Ο Αιμίλιος Χειλάκης δε χρειάζεται ιδιαίτερες “συστάσεις”. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς με μεγάλη πορεία και καριέρα τόσο στο θέατρο και τον κινηματογράφο, όσο και στην τηλεόραση -παρότι πλέον δηλώνει ότι έχει κατασταλάξει στο θέατρο- έχοντας καταφέρει να συνδυάσει το όνομά του μόνο με “αξιόλογες” δουλειές, που συζητιούνται και θα συζητιούνται για χρόνια. Σε μία όμορφη κατ’ιδίαν συζήτηση, μας μίλησε για το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” του Σαίξπηρ, στο οποίο πρωταγωνιστεί έχοντας και τον ρόλο του σκηνοθέτη, κάνοντας παράλληλα μια αναδρομή στην αρχή της καριέρας του και στο γιατί ασχολήθηκε εξ’αρχής με την υποκριτική, αποκαλύπτοντας τι κέρδισε και τι έχασε μέσα στα χρόνια, ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος του για το μέλλον, αλλά και τα άμεσα επαγγελματικά του σχέδια. 

 

 

Το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» έχει χαρακτηριστεί ως μια σπαρταριστή κωμωδία με σκοτεινό και βίαιο υπόβαθρο. Πώς θα το περιγράφατε εσείς με λίγα λόγια;

Tο όνειρο είναι ένα πανηγύρι του θεάτρου. Για αυτό, άλλωστε, είναι και μια πολύ αγαπημένη παιδική παράσταση πολλές φορές. Γιατί έχει όλη την εναλλαγή του θεάτρου εν θεάτρω και του καρναβαλιού και της μαγείας και του έρωτα… Είναι μία πολύ ευφρόσυνη παράσταση. Για μας, για τον Μανώλη και για μένα που σκηνοθετούμε, για την Αθηνά που παίζει για τον Βλαδίμηρο και για όλους όσους είμαστε στην παράσταση, είναι μια ελεγεία του θεάτρου και του πόσο σκοτεινός μπορεί να γίνει ο έρωτας. Και είναι στο χέρι μας να τον κάνουμε φωτεινό τον έρωτα. Αυτό, λοιπόν, έχουμε ψάξει σε αυτήν την παράσταση. Όλη η αίσθηση του γελοίου του πράγματος, που μπορεί να ζήσει κάποιος μέσα στο μάγεμά του και το πώς μπορεί να δει το αντικείμενο του πόθου του, έχει κάτι το οποίο είναι και επικίνδυνο. Εμείς, λοιπόν, αφηνόμαστε στο γελοίο για να γελάσουμε, αλλά αντιλαμβανόμαστε και τον κίνδυνο που έχει η στιγμή, που το αντικείμενο του πόθου σου δε σε θέλει.

 

 

Στη συγκεκριμένη παράσταση έχετε διπλό ρόλο (του Θησέα και του βασιλιά των ξωτικών Όμπερον) αλλά και διπλό ρόλο ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, αφού σκηνοθετείτε την παράσταση μαζί με τον Μανώλη Δούνια. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία, που έχετε αντιμετωπίσει σε αυτήν την παράσταση, αλλά και τι απολαμβάνετε περισσότερο έχοντας αυτόν τον διττό ρόλο;

Είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο, πρώτη φορά με τον Μανώλη -αν και έχουμε κάνει αρκετές παραστάσεις- αντιμετωπίσαμε αυτή τη δυσκολία στο να μπορέσουμε να βάλουμε έναν κοινό κώδικα μέσα στην παράσταση αυτή, γιατί είναι γραμμένο έτσι αυτό το έργο. Είναι μια τρέλα του Σαίξπηρ. Έχει πάρει 3-4 δικά του διαφορετικά έργα, τον Οθέλλο, τη 12η νύχτα, το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, έχει βάλει όλα τα προσχέδια μέσα και έχει φτιάξει ένα καινούριο έργο, Το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας. Αυτή η δυσκολία, λοιπόν, στο να αντιληφθείς ποιος είναι ο κοινός κώδικας, ποια η κοινή γραμμή που κρατάει αυτό το έργο όρθιο, ήταν αυτό που μας δυσκόλεψε περισσότερο. Αλλά νομίζω ότι το βρήκαμε και ο αγωγός, ο οποίος συνδέει αυτό το έργο, ήρθε στα χέρια μας και σας τον έχουμε παραδώσει.

 

 

Δεν είναι η πρώτη φορά, που σας απολαμβάνουμε σε σαιξπηρικό έργο. Τελευταία φορά ήταν στον Άμλετ, όπου επίσης είχατε αναλάβει ερμηνεία και σκηνοθεσία. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σας ελκύει στον διαχρονικό αυτό δημιουργό; Φαίνεται ότι έχετε μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του.

Νομίζω ότι, όπως αγαπάμε την ποίηση και θα διαβάζουμε από μικροί μέχρι πολύ μεγάλοι τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τη Δημουλά, τον Γιώργο τον Μπλάνα, όπως μας έλκει το να αφηνόμαστε σε λέξεις, τις οποίες έχουμε όλοι φανταστεί αλλά δε μπορέσαμε ποτέ να τις πούμε, όπως συμβαίνει αυτό ούτως ή άλλως λόγω της ποίησης στη ζωή μας, ακριβώς έτσι υπάρχει η αγάπη για τον Σαίξπηρ… Ο Σαίξπηρ είναι ένας ποιητής, δεν είναι ένας θεατρικός συγγραφέας. Είναι περισσότερο ποιητής, των λέξεων, των εικόνων, των καταστάσεων, των μυρωδιών… Είναι φοβερό το πώς μπορείς να μυρίσεις τα λουλούδια όπως τα περιγράφει ο Σαίξπηρ. Γιατί είναι τόσο δυνατή η περιγραφή του, που αφήνεσαι απλά σε αυτό που ακούς, για να σου δίνει μια άλλη αίσθηση. Από την αίσθηση της ακοής φτάνεις στην αίσθηση της όσφρησης. Αυτό είναι η δύναμη της ποίησης. Για αυτό αγαπάμε τον Σαίξπηρ. Και όταν έχεις και εξαιρετικούς μεταφραστές, δηλαδή όταν κάνεις τον Άμλετ με τον Χειμωνά ή όταν κάνεις το όνειρο με τον Μπλάνα, αφήνεσαι σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα και αυτό σε παρασύρει σε ένα πολύ ωραίο ταξίδι.

 

 

Εκτός από τον Σαίξπηρ έχετε δείξει την προτίμησή σας, αν μπορώ να το πω έτσι και στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Γενικότερα, μοιάζει σαν να έχετε κατασταλάξει περισσότερο ως ηθοποιός του θεάτρου, σαν να έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με αυτό. Ισχύει κάτι τέτοιο; Το διαχωρίζετε μέσα σας από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, δεδομένου ότι είστε ένας ηθοποιός με μεγάλη και σημαντική εμπειρία και πορεία σε όλα τα παραπάνω;

Η πορεία κάποια στιγμή σε κάνει και διαλέγεις. Γιατί έχεις δοκιμάσει τα πάντα και κάποια στιγμή κατασταλάζεις σε κάτι, το οποίο σε ενδιαφέρει περισσότερο. Στην πορεία αυτών των 31 χρόνων που κάνω αυτή τη δουλειά, κατάλαβα ότι με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το θέατρο. Το θνησιγενές του θεάτρου με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο, από αυτό το οποίο εγγράφεται στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

 

 

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας με την υποκριτική; Υπήρξε για εσάς το λεγόμενο εσωτερικό κάλεσμα που έκανε την επιλογή αυτή μονόδρομο για εσάς;

Ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, γιατί προφανώς ένα παιδί 17 χρονών θέλει να διαφοροποιηθεί από τους άλλους. Απλά αυτή η διαφοροποίηση για μένα είχε κάποιες άλλες συγγένειες, σε σχέση με το τι αντιλαμβανόμουνα εγώ ως πολιτική θέση. Όταν πίστευα ότι ο σοσιαλισμός -είτε ο ουτοπικός σοσιαλισμός- μπορεί να εξελιχθεί είτε μέσω τους διαβάσματος είτε μέσω της αναπαράστασης, εγώ διάλεξα την αναπαράσταση για να πω ιστορίες στον κόσμο, οι οποίες είναι πιο κοντά στην δικιά μου πολιτική πεποίθηση, που έχει να κάνει με τον κοινωνισμό. Γιατί ήμουν ένα παιδί, που είχε διαβάσει Μπρεχτ, τα ποιήματά του και τα θεατρικά του και πίστευα ότι η στρατευμένη τέχνη είναι ένας τρόπος, ειδικά στη δεκαετία του ’80, που οι πολιτικές νεολαίες ήταν πολύ ισχυρές και ανθισμένες.

 

Ήτανε πολιτικοί οι λόγοι άρα; Θέλατε να περάσετε κάποιο μήνυμα μέσω της τέχνης σας;

Νομίζω ναι. Όταν είσαι 17 χρονών και 18, τα πράγματα είναι πολύ πιο μεγάλα από εσένα και προσπαθείς λίγο να τα αντιμετωπίσεις, φέρνοντάς τα στο δικό σου το επίπεδο. Αυτό είναι και το ίδιο της νεότητας και της εφηβείας. Εξομοιώνεις τα πράγματα με σένα, για να μπορείς να τα αντιμετωπίσεις. Όσο μεγαλώνεις αφήνεσαι απλά στο μεγαλείο τους. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, εγώ αφέθηκα στο μεγαλείο του τι είναι η υποκριτική, του τι είναι το θέατρο, του τι είναι ο κινηματογράφος, αφέθηκα στο ότι το μεγαλύτερο πράγμα είναι ότι λέμε ιστορίες. Και για άλλη μια φορά θα ειπωθούνε μεγάλες ιστορίες. Λέγοντας ας πούμε για το αρχαίο αττικό δράμα, είναι τόσο μεγάλες αυτές οι ιστορίες, που δεν είναι τυχαίο ότι θα παίζονται -όχι μόνο για 2500 χρόνια όπως παίζονται τώρα- αλλά για τα επόμενα 2500 χρόνια, για 5000 χρόνια… Είναι ιστορίες, οι οποίες έχουν να κάνουν με την αναρώτησή μας, σε σχέση με το ποιοι είμαστε. Και ακριβώς επειδή αυτά τα έργα δε σου απαντάνε, απλά σου ενδυναμώνουν τις ερωτήσεις σου, για αυτό και θα υπάρχουν για πάντα. Γιατί, όσο μας απαντάει κάποιος τόσο πιο μίζεροι γινόμαστε, στις μεγάλες ερωτήσεις. Δεν πρέπει να απαντήσεις στις μεγάλες ερωτήσεις. Εμείς, λοιπόν, σαν καλλιτέχνες οφείλουμε να κρατάμε πολύ ψηλά την συχνότητα της ερώτησης. Για αυτό πολλές φορές ζητάω από τους ηθοποιούς και από τους συνεργάτες μου να είμαστε υψήσυχνοι. Να μπορέσουμε, δηλαδή, να κρατήσουμε πολύ ψηλά τη συχνότητα των πραγμάτων, σε αυτή τη συχνότητα που εκπέμπουν τα πράγματα. Εννοώ στην αντίληψή μας, στον τρόπο που εμείς μπορούμε να καταλάβουμε τη ζωή μας. Γιατί ο καθένας μας έχει άλλο βαθμό αντίληψης από τον άλλο. Έχουμε όμως κάτι πάρα πολύ κοινό. Ότι είμαστε πρόθυμοι να καταλάβουμε. Αυτό λοιπόν κρατάμε εμείς ψηλά σαν καλλιτέχνες και αυτό είναι το κοινό μας με την Αθηνά Μαξίμου, που είμαστε χρόνια συνεργάτες και σύντροφοι. Είμαστε χρόνια μαζί με τον Μανώλη τον Δούνια, που είμαστε φίλοι και συνεργάτες, γιατί ακριβώς μας απασχολεί κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είμαστε εμείς.

 

 

Είναι εύκολο, μιας και το αναφέρατε, να συνδυαστεί η επαγγελματική με την προσωπική ζωή;

Είναι πανεύκολο!

 

Αν αξιολογούσατε την επαγγελματική σας πορεία ως σήμερα, τι θεωρείτε πως είναι το σημαντικότερο απόκτημα που κερδίσατε μέχρι σήμερα και τι είναι αυτό που ίσως χάσατε ή στερηθήκατε στην πορεία ακριβώς λόγω αυτής της δουλειάς;

Και στις δύο ερωτήσεις η απάντηση είναι οι άνθρωποι. Έχω στερηθεί ανθρώπων, γιατί κάποιοι έπρεπε να φύγουν ή κάποιοι δεν έπρεπε να είναι δίπλα μου, γιατί εγώ δε θα άντεχα να είμαι δίπλα τους αλλά έχω κερδίσει και υπέροχους ανθρώπους, οι οποίοι μου κάνουν την τιμή να με αφήνουν να είμαι δίπλα τους, όπως η Αθηνά και ο Μανώλης. Για αυτό σας λέω ότι είναι πανεύκολο, όταν τα πράγματα συνδυαστούν. Γιατί με τιμάει η φιλία του Μανώλη, με τιμάει το ότι μοιράζεται τη ζωή της μαζί μου η Αθηνά η Μαξίμου. Γιατί είναι άνθρωποι, που θαυμάζω. Αυτό λοιπόν είναι το μεγαλύτερο κέρδος μου. Όπως το μεγαλύτερο χάσιμο είναι άνθρωποι, που θα ήθελες να έχεις στη ζωή σου, αλλά δε γίνεται να τους έχεις, γιατί δεν συμπλέουν οι συχνότητες.

 

Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, στο ξεκίνημα της καριέρας σας, θα αλλάζετε κάτι; Και ποιος παραμένει ο μεγαλύτερος στόχος σας για το μέλλον;

Αν σας πω ότι ξεκινάω τώρα την καριέρα μου, στα 49 μου, με το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, θα είναι μια απάντηση σε σας; Δε χρειάζεται να αναπολείς πράγματα. Ο άνθρωπος, που ήσουν πριν 15, 20, 30 χρόνια, δεν είναι ο ίδιος που είσαι τώρα. Είσαι ένας άλλος άνθρωπος με την εμπειρία του ανθρώπου, που ήταν πριν 30 χρόνια ο εαυτός σου. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει κερδίσει εμπειρίες και έχει μεγαλώσει, αλλά περισσότερο τον αντιλαμβάνομαι στο τώρα του, ως έναν άνθρωπο που έχει γνώση, γνώμη και δεν ψάχνει να βρει για το παρελθόν. Το καταλαβαίνω το παρελθόν, το σέβομαι, αλλά όπως δε φοβάμαι το μέλλον, έτσι δεν αναπολώ το παρελθόν.

 

 

Ο μεγαλύτερος στόχος σας για το μέλλον ποιος είναι;

Να λέω διαρκώς ιστορίες. Εχθές το βράδυ ήρθε στην παράστασή μας ο Γιάννης ο Βογιατζής. Και με κατέκλυσε ένα συναίσθημα πολύ μεγάλο. Ο Γιάννης ο Βογιατζής είναι 94 χρονών. Και παίζει ακόμη θέατρο. Και ξαφνικά έρχεται αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ο οποίος είναι η ιστορία του ελληνικού θεάτρου τα τελευταία 70 χρόνια και ήρθε να δει την παράσταση, να μας πει τι του άρεσε, τι δεν του άρεσε με όλη τη χαρά του ανθρώπου, ο οποίος ασχολείται με το να λέει ιστορίες. Αυτό θα ήθελα να το ζήσω. Θα ήθελα να γίνω ένας Γιάννης Βογιατζής. Να μπορώ, δηλαδή, να είμαι διαρκώς στην αρχή του βίου μου, ανεξάρτητα από το πόσο χρονών είμαι.

 

Τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια τι περιλαμβάνουν; Υπάρχει κάτι, που μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας;

Είναι πράγματα, που αφορούν πάρα πολύ κυρίως το κοινό της Αθήνας. Γιατί η έδρα μας, της Αθηνάς και δική μου, είναι το θέατρο Βεάκη πια. Το οποίο εδρεύει απέναντι από το Πολυτεχνείο, στην οδό Στουρνάρη. Και τα σχέδιά μας έχουν να κάνουν με την ίδρυση, ή επανίδρυση ή εγκαθίδρυση (όπως θέλετε πείτε το) ενός θεάτρου ρεπερτορίου. Στο οποίο, δηλαδή, θα προσπαθούμε να κάνουμε συμπράξεις. Μετά το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας θα είμαστε με τον Δημήτρη τον Καραντζά, που θα κάνουμε τις 3 Αδερφές, μετά θα έρθει η Κατερίνα η Ευαγγελάτου και θα συμμετέχουν οι ηθοποιοί που λατρεύω, όπως ο Γιάννης ο Μπέζος, ο Δημήτρης ο Πιατάς, η Καριοφυλλιά Καραμπέτη, ο Χρήστος ο Λούλης…Πάμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο, όπου για μας θα είναι ένα διαρκές πανηγύρι. Για εσάς θα είναι ένας επισκέψιμος χώρος, όπου θα χαίρεστε να έρχεστε.

