Στην ψυχολογία ο όρος escapism, ή στα ελληνικά διαφυγή, ορίζεται ως επιθυμία ή συμπεριφορά αποφυγής της πραγματικότητας. 

Bλέπουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων γύρω μας, που “εθίζονται” σε διαφορετικές διεξόδους όπως είναι είτε το gaming, είτε το Netflix. Μία τέτοια διέξοδος είναι και αυτή των αποδράσεων. Εκ πρώτης όψεως, η απόδραση συνδέεται από πολλούς με την αναβλητικότητα ή την τεμπελιά και ενδεχομένως να φαίνεται παράλογη.  Γιατί λοιπόν ασχολούμαστε με φαινομενικά άσκοπες δραστηριότητες, όταν έχουμε τόσες άλλες ευθύνες;

Η διαφυγή δεν είναι αναβλητικότητα ή τεμπελιά, αλλά μια ψυχολογική έννοια, σύμφωνα με την οποία το άτομο επιλέγει έναν φανταστικό ή παρωδικό τρόπο για να ξεφύγει από την πραγματικότητα.

Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, πρόκειται για έναν αναγκαίο μηχανισμό αντιμετώπισης των πραγμάτων. Κατά βάση, είναι ένας τρόπος αποφυγής του στρες. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις, προκύπτει ως αντίδραση σε κάποια τραυματική εμπειρία. 

Τα οφέλη των εφήμερων αποδράσεων, παρατηρούνται καλύτερα στις περιπτώσεις των ανθρώπων, που δε θα μπορούσαν να διαχειριστούν την πραγματικότητα διαφορετικά και ο μόνος τρόπος να παραμείνουν υγιείς και να μην υποπέσουν στην παγίδα της απελπισίας μαζί με ό,τι αυτή συνεπάγεται, είναι αυτή της απόδρασης.

Αναμφισβήτητα, ο λόγος για τον οποίο επιλέγουμε να δραπετεύσουμε, συνεπάγεται στο ότι είμαστε συναισθηματικά ευάλωτοι. Παρότι βέβαια, αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων, της καθημερινής ζωής μπορεί πράγματι να διαφυλάξει την ψυχική ακεραιότητα για κάποιο διάστημα, ενέχουν ορισμένοι κίνδυνοι όταν γίνεται συνήθεια. 

Η διαφυγή γίνεται επιβλαβής, όταν επιλέγεται ως μόνη λύση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Όταν δηλαδή μετατρέπεται σε εξάρτηση. Προκειμένου να υπάρξει μία ισορροπία, είναι προτιμητέο, να συνδυάζεται ως τρόπος αντιμετώπισης της καθημερινότητας, με τον στοχασμό. Διαφορετικά, μπορεί να οδηγήσει σε ψυχολογικές διαταραχές.