Ο ταλαντούχος σχεδιαστής και τεχνίτης Αθανάσιος Γκιαούρης μεταμορφώνει κάθε μασίφ ξύλο, που πέφτει στα χέρια του, σε αριστούργημα!
“Το ξύλο αγαπιέται”, υποστηρίζει ο ταλαντούχος σχεδιαστής και τεχνίτης Αθανάσιος Γκιαούρης. Και έχει δίκιο! Εντυπωσιακές τραπεζαρίες, ιδιαίτερα φωτιστικά, αιωρούμενα κρεβάτια είναι μερικές μόνο από τις υπέροχες, μασίφ δημιουργίες του, που σίγουρα θα μπουν στην καρδιά σου. Χαρακτηρίζοντας την κατασκευή ενός επίπλου ως “σπαζοκεφαλιά”, ο Αθανάσιος πιστεύει πως “τα ίδια τα αντικείμενα χαίρονται, όταν τους δίνεις νέα ζωή”. Και, στα άξια χέρια του, κάθε κομμάτι ξύλου βρίσκει μια νέα ταυτότητα!
Πότε και πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το ξύλο;
Ξεκίνησε περίπου στα τέλη του 2019, γιατί ήθελα να φτιάξω έναν ιδιαίτερο χώρο, προσωπικά για μένα. Πέραν της ενασχόλησής μου με το ξύλο, είχα σχέση με τα κατασκευαστικά επαγγέλματα, γιατί έχω και μια κατασκευαστική εταιρεία. Οπότε, πίστευα λίγο στον εαυτό μου, όταν άρχισα να σχεδιάζω έπιπλα. Αυτό με ιντριγκάρει περισσότερο, ο σχεδιασμός. Γι’ αυτό δε μου αρέσει και η επανάληψη, όταν κάτι γίνεται “φασόν”. Άρχισε να μου αρέσει πολύ το φυσικό, μασίφ ξύλο, γιατί, όσο το δούλευα, άλλαζε. Μου έδειχνε άλλα νερά…
Είναι άλλη η χαρά που παίρνεις, όταν κατασκευάζεις κάτι μόνος σου. Όταν κάθομαι σε έναν καναπέ, που έφτιαξα εγώ, μου αρέσει διπλά! Γενικά, με ηρεμεί ο σχεδιασμός ενός επίπλου. Όταν έχεις να μοντάρεις ένα έπιπλο, είναι σαν σπαζοκεφαλιά. Ό,τι προβλήματα κι αν έχεις, το μυαλό σου αφοσιώνεται αποκλειστικά σε αυτό. Σε βάζει σε μια διαδικασία σαν να λύνεις παζλ. Όταν σχεδιάζεις κάτι, δε σου αφήνει περιθώριο να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο. Εγώ ξεκίνησα με ζόρια, γιατί έχασα τον πατέρα μου. Οπότε, με ηρεμούσε ο σχεδιασμός, ήταν σαν ψυχοθεραπεία.
Αυτό ήταν που σε κέρδισε στο συγκεκριμένο υλικό;
Αρχικά, ναι. Έτυχε, όμως, και γνώρισα έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει μεγάλη εξειδίκευση στο ξύλο. Εμπορεύεται ιδιαίτερη ξυλεία. Όταν είδα πόσα είδη ξύλου υπάρχουν στην αγορά -όχι μόνο στην ελληνική, αλλά την παγκόσμια- και ότι κάθε ξύλο έχει τη δική του ταυτότητα -άλλο αντέχει στη βροχή, άλλο αλλάζει το χρώμα του με τον ήλιο, άλλο ενδείκνυται για εξωτερικές και άλλο για εσωτερικές επιφάνειες-, ενθουσιάστηκα ακόμη περισσότερο.