 

 

ΘΕΑΤΡΟ ΚΗΠΟΥ

(ΠΛ.ΧΑΝΘ τηλ. 2310 256 775)

«Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας»

του William Shakespeare

Τρίτη 23, Τετάρτη 24 & Πέμπτη 25 Ιουλίου

Ένα από τα πιο ερωτικά και ποιητικά έργα του WilliamShakespeare–το“Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» – σκηνοθετούν ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας σε μια παράσταση που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το εξαιρετικά δημοφιλές έργο θα παρουσιαστεί σε νέα μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και με πρωτότυπη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα.

Στους κεντρικούς ρόλους ο Αιμίλιος Χειλάκης που αναλαμβάνει τον διπλό ρόλο του Θησέα και του βασιλιά των ξωτικών Όμπερον και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης που θα ερμηνεύσει τον Πάτο, έναν από τους πιο αξιαγάπητους και κωμικούς χαρακτήρες του παγκόσμιου δραματολογίου. Τον ρόλο της βασίλισσας των ξωτικών Τιτάνιας θα ερμηνεύσει η Αθηνά Μαξίμου και τον εμβληματικό Πουκ ο Μιχάλης Σαράντης.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ακόμα ο Αλέξανδρος Βάρθης, η Λένα Δροσάκη, ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος και ηΧριστίνα Χειλά- Φαμέλη στους ρόλους των νεαρών εραστών και οι Κρις Ραντάνοφ, Παναγιώτης Κλίνης, Τίτος Λίτινας, Μιχάλης Πανάδης και ΚωνσταντίνοςΜουταφτσής στους ρόλους των μαστόρων.

Το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας»» είναι μια γιορτινή κωμωδία, ένα ερωτικό γαϊτανάκι που σοβαρολογεί χωρίς ποτέ να σοβαρεύεται. Είναι μια σπαρταριστή κωμωδία που όμως έχει σκοτεινό και βίαιο υπόβαθρο. Στο έργο αυτό που υμνεί την φύση και τον έρωτα, το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα, η φαντασίωση με τον εφιάλτη, η αγνή αγάπη με την ερωτική μανία. Ο μηχανισμός που πυροδοτεί τα πάντα είναι ο έρωτας. Ο έρωτας ανατρέπει την κοινή λογική, μεταμορφώνει, προκαλεί το χάος, πολιορκεί ανθρώπους και θεούς καθώς οι κρυφές επιθυμίες και τα ερωτικά απωθημένα κατευθύνουν τη μοίρα των προσώπων.

Λίγο πριν το γάμο του δούκα της Αθήνας Θησέα με την βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη, τέσσερις νέοι καταφεύγουν στο δάσος της Αθήνας για να διεκδικήσουν το ερωτικό αντικείμενο του πόθου τους. Είναι η νύχτα του μεσοκαλόκαιρου – μια νύχτα που όλα μπορούν να συμβούν- οι πιο μύχιες σκέψεις και φαντασιώσεις τους σύντομα θαπραγματοποιηθούν.Στο μυθικό δάσος της Αθήναςέρχονται σε επαφή με τον κόσμο των ξωτικών: με τον βασιλιά Όμπερον που φιλονικεί με την Τιτάνια και τον Πουκ και ξεκινάει ένα παιχνίδι παρεξηγήσεων και μαγικών παρεμβάσεων. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν στο δάσος καταφθάνει μια ομάδα ερασιτεχνών θεατρίνων. Άνθρωποι και ξωτικά, πραγματικότητα και φαντασία γίνονται ένα κάτω από τον μανδύα του παραμυθιού και του ονείρου. Μέσα στο δάσος – ένα χώρο μαγεμένο, επικίνδυνο- οι φόβοι διογκώνονται, τα πάθη εκφράζονται ανεξέλεγκτα και άνθρωποι και θεοί γίνονται έρμαια του ερωτικού τους πάθους.

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας

Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα

Σκηνικά- Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Αντωνία Οικονόμου

Βοηθός Σκηνοθετών: Δημήτρης Κακαβούλας

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Παραγωγή: «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ»

Παίζουν: Αιμίλιος Χειλάκης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Αθηνά Μαξίμου ,Μιχάλης Σαράντης, Αλέξανδρος Βάρθης, Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη , Κρις Ραντάνοφ, Παναγιώτης Κλίνης, Τίτος Λίτινας, Μιχάλης Πανάδης, Κωνσταντίνος Μουταφτσής