά μου. Το κομμάτι της εργασίας, όπου είμαι πάρα πολύ ενεργητική, σε κάθε τομέα. Όταν, όμως, τελειώσω αυτά τα πράγματα, κατεβάζω διακόπτη. Είμαι κατατονία, είμαι σπιτόγατος και απόλυτα ήρεμη. Στον ελεύθερό μου χρόνο απολαμβάνω να είμαι πολύ στο σπίτι, με τον σκύλο μου, να διαβάζω και να ακούω μουσική.

 

 

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;

Stay tuned!

 

Κεντρική photo: Μαρία Κωνσταντάκη/ Instagram

[email protected]

"I believe, every day, you should have at least one exquisite moment." -Audrey Hepburn Σινεφίλ, πεισματάρα και υπερβολικά αισιόδοξη. Ονειρεύομαι μια ζωή γεμάτη μόδα και ταξίδια.