Ποιες είναι οι ποικιλίες ξύλου, που επεξεργάζεσαι για τα έργα σου; Έχεις κάποια αγαπημένη;
Όσον αφορά στην εμφάνιση, έχω αδυναμία στις ρίζες άγριας λεύκας Αμερικής, με μαύρα νερά. Είναι μια σπάνια ποικιλία, που δύσκολα εντοπίζεται στην ελληνική αγορά. Αν μιλάμε για θέμα ποιότητας, θεωρώ κορυφαίο το vera wood. Ονομάζεται και “lignum vitae”, που σημαίνει “ξύλο της ζωής”. Εκτός της υπέροχης ονομασίας του, αλλάζει χρώμα, ανάλογα με το αν το χτυπήσει ο ήλιος ή όχι. Τα νερά του γίνονται άλλοτε καφέ κι άλλοτε πράσινα. Επίσης, είναι ένα ξύλο, που αντέχει πραγματικά στον ήλιο και τη βροχή. Δε θα στραβώσει ποτέ, όσο νερό κι αν “φάει”, ακόμα κι αν δεν περαστούν βερνίκια πάνω του. Και αυτό είναι σπάνιο ξύλο, που δύσκολα βρίσκεις στην αγορά.
Υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες τεχνικές που χρησιμοποιείς;
Όχι, γιατί δε μου αρέσει να περιορίζομαι σε ένα είδος. Κάτι που εντυπωσιάζει αρκετά τον κόσμο είναι ο συνδυασμός ξύλου και ρητίνης, δηλαδή υγρού γυαλιού. Αυτό είναι εντυπωσιακό και για μένα. Όταν τελειώνω ένα τραπέζι με υγρό γυαλί είναι μοναδικό, γιατί τα ξύλα δεν είναι ποτέ ίδια, ούτε το χρώμα της ρητίνης. Ωστόσο, μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα. Θέλω να κάνω ιδιαίτερες κατασκευές. Στήνω ολόκληρα σπίτια ή μαγαζιά. Παρότι δεν το προτιμώ, επεξεργάζομαι ακόμα και μέταλλο, όποτε το απαιτεί μια κατασκευή.
Αυτό που με ιντριγκάρει είναι η αλλαγή χρήσης ενός παλιού αντικειμένου. Όταν κρίνω ότι ένα vintage κομμάτι είναι καλοφτιαγμένο, γιατί δίνω σημασία στην ποιότητα κατασκευής ενός αντικειμένου, εντυπωσιάζομαι. Έχω μεταμορφώσει μια μπανιέρα ελεύθερης τοποθέτησης του 1957 σε τραπέζι σαλονιού. Γενικά, είναι πολλά τα αντικείμενα που βλέπω και τα φαντάζομαι να κάνουν κάτι άλλο, κάπου αλλού. Θέλω να τους δίνω νέα ταυτότητα. Νομίζω ότι χαίρονται και τα ίδια τα αντικείμενα, όταν τους δίνεις νέα ζωή. Αν είχα τη δυνατότητα, θα έδινα περισσότερο χρόνο στη μεταποίηση vintage αντικειμένων. Με γοητεύει η μοναδικότητά τους.
Άρα, αν χρησιμοποιούσες μία λέξη, για να χαρακτηρίσεις τη δουλειά σου, θα ήταν “μοναδικότητα”;
Αυτή είναι μια μεγάλη λέξη, για να την πω εγώ για τη δουλειά μου. Θα ήθελα να χαρακτηριζόταν έτσι, αλλά δε νομίζω ότι είμαι σε θέση να την ξεστομίσω εγώ ο ίδιος. Δε θεωρώ ότι κάνω κάτι μοναδικό. Πολύς κόσμος, αν μπορούσε, θα το έκανε. Άλλος δεν έχει την οικονομική άνεση να ξεκινήσει κάτι τέτοιο, άλλος δεν το αγαπάει πολύ. Το αποτέλεσμα, όμως, το αγαπάνε όλοι. Το ξύλο αγαπιέται, είναι ζεστό υλικό.
Υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω, που θα έκαναν πολύ ωραία πράγματα, αν τους δινόταν η ευκαιρία. Είμαστε, πλέον, μια γενιά που αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη χρήση ενός αντικειμένου. Δυστυχώς, πολλά από τα παιδιά που κατασκευάζουν εκπληκτικά πράγματα, δεν έχουν την οικονομική πολυτέλεια να επιλέξουν τη δουλειά που θα κάνουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα. Όταν ένα παιδί είναι άψογος τεχνίτης, αλλά έχει να βιοποριστεί, θα αναγκαστεί να δουλέψει σε κάποιον φασόν. Εγώ είχα την πολυτέλεια να επιλέξω δουλειές που με αντιπροσωπεύουν και να επενδύσω κάποιον χρόνο και χρήμα σε αυτό που αγαπώ. Ήμουν τυχερός!
Θα έβαζες κάποια “ταμπέλα” στη δουλειά σου;
Όχι. Κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που καθυστέρησα να κάνω προφίλ στο instagram. Επειδή αυτό το “wood love”, “wood something” είναι ταμπέλα, δεν ήθελα να με περιορίσει. Κάθε σπίτι έχει διαφορετικό στυλ. Το ένα μπορεί να είναι industrial, το άλλο boho, το άλλο ethnic. Μου αρέσουν όλες αυτές κατηγορίες και νομίζω πως είμαι κοντά στην αισθητική τους. Ωστόσο, μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος, που θα μου ζητήσει κάτι τελείως διαφορετικό. Αν είναι μασίφ, θα το κατασκευάσω κι ας μην είναι στο στυλ μου.
Πώς μπορεί κάποιος να προμηθευτεί τα έργα σου;
Προς το παρόν, δεν έχω ακόμα στήσει κάποια έκθεση. Το κυρίως εργαστήριό μου βρίσκεται στην Αγχίαλο, όπου έχω τα μηχανήματα βαρέος τύπου. Αν κάποιος θέλει να δει τα ξύλα μου, θα πρέπει να έρθει στην Αγχίαλο. Αν, πάλι, θέλει να δει κατασκευές μου, επειδή είναι αποκλειστικά κατόπιν παραγγελίας, μόνο μέσα από το instagram μπορεί να το κάνει. Έχω, όμως, κι έναν χώρο 450 τ.μ. στον Εύοσμο, τον οποίο τώρα αρχίζω σιγά-σιγά να διαμορφώνω σαν έκθεση. Υπολογίζω πως θα είναι έτοιμος σε έναν χρόνο περίπου.
Τα σχέδιά σου για το μέλλον; Τι να περιμένουμε από σένα;
Γενικά, μου αρέσουν τα σχέδια και τα όνειρα. Αλλά θέλω να ζω τη στιγμή, να κοιτάζω το τώρα. Θα με ενδιέφερε κάποια στιγμή να πάω σε μια έκθεση και να δείξω σε περισσότερο κόσμο αυτό που κάνω. Είναι δυνατό μέσο το instagram, αλλά είναι διαφορετικά να δει κάποιος από κοντά το ξύλο. Υπάρχουν, όμως, πλέον άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την ποιότητα της κατασκευής, ακόμα και μέσα από φωτογραφίες. Και αρκετοί, που φαίνεται ότι αγαπούν αυτό που κάνουν, σαν κι εμένα. Δεν το κάνουν ούτε από αγγαρεία, ούτε για να γίνουν πλούσιοι.
Ο κόσμος πιστεύει πως το μασίφ έπιπλο είναι ακριβό. Ήταν κάποτε, το ’70 και το ’80. Πλέον, η αγορά του μασίφ ξύλου δεν είναι δραματικά πιο ακριβή. Το μεράκι κάνει τη διαφορά. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με το μασίφ ξύλο, νοιάζονται πρωτίστως να δώσουν μια ωραία δουλειά και αφήνουν το χρήμα τελευταίο. Άλλωστε, εκτός από το δημιουργικό κομμάτι, το ξύλο έχει και κουβάλημα, τρίψιμο, βάψιμο -το κομμάτι της αγγαρείας. Αν δε γίνει αυτό, δεν μπορεί να βγει τέλεια η κατασκευή. Πρέπει να το αγαπάς πραγματικά για να το καταφέρεις, να το αντέξεις.
Ανακαλύψτε τα handmade real wood projects του Αθανάσιου Γκιαούρη εδώ.